Eigenlijk wil niet over dit soort dingen schrijven. Helaas, de wereld om mij heen noopt mij dit soort negatieve artikelen te schrijven. Volgens mij heb ik al eerder het een en ander vermeld en ook op Facebook heb ik mijn boosheid enigszins geuit. Echter, door de vele reacties hierop is mijn boosheid toegenomen, in plaats van dat ik het wat kwijt was. Reacties die duidelijk maken hoe schrijnend het gesteld is met onze (lokale) overheden.
Ik probeer even kort de situatie te schetsen, voor hen voor wie deze onduidelijk is;
Nadat ik mijn werk verloren had en mijn WW uitkering was afgelopen kwamen wij in een financiele situatie waarbij alleen de maandelijkse hypotheek al hoger lag, dan het maandelijks inkomen waar wij nog wel beschikking over hadden. Na ruim 300 sollicitaties was er geen enkel zicht op werk. Wat moet je dan? Voor de overheid en banken waren wij vermogend. Op papier ja. Dus er was een grote financiele druk. We probeerden onze woning te verhuren, wat op het laatst mislukte. Om de tijd te overbruggen verkozen wij naar Turkije te gaan. Omdat wij vermogend waren kregen wij immers geen sociale huurwoning. De intentie was (en is!) van ons huis af te komen, een huurwoning te vinden, en te pendelen tussen Turkije en Nederland. Om adequaat bereikbaar te zijn namen we een briefadres. Dit adres is in Haarlem, dus werden wij ingezetene van de gemeente Haarlem. Overigens werd meegedeeld dat dit tijdelijk was, met maximaal een jaar. Blijkens de wet blijkt dit achteraf overigens niet te kloppen; er staat geen maximale termijn voor een briefadres.
Vorig jaar is onze woning verkocht, echter met zoveel verlies, dat we geen woning terug konden kopen en dus afhankelijk werden van een sociale huurwoning. Sindsdien zijn wij op zoek, een haast onmogelijke opgave. Ondanks onze fysieke omstandigheid was een urgentieverklaring niet aan de orde. Tot nu toe ben ik als hoogste op de lijst van een woning op de 38e plaats gekomen...
Na mijn bezoek aan Nederland, dit voorjaar, kregen wij een schrijven van de gemeente Haarlem, dat wij uitgeschreven waren met aantekening: land onbekend. Na veel overleg mochten wij inwonen bij familie, die zelf deels in Turkije woont, deels in Nederland, alwaar dit familielid over een eigen huis beschikt. Dit hebben wij geheel volgens de regels aangegeven. Niet lang daarna kwam de bevestiging van verhuizing. Sneller daarna kwam een schrijven dat wij uit de gemeente waren uitgeschreven, met bestemming; Turkije.
Overigens niet alleen wij, maar ook mijn familie en eigenaar van de woning. Vervolgens meldde een buur dat er twee heren aan de deur geweest waren en vroegen of wij er allemaal woonden. De buur heeft niet geantwoord, maar kreeg wel te horen er niets over te zeggen tegen ons en mijn familielid.
Na deze berichten waren wij ontdaan. Vooral toen van het UWV het bericht kwam dat de betaling van de WAO gestopt zou worden, omdat wij geen adres meer hebben. Het recht op de uitkering blijft onveranderd van kracht (Turkije is een "verdragsland") maar je moet wel een (eventueel brief-) adres hebben. Hierop hebben wij een klacht ingediend bij de gemeente Haarlem en een voorlopige voorziening aangevraagd. Dit laatste dient deze week. In de hierbij behorende stukken blijkt ook nog eens dat de gemeente middels het achterhalen van IP adressen heeft geconcludeerd dat wij in Turkije verblijven. Ook werd gemeld dat wij bij een tweede huisbezoek niet "thuis" waren. Moet je in Nederland tegenwoordig thuis zijn om te bewijzen dat je ergens woont? Lijkt veel op een bepaalde vorm van discriminatie,... en vrijheidsberoving.
De gemeente refereert aan de wet bevolkingsregister, echter de artikelen waartoe zij verwijzen geven aan dat dit alleen van toepassing is, wanneer men ons niet kan vinden. De gemeente kan ons wel degelijk vinden, op diverse manieren. De gemeente heeft het betreffende artikel 2.22 dus niet correct gehanteerd. Ook staat in de wet, dat er zorgvuldig gehandeld dient te worden. Ook daarvan geeft de gemeente geen enkele blijk. Overigens mag je 8 maanden per jaar buiten Nederland verkeren. Op dit moment kan de gemeente dus überhaupt niet vaststellen of wij aan die regel voldoen, of niet, want er zijn nog vijf maanden voor de boeg. Ook daarin zijn zij voorbarig. Ondanks enige onduidelijkheid lijkt de regel op te gaan per kalenderjaar.
De reden van deze politionele actie van de gemeente is ons niet bekend. Voor zover wij weten worden wij niet beticht van een misdrijf, noch fraude. Het enige is dat wij waarlijk te lang, gedurende een kalenderjaar in het buitenland zijn geweest. Dat geldt misschien voor 2015, wat een uitzondering is. Toen hadden we onvoldoende geld en bovendien kunnen wij fysiek niet dakloos door het leven. Je zou het overmacht kunnen noemen. Er is ook een artikel die aangeeft dat dit een correcte uitzondering kan/mag zijn... Ook verder is er geen enkele reden tot deze heksenjacht. We hebben geen uitkeringen van de gemeente, noch enig andere vorm van financiele afhankelijkheid jegens Haarlem. Dus het waarom van deze klopjacht, waar heel wat ambtenaren uren ingestoken worden is volledig onduidelijk. Behalve wanneer de gemeente van iemand een "tip" heeft gehad. In dat geval is blijkbaar iemand rancuneus naar ons, alhoewel de gemeente in dat geval beter de tip eens had kunnen doorlichten. Maar zelfs dan nog...
Inmiddels komt er steeds meer informatie binnen. Haarlem is een van de gemeentes met het strengste bijstandsbeleid van Nederland. Recent zijn 60 ambtenaren aangetrokken het kaf van koren te scheiden. Echter het uitgangspunt lijkt erg veel op dat van de oude socialistische regimes, zoals de DDR; iedereen is schuldig, tot het tegendeel wordt bewezen. Gek, in Nederland ben je pas schuldig, wanneer daar bewijzen voor zijn. En nee, nu moeten wij ons gelijk maar gaan bewijzen. Ook dit strookt niet met de wet, daar de aanklager juist de schuld moet bewijzen. Er zijn enkele uitzonderingen, maar wat hier beschreven wordt valt daar niet onder. Haarlem schendt echter de privacy, creëert haar bewijsvoering om vervolgens de boel om te draaien en ons het tegendeel te laten bewijzen. Iets wat feitelijk ook nog eens niet mogelijk is, of je moet tegenwoordig bij iedere grensoverschrijding een stempel vragen, dus ook bij de grens met bijvoorbeeld Duitsland, of België.
Het is niet alleen een duistere en vreemde gang van zaken, maar ook vernederend en kwetsend. Ik heb vernomen dat Haarlemmers met een bijstandsuitkering zelfs gestalkt worden door sociale rechercheurs. Of iedereen in principe fraude pleegt... Wat overigens maar in iets van 3% van de gevallen voorkomt. De enige uitleg die ik kan verzinnen is dat Haarlem het beste jongetje van de klas wil zijn, een overdosis aan ambtenaren in dienst heeft genomen om hijgerig achter iedereen aan te zitten, die op of onder de ondergrens zit op te jagen en op voorhand als "verkeerd" te labelen...
Hebben de banken en overheden niet voor de crisis gezorgd? Gaan ze nu de kleine individueel stalken, om hun eigen aandeel te verdoezelen. Zonder de politiek, had ik mijn werk nog. Zonder crisis woonden we nog in ons huis. Ooit heeft een persoon het gewaagd te zeggen, dat ik aan dit alles zelf schuld had... Daar ben ik dan ook nog steeds ontdaan over, want dat was een lage valse aanval onder de gordel. En met alle informatie, die ik inmiddels heb weet ik wel beter, of moet ik zeggen; ben ik enigszins gesterkt in mijn eigen gelijk?
Wat hier gebeurt is gewoon niet eerlijk. Ik ben tot op heden eerlijk geweest, maar blijkbaar moet je juist niet eerlijk zijn. Zoals de gemeente bijvoorbeeld niet eerlijk is.
We leven in een bizarre wereld. We maken ons druk over de terroristische aanslagen, maar beseffen niet waar we ons zelf in begeven. Oude dagen herrijzen, de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Zolang je aan de goede kant zit, bekommer je jezelf nergens over. De lijn tussen de goede kant en verkeerde is flinterdun. Ik heb het zelf ervaren, ik zie het om mij heen. En ga je naar die andere kant wordt je meer en meer als uitschot, als paria behandeld.
En toch wil ik die minimaal vier maanden per kalenderjaar in dat kloteland zijn. Het is mijn land! Ik heb niet voor niets altijd gezegd dat het nooit mijn intentie is te emigreren. Dat is het nog steeds niet. Los van de onzekerheden van dit land. De afwisseling wil ik blijven hebben, maar mijn stek moet in Nederland zijn. Ondanks de hufterige houding, de DDR achtige praktijken, en weet ik al niet wat. Ik heb er mijn familie, vrienden, sociale netwerk, maar ook voor mijn kunst blijf ik mij op Nederland richten. Ik schilder immers zelfs in die taal.
Dus ja, ik ben razend, vreselijk boos, op die ambtenaren, die mij (emotioneel) een trap na geven. Met mijn werkloosheid, na mijn uitkering, ik heb nooit enige toegereikte hand van de overheid ontvangen. Nee, telkens weer stuit ik op een vijandelijke tegenstand. Iemand verweet mij naar een land te gaan waarvan ik de leider vergeleek met Hitler. Nog even en ik betitel Rutte nog als een Caucescu, maar toch wil ik terug. Een land is niet haar leider, het land is de bevolking! Maar wat je ook van politiek of over een land mag denken, niets voelt kwetsender dan op deze wijze je eigen moederland uitgewerkt te worden. Over twee maanden word ik zestig. Ik word behandeld als iemand van twintig. Sorry, maar dat doet pijn. Veel pijn. Ik wil niet meer strijden. Ik wil leven en genieten met de beperkte mogelijkheden die ik heb. Of heb ik mij als een mak schaap moeten gedragen, op en top Calvinistisch en mijn bek houden? Een laf leven leiden... Eigenlijk dus niet te leven, of super oppervlakkig? Nee, ik probeer juist te leven. Helaas wordt dat niet in dank afgenomen.
Voor ik afrond (ik denk dat mijn verhaal redelijk duidelijk is en compleet) richt ik mij nog even naar al die mensen die als paria's in de maatschappij staan (werklozen, bijstandontvangers, etc.); laat de wereld weten hoe je in Nederland behandeld wordt! Kruip niet in je schulp, klap niet dicht, maar schreeuw uit welk onrecht je wordt aangedaan en op welke wijze! Er moet echt iets veranderen!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten