Dubbel.., lichtelijk schizofreen misschien. Blij met een eigen woning in Nederland. Zonder veel moeite zullen we daar vier maanden per jaar verblijven. Met nog minder moeite verblijven wij de rest van het jaar in Turkije. Het is vreemd, we hebben nu twee (huur) huizen. Goed er zijn diverse mensen die, naast hun woning, een vakantiewoning hebben. Maar goed, daar verblijf je nooit langer dan in je eigen huis. Bij ons is dat net omgekeerd en in dat perspectief hebben we dan ook twee huizen, waar wij wonen ( of voor de gemeente Haarlem: verblijven). En waarbij wij natuurlijk aan alle regeltjes voldoen.
Maar dat betekent ook dat je in twee huizen "thuis" bent, écht thuis. In Nederland al (nou ja, een aantal van) onze meubels en spullen. In Turkije onze spullen, van wat wij hier voornamelijk opgebouwd hebben. Op zich is dat best een apart gevoel, maar aan de andere kant is dat niet wat ik bedoel. Dat dubbele zit toch ergens anders in. Dat zit in de manier van leven en het leven op de diverse plaatsen.
In Nederland zit je nu vooral binnen. In Turkije leef je, ook nu, grotendeels buiten. In Nederland leef je tussen de buren, een schamele betonnen muur scheidt ons. In Turkije is ruimte en leven buren op veel grotere afstand. In Nederland bezitten we eigenlijk geen tuin, maar in Turkije kunnen de honden behoorlijk rond struinen.
In Nederland wordt je geconfronteerd met regels. Alles en iedereen let op elkaar. In Turkije zal het een ieder worst zijn, wat de ander doen.
De parkeerbon, afgelopen week. Frustrerend, je bent aan het laden en lossen (wat mag), maar je krijgt een bon, omdat de handhaving van mening is dat je niet laadt. Op dat moment kan je er niets mee. Los van het feit dat deze bon onterecht was, valt mij op dat die handhavers je min of meer schofferen, niet luisteren en voet bij stuk houden, of ze goed zitten of niet. In Turkije kreeg ik een parkeerbon. Overigens terecht. Ik betaalde en ontving twee maal korting. Ik werd keurig behandeld en men toonde begrip. Kortom, zo'n verschil van mentaliteit in die twee landen... Haast onoverkomelijk...
Iets anders. In Nederland hoor ik weer kerkklokken. In Turkije hoor je een fiks aantal keer per dag iemand van de minaret schallen. In ons dorp..., meer dan vijf keer per dag. Maar dat terzijde...
In Nederland is alles gekaderd. Alles in tegels gevat. Maar vooral valt mij op dat er zo hardvochtig aan al die regels gehouden wordt. In Turkije zijn ook veel regels. Toch lijken de regels hier meer een instrument, een leidraad. Niemand houdt zich aan de meeste regels, en niemand klaagt er over. Niet klagen, versus de klaagcultuur in Nederland.
In Nederland is alles keurig geplaveid, ordelijk en netjes. Veel steen, gebaande wegen. In Turkije is alles losser. Minder keurig geplaveid, soms zelfs rommelig, heel veel groen. Twee totaal verschillende werelden, twee geheel verschillende definities (en gevoel) van thuis. In Nederland..., ik wil dan eigenlijk niet weg. In Turkije wil ik ook niet weg. Ben ik eenmaal op pad... Kijk ik uit naar.
Toch heb ik in Turkije het meest het gevoel van thuis komen. Misschien komt dat ook wel door het gevoel van vrijheid. Goed, in Turkije mag je misschien niet alles zeggen, maar in Nederland kán je tegenwoordig niet meer alles zeggen. In Nederland zijn zo veel regels en zit de overheid zo op je huid dat bij mij het gevoel van vrijheid behoorlijk verdwijnt. In Turkije voel ik mij wel vrij met wat ik kan en mag.
Kortom, heel dubbel allemaal. Hele tegenstrijdige gevoelens. Ik zeg niet dat het een beter is dan het andere. Het is anders en bij mij spreekt het leven in de Turkse cultuur en het land mij meer aan. In Nederland heb ik mijn vrienden, mijn netwerken. Familie..., ik zou niet zonder Nederland willen. Misschien niet kunnen. Maar Turkije wil ik niet missen. Turkije inspireert, geeft mij kracht en leven. Nederland kapt mij af, maakt me suf en duf. In Nederland ben ik veel minder creatief, dan in Turkije. Grote verschillen. Verschillen, die mij soms behoorlijk op breken. Soms zelfs een beetje triest maken. Bovendien ben ik Nederlander en ondanks dat het nationalisme mij weinig doet kan ik niet ontkennen deze band met Nederland te hebben. Het land, waar mijn roots liggen.
Nederland betekent voor mij ook een verlies. We hebben daar veel verloren. Nederland betekent voor mij ook; Spanning. Spanning door alle confrontaties met de overheid. In Turkije ben ik voornamelijk ontspannen. Haast en druk in Nederland. Ontspanning en tijd in Turkije... In Turkije tel ik mee, in Nederland voel ik mij regelmatig een looser. Misschien ben ik dat ook. Ondanks mijn leeftijd bouw ik hard aan een nieuwe toekomst. Het gaat steeds beter lukken, maar het lijkt nog een lange weg. Ik zou wel dat het wat makkelijker en sneller zou gaan. Ach, het toont allemaal dat het leven soms heel ingewikkeld is. Los van al dat dubbele en het leven in de twee culturen. Toch merk ik dat al die gevoelens mee spelen en mij slingeren van de ene zijde naar de andere...
Natuurlijk kan ik het als onbegrip, of een klaagzang, brengen. Neen, dat is niet mijn intentie. Het is een twijfel, een positief gevecht wellicht. Ik wil delen in mijn gevoel en zal tonen hiermee te kunnen dealen. Dealen om sterk te worden, te leven. Natuurlijk, mijn leven verloopt niet volgens de boekjes, ook onze keuzes vallen daar eigenlijk buiten. Dat brengt ons natuurlijk ook veel problemen en onbegrip. Vooral bij enkele Nederlandse overheden. Dat is misschien wel de boodschap. Leven in twee werelden op een wijze waar de overheid niet mee om kan gaan en zeker daar vanuit eigen beleidslijn enigszins bekrimpen denkt. Wij doen het anders en dat past onvoldoende in het politieke en bestuurlijke plaatje. In Turkije passen we er keurig binnen.
Zeker nu, hoe gaat het verder. Hoe ontwikkelen zich deze gevoelens. Wat zal de toekomst brengen... Zal dat dubbele gevoel wegkwijnen en worden vervangen door een zekere bekrompenheid... Of zal ik straks steeds meer verdeeld worden in mijn hoofd. In de toekomst kan ik niet kijken. Ik leef zo door mijn verleden, en de keuzes die wij op basis daarvan gemaakt hebben. Ja, het leven kan/kon vast eenvoudiger. Dat is alleen wel een beetje saai. Ik ben al saai genoeg, dus op die vlakken wil ik blijven leven! Het komt vast wel weer goed, zolang ik maar het gevoel heb dat ik geniet van het leven. Dat lukt wel hoor..... En ach, die verscheurende dubbelstrijd zal ook klaagzang wel wat doven. Het is, met deze intentie, een nieuw gevoel voor mij. En hoe ik daar in de toekomst mee om zal gaan... We zien het wel. Momenteel voelt het als iets heel vreemds. Ik heb er voor gekozen en leef er ook maar mee. In feite geen probleem, meer een opvallende constatering. 't Is ook allemaal geen kattenpis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten