Met de auto naar de keuring. Overal op de wereld moet dit met regelmatig gebeuren. Landen, die een keuring hebben ingevoerd, hebben allemaal hun eigen systeem. In Nederland kennen we de APK, in Duitsland bijvoorbeeld de TÜV. In Turkije de TÜV TÜRK. Dus, momenteel moet ik mij jaarlijks tot de laatste instantie wenden. Zo deed ik afgelopen week.
Voorop gesteld dat ik voorstander ben van periodieke keuringen lijkt het kader van die keuringen mij wel van enig belang. Is de keuring er als geldklopperij, voor de veiligheid, of voor het versterken van ambtelijk gezeik... In Nederland is de kritiek dat garages extra geld uit de keuringen proberen te kloppen. Of dat gebeurt laat ik in het midden, maar in het verleden had ik soms wel rare dingen op de rekening, die ik niet altijd direct in verband kon brengen met de veiligheidskeuring.
Om die reden ben ik voorstander van "onafhankelijke" keuringen. De TÜV is daar een goed voorbeeld van, en in Turkije is het Duitse systeem geïntroduceerd en wordt als zodanig gehanteerd. Zelfs het logo is in grote mate gelijk aan het Duitse logo.
Desalniettemin blijft het mensenwerk. Afgelopen week werd onze auto gekeurd op het randje van lunchtijd. Inderdaad de keuring verliep slordig. Zo werd de ruitenvloeistof niet gecheckt, en maar twee van de vier profiel dieptes van de banden. Onze keurmeester had duidelijk grote trek.
Na de keuring overhandigde hij het papier. In de veronderstelling dat hij de sticker zou plakken liep hij echter weg. De auto was niet goed gekeurd. Het derde remlicht deed het niet...
Los van de vraag of het derde remlicht wel of niet verplicht is was de verbazing groot. Ik ben gewend dat je de gelegenheid dergelijk kleine gebreken ter plaatse mag oplossen. In dit geval niet. Nee, ik moet een nieuwe afspraak maken, tachtig kilometer extra rijden en ben weer een hele tijd kwijt. Ondertussen staat er op het keuringspapier: deze auto mag zich niet op de openbare weg begeven en is in gevaarlijke staat (vrije vertaling). Officieel mag ik nu alleen nog (binnen een maand) naar de keuring, met de auto.
Thuis gekomen moest ik de juiste inbussleutel pakken en binnen vijf minuten was het hele euvel opgelost... De reservelamp had ik bij mij, het juiste gereedschap niet. Maar goed, iedereen was sowieso aan het lunchen, dus ik kon niet eens kijken of ik het juiste gereedschap even kon lenen.
Daarbij, wanneer ik volgende week naar de keuring terug ga mag de auto in principe totaal-los zijn, mits dat derde achterlicht het maar doet. Men mag nergens anders meer op keuren. Dat is natuurlijk het bizarre van een dergelijke moment opname en de wijze van afkeuring... Eigenlijk wel humor.
Wij onderhouden onze Dacia goed. Dat is ook belangrijk. Toch zie je hier in Turkije veel auto's op de weg, waarbij je alle twijfels doet rijzen ten aanzien van de kwaliteit van het voertuig. Oude Renault 12 en oude Tofas (Turkse Fiat). Ze zien er niet uit, rijden scheef, vertonen tal van gebreken, maar het rijdt. En blijkbaar komen die rijdende puinhopen wél door de keuring.
Een kennis van mij had onder zijn auto zwarte bescherming (tegen de slechte wegen) aan laten brengen. Deze zwarte bescherming was deels zichtbaar, dus werd de auto afgekeurd, omdat de kleur niet overeen kwam met de papieren. Een andere auto heeft een rollerbar, waardoor het onderste lijntje van het nummerbord niet zichtbaar is. Wél goed gekeurd...
Onder onze auto wil ik eigenlijk een trekhaak laten aanbrengen. We hebben immers een aanhanger. Maar, daar moet je eerst een project van maken. Dat kost je al iemand die dat project schrijft. Dan moet je naar de Trafik Police, wat weer geld kost om vervolgens bij de garage je trekhaak te laten monteren... Ingewikkeld, langdurig en uiteindelijk kostbaar... Dus, nog maar even niet.
Regeltjes rond de auto. Je hebt ze in alle landen. Op zich, voor de veiligheid, natuurlijk uitstekend. Toch zie je een doorschieten hierin. Rare regeltjes, of rare manieren om met de regeltjes om te gaan. En echt niet alleen in Turkije. Ook in Nederland, Duitsland en andere landen kom je het zelfde tegen. Soms een beetje lastig, maar ik zie er vooral de humor van in. En het mooie hier is dat je altijd uit gaat van : problem yok (geen probleem, of hoezo een probleem). Heerlijk bevrijdend en uitermate ontstressend. Ik hou van het leven in Turkije....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten