Het geeft mij een wat dubbel gevoel, het Slachtfeest (bayram). Bij de buren blert sinds een week een geit (bok), wetende dat dit vanaf 1 september weg valt. Dan wordt het dier geslacht. Ik heb er moeite mee om het slachten te verbinden aan feest. Ik heb moeite met slachten, alhoewel aan de andere kant dient de mens te realiseren dát wij dieren eten. Op de vleesafdeling bij supermarkt, of bij de slager, zie ik vlees. Ik zie geen dieren. In andere landen, veelal wat verdere oorden is de vleesuitstalling veel meer dierlijk. Varkenskoppen, poten, oren, liggen daar tussen het "gewone" vlees. Dan realiseer je jezelf dat vlees afkomstig is van een dier, iets waar wij niet meer aan gewend zijn dagelijks bij stil te staan.
In de late jaren zeventig heb ik zelf ooit een geit geslacht. Het koste mij heel veel moeite, maar was in de overtuiging dit (als vleeseter) te moeten ondergaan. Ik wilde niet hypocriet zijn door wel vlees te eten, maar mijn ogen te sluiten voor het feit dat we er dieren voor moeten doden. Ik was misselijk, heb het gedaan, echter het voelde geheel niet feestelijk. Overigens, nadat de geit eenmaal overleden was werd het dier vrij letterlijk al snel "vlees".
Eind jaren vijftig, bij mijn oma, op zondag eten. Oma gaat de tuin in, pakt een kip, draait het de nek om, plukte en maakte het vlees schoon. Een normale gang van zaken.
Het feit dat wij vlees eten is in basis heel biologisch; wij zijn omnivoren. Maar, de westerse mens is de laatste decennia ook overgevoelig geraakt. Wellicht door onze welvaart en het feit dat wij vele malen verder van de natuur staan. We zijn sentimentele zwakkelingen geworden... Ja, maar de (consumptie) maatschappij heeft dat ook van ons gemaakt. Het slachten van dieren werd meer en meer uit het zicht gedaan. Als kind stond ik wel eens bij de slager, die een koe had geslacht en aan het ontleden was. Lange tijd was er geen slager, die achter in zijn winkel een dier slachtte. Tegenwoordig komt het weer wat in, bij de biologische slagers.
Zelfs het slachten van onze eigen kippen heb ik niet gedaan en een dode kip heb ik zelfs begraven. Zo ver ben ik in feite van de natuur komen te staan. Om die reden ervaar ik het niet als slecht, wanneer dieren geslacht worden in huiselijke omgeving. Het is immers wel de realiteit van ons gedrag. Maar om het slechten nu tot feest te verheffen gaat mij veel te ver.
Het doden van dieren voor het plezier of doden voor de consumptie middels vermaak, vind ik achterlijk. Ik ben zwaar tegen de stierengevechten, maar ook de jacht op grote (roof-)dieren zie ik als misdaad. Een dier slachten voor consumptie is enigszins acceptabel. Dat dit op grote schaal en buiten zicht gebeurt heeft in eerste instantie te maken met het bieden van een humane dood. In feite is het slachten niet altijd zo een humane bezigheid. Zo lang het leeft dien je met respect om te gaan met het dier en het doden moet inderdaad zo snel (en pijnloos) mogelijk zijn. Ik pleit dan ook om in feite alleen biovlees te kopen en te nuttigen. De varkensfabrieken zijn verachtelijke bedrijven en wij mensen moet vlees bewust consumeren. Je kan een stuk vlees van een half pond weg schrokken, maar ook een portie van rond (of iets minder dan) een ons nuttigen.
Ondanks mijn dierenliefde, zorg voor dieren en bezig zijn met het welzijn van dieren ben ik geen vegetariër noch veganist. Naar mijn mening ga je dan nog verder van het natuurlijke af staan. We zijn en blijven immers biologische omnivoren. Geen vlees eten is, in mijn ogen, meer een excuus gedrag op basis van vals sentiment, dan een biologische overweging. Dat mensen vegetarisch zijn waardeer ik en ieder moet zijn/haar eigen keuzes maken, en die dien ik te respecteren, zolang het nobele keuzes zijn. Mijn probleem met veganisme is overigens dat ik van mening ben dat je dat in deze wereld niet op een juiste wijze kan toepassing, mits je niet als een halve kluizenaar door het leven wenst te gaan.
Maar ook moet ik toegeven dat ik vlees gewoon lekker vind. Heel simpel, maar bij lekker ben ik ook van mening dat je er enigszins bewust mee om moet gaan.
Feit is dat de westerse mens steeds verder, en inmiddels te ver, van de natuur en met name de fauna af staat. Vreemd, want hoeveel mensen bezitten een huisdier? Velen, maar dan beperken wij ons weer tot de sentimentele kant. Op zich overigens niets mis mee.
Dat kinderen niet/nauwelijks beseffen dat melk uit een koe komt, chocomelk niet van een bruine koe is en amper een koe weten te omschrijven is schrijnend. Ik bepleit de natuur (met name dierenwereld) weer meer naar de mens te brengen. Varkens en kippen (ja, ook kraaiende hanen) weer in de achtertuin. Maar ook grond in de steden waar je koeien en schapen kan laten grazen. De kinderboerderij is niet verkeerd, maar is ook weer te veel gericht op het sentiment. We moeten accepteren dat de dieren deel uit maken van ons leven, wij er van eten en drinken!
Het wordt tijd anders met onze biotopen om te gaan, en de natuur (fauna én flora) weer meer naar ons dagelijkse leven te trekken. Echt niet iedereen hoeft zijn eigen dieren te slachten, maar we moeten ook uit de ontkenning die nu meer en meer de praktijk lijkt. Er moet veel veranderen, wat niet weg neemt dat ik een slachtfeest nog steeds een slechte reden tot feest vind... Happy bayram...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten