Regels..., ze zijn nodig. Regels "reguleren" het leven, om te zorgen dat alle mensen in harmonie kunnen leven. Een wereld die complexer is en zo mogelijk nog ingewikkelder gaat worden. Regels zijn daarom van groot belang. Maar, om goede regels op te stellen moet de politiek secuur regeren. Secuur de regels opstellen is lastig, omdat de wereld verandert..., en blijft veranderen. Maar ook vanwege die complexiteit. Dus worden er weer regels opgesteld.
Een voorbeeld is het asielbeleid, met name het "kinderpardon"... Deze week is een moeder uitgezet naar Armenië. Haar twee kinderen zijn ondergedoken. Ze waren nét te laat, volgens de regels, om aanspraak te maken op de regeling. Omdat de regels rond het asielbeleid ingewikkeld zijn is er al vaker sprake geweest van nieuwe regels; "uitzonderingsregels".
Tegenover het feit dat regels nodig zijn voor een samenleving, staat dat regels ook scherpe scheidingen aanbrengen en zelfs verlammend kunnen werken. Regels maken het leven erg zwart/wit. Een ander nadeel is dat vele regels de regels als onderwerp neer zetten. De regel is dus belangrijker dan de individu. Dat is lastig, want de maatschappij bestaat uit individuen... En geen individu is het zelfde..., de regeltjes wel.
Ook mag een regel nog, ondanks alle duidelijkheid, toch nog veel ruimte bieden voor interpretaties.
Een eigen voorbeeld uit de gemeente Haarlem: voor 11 uur (in de ochtend) mag je "laden en lossen", in het centrum. En zo was ik een keer aan het laden. Toch kreeg ik een bekeuring. De (dwaze) handhaver gaf een aantal redenen; ik reed niet in een bestelauto, ik was niet bij de auto en ze hebben mij niet zien laden... Door een foutje ben ik niet in beroep gekund, maar ik weet zeker, dat wanneer ik dat wel had gedaan ik het beroep zou winnen. De handhaver is vanuit eigen beweging de regel gaan interpreteren. Bij het checken van de wet- en regel-geving staat nergens zwart-op-wit dat ik daadwerkelijk in overtreding zou zijn geweest. Wel bieden de regeltjes rondom het laden en lossen de nodige mogelijkheden tot interpretatie. Veel mensen ergeren zich vaak aan handhavers. Tja, deze mensen interpreteren de regels te kort door de bocht. Ze houden zich teveel aan het regeltje en zien niet meer de mens daar achter. Die mensen zijn alleen maar lastig.
Even terug naar de Armeense moeder. Zij heeft twee kinderen. Deze kinderen zijn in Nederland gekomen toen zijn nog erg klein waren (een en drie?). Het land, waar ze naar uitgewezen worden, is voor de kinderen een geheel vreemd land. Hoe kan een beschaafd land als Nederland kinderen uitwijzen naar een voor hen totaal vreemd land? Naar mijn idee kan dat dus niet, maar..; regels zijn regels. Dan zie je het nadeel van de regel, wanneer je dit voor de mens zet.
Maarten van Rossum heeft ook zo'n voorbeeld. Hij kreeg een bon voor een kapot licht op zijn fiets. Stapte na vijftig meter weer op en kreeg een tweede bon, van dezelfde agent. Die eerste bon is natuurlijk eigenlijk al lullig, maar die tweede bon, dan gaat het weer helemaal over de regeltjes.
Zelf ben ik enigszins een anarchist. Ik heb het niet op regeltjes. Zelf ben ik meer iemand die uit gaat van de (eigen) verantwoordelijkheid. In feite maak ik mijn eigen regels. En bij mijn regels ben ik dol op uitzonderingen. In feite dus toch regeltjes. Ik begon al met te zeggen, dat ik er niet op tegen ben. Maar, het star hanteren vind ik erbarmelijk, dom en naïef. Maar ja, je moet ook niet iedereen laten interpreteren. Dat is best lastig en in feite moet men hierin geschoold worden. In ieder geval ben ik van mening dat in humanitaire gevallen regels absoluut niet te star gehanteerd mogen worden. Die twee kinderen, van Armeense afkomst, moeten gewoon in Nederland blijven. De moeder moet terug kunnen komen en de politiek moet zich niet verschuilen achter de rechtsstaat (de rechter due onafhankelijke uitspraak doet), maar zorgen voor eindelijk eens duidelijke en goede regelgeving op dit onderwerp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten