Tradities

Sommige mensen hangen vandaag op de bank. Volgevreten en uitgeput van de kerstdagen. Gisteren, tweede kerstdag, hebben zij de meubelboulevard bezocht of aan andere massa-activiteiten deelgenomen. Anderen werken weer even. Kerst is voorbij…

Wat brengt die kerst nu eigenlijk? Ook nu we weer twee dagen achter de rug hebben weet ik het nog steeds niet. Bovendien is Reina erg ziek, waarschijnlijk een hele stevige griep, waardoor de dagen sowieso een ander karakter hebben gekregen.

Ja, er staat een boom en het huis is gezellig gemaakt. Aan Jezus denk ik niet, want ik heb niets met religie, laat staan het  katholicisme. Kerst brengt mij eigenlijk helemaal niets. Toch vind ik de Kerstdagen van belang. In Nederland hebben wij nauwelijks nog tradities. Het oranjegewoel rond voetbal is voor mij geen traditie. Dat is massa hysterie. Nee, we hebben de Kerst, oud en nieuw en Koninginnedag. Pasen en Pinksteren hebben geen betekenis meer. We hebben nog maar drie tradities, in mijn ogen. Een grote verschraling van de maatschappelijke cultuur. Om die reden houd ik de nog bestaande tradities enigszins in ere. Maar net als met Kerst heb ik erg weinig op met het Koningshuis. Alleen Oud en Nieuw, dat geeft mij wel een gevoel.

En toch zijn deze drie dagen voor mij van belang. Ja, een stukje traditie. Sint Maarten (enigszins regionaal) heeft niet veel meer om het lijf en Sinterklaas is toch echt voor kinderen en de commercie. Ja, ook die twee zijn er een beetje af. Voor de zuiderlingen is er dan nog carnaval, maar dat is weer erg gerelateerd aan de Katholieken.

Waarom hecht ik zo aan tradities? In mijn beleving is een traditie een middel een volk te binden. Een traditie gaat over de grenzen van de individu heen, hebben iets met gemeenschapszin en dragen (als het goed is) dus ook een sociaal karakter. Wat dat betreft is het jammer dat bij iedere traditie de commercie zo hoog opspeelt. Je ziet dat ook met Halloween en Valentijnsdag. Iemand die dit, in Nederland, een traditie noemt is niet goed bij z’n hoofd, want deze beide dagen zijn alleen maar door de commercie ingevoerd. Ja, de commercie doet de definitie van traditie sterk vervagen. Nog een voorbeeld van onze maatschappelijke verloedering. Ja, gisteren waren zelfs een aantal supermarkten open en vandaag las ik in de krant dat er mensen zijn die alle tweede dagen willen afschaffen (Kerst, Pasen en Pinksteren).

Wat blijft er van ons over, wanneer wij nergens meer waarde aan hechten? Ik weet het niet, maar vind het wel zorgelijk. Daarom staat er bij mij een kerstboom. Daarom gaat 31 december het vuur aan en daarom loop ik over de Koninginnemarkt.

Duidelijk dubbele gevoelens. Ook met Kerst zie ik het niet als dagen waarop je gezellig moet doen met z’n allen. Leuk, wanneer er iemand komt. Dat eten is zeker gezellig, maar ik heb nooit zo veel zin om alleen maar “leuk” te doen, omdat het Kerst is. Daarvoor zijn genoeg andere momenten, die zich er vaak ook nog eens veel beter voor lenen. Dat je met kerst met je familie bij elkaar bent is goed. Een kerstdag is voor mij familiedag. Niet dat het dan moet spetteren van de gezelligheid, maar het is goed om soms bij elkaar te zijn, bij een speciale gelegenheid. Daar is kerst goed voor. Met oud en nieuw heb ik dat vooral richting vrienden en bekenden, en met Koninginnedag gaat het mij om de mensen die ik niet ken. Mooi verdeeld, die drie dagen.

Misschien leven wij in een tijd dat we geen waarden meer moeten toekennen aan dit soort dagen. Moeten we wellicht de commercie gewoon maar volgen. In deze tijd zijn we immers al erg vervreemd van onszelf en van onze waarden. Gemeenschappelijkheid is er allang niet meer bij. Ondanks al onze materiële rijkdom worden wij een steeds armer volk. Niet alleen in Nederland, maar wel in onze “beschaafde” westerse wereld. En de rest van de wereld volgt al in rap tempo. Misschien dat daar dat krampachtige terrorisme ook vandaan komt. Angst voor die onpersoonlijke en arme wereld.

Ik leef in twijfel. Dat mag duidelijk zijn. Het kost moeite sommige dingen overeind te houden. De twijfel aan het nut, de zin en de noodzaak. Inhoudelijke twijfel, maar er dan toch weer zo’n gewicht aan hangen. Nee, ik zal geen digitale kaarten sturen, rond de kerst (hooguit als antwoord op). Ik blijf ieder jaar mijn eigen kaarten maken en versturen. Dat is misschien wel een grote waarde van de jaarwisseling. Ik blijf hoop houden. Mijn verwachtingen groeien telkens met de komst van de eerste januari. Ook 2013 ziet er niet vrolijk uit, maar ik ga er toch van uit dat vanaf 1 januari het echt allemaal weer beter wordt. Misschien is dat wel een belang van tradities; vasthouden en geloven in een soort sprookje. Mag ik dan mij drie sprookjes houden?