Lieve kinderen....

Zelf heb ik, voor zover bekend, geen kinderen verwekt. Misschien niet geheel onbewust. Vrienden met kinderen heb ik wel en in het leven kom je er veel tegen. Maar altijd wanneer ik iets van een mening uit krijg ik te horen dat ik makkelijk lullen heb, want ik heb geen kinderen.

Het voordeel van een blog is dat ik vrijlijk mijn gedachten met de buitenwereld mag delen. Vandaag over kinderen. Niet zo maar. Als vrijwilliger begeleid ik een dertien jarig meisje. Afgelopen week pleegde een (overigens ander) meisje zelfmoord, door voor de trein te springen. Te vroeg instappen noemde ik het op mijn werk vroeger. Zo'n eufemisme neemt niet weg dat het triest is.

We hebben het er over dat de kinderen tegenwoordig anders zijn. Ik betwijfel het. Ook ik heb ooit op twaalf hoog op de reling gestaan. Ik sprong niet. En ja, ik werd ook gepest, maar het was vooral mijn angst voor het leven. Nee, de kinderen zijn niet anders. De maatschappij is anders, maar vooral de ouders zijn anders!

In vroeger dagen werd, binnen het gezin, veel minder rekening gehouden met het daar aanwezige kind. Ja, het kind moest zichzelf aanpassen aan de wereld van de grote mensen. In de woonkamer was de aanwezigheid nauwelijks waarneembaar. Na het spelen moest worden opgeruimd.

Bij mijn grootouders heb ik nog staand gegeten en thuis heb ik wel eens drie dagen de resten van de nog net genuttigde postelein voor mijn neus gehad... Je diende het bord leeg te eten. Een overvloed aan cadeautjes was voor een klein groepje kinderen weg gelegd. Daar behoorde ik niet bij.

Buiten spelen, dat deed ik veel. Mijn vriendjes ook. Buiten was je vrij. Buiten kon je lekker je gang gaan. Maar thuis golden de regels en de discipline van de ouders. Voldeed ik daar niet aan trok mijn vader zijn bureaulade open. Rechts in de bovenste la... Het Spaanse rietje. Veel sloeg mijn vader niet, maar slaag kreeg ik!

Hoe anders is het tegenwoordig... In deze tijd lijkt het kind tot halve heilige verklaard. Nee, mijn tijd was niet de beste en veel kon beter, maar tegenwoordig slaan de ouders ver door naar de andere kant. Zelden kom ik ouders tegen waar ik een goede balans ben tegengekomen.

Tegenwoordig ze je twee grote stromen; over protectionisme naast een te grote vrijheidsopvoeding. Of kinderen worden dermate beschermd dat het verstikkend werkt en een negatief effect op een redelijke ontwikkeling kent. Ouders van deze kinderen bemoeien zich met het leven van het kind in extreme mate, maar daar tegenover houden de ouders ook extreem veel rekening. Bijvoorbeeld met het eten. Een paradoxale opvoeding, waarbij je het kind half gek maakt. En de andere categorie is zo blij met hun kind dat zij alles toestaan en alleen maar roepen hoe geweldig hun kleine is. In alle gevallen staat het kind echt veel te centraal in het gezin. Het kind moet zijn plaats weer vinden. Ouders moeten hun verantwoordelijkheid weer nemen. Een kind is leuk, maar ook soms vervelend. Als ouder heb je echter vooral een taak; een mens kneden, op welke manier dan ook… Nou ja, een zo goed mogelijke manier dus. Ja, en helaas hoef je er geen diploma voor te halen, noch voor te studeren.

Maar niet alles is slecht en niet alles gaat verkeerd. De mens heeft een redelijk zelfregulerend vermogen. Veruit de meesten komen uiteindelijk toch wel goed terecht. Soms gaat het wel verkeerd. Zoals dat meisje. Ze werd gepest. Dat is vervelend. Heel naar zelfs, maar hoe ga je hier mee om en op welke wijze werk je aan de weerbaarheid? Bij dit meisje is het echt verkeerd gegaan en haar stap heeft haar einde betekend. Triest, maar helaas kan je dit niet voorkomen. Het is een harde realiteit. En van alle tijden zullen kinderen zelfmoord (willen) plegen. Dat op zich is alleen maar triest, maar niet bijzonder. Evenmin dat hier een link naar het pestgedrag ligt. Kinderen worden weerloos geboren en aan ouders de taak ze weerbaar te maken. In alle opzichten, maar dat lijkt steeds meer te worden vergeten. Een kind lijkt meer een leuk speeltje, een last of een soort van statussymbool. Het wordt tijd weer iets meer met beide benen op de grond te gaan staan. Ach, misschien is de crisis toch nog ergens goed voor…