Modernismen

geloof of religie

  

Gisteren las ik een stuk in de Groene Amsterdammer van Binnert de Beaufort met als titel: Geurkaars naast het Boeddhabeeld. Gisteravond zag ik een documentaire over de band CCC Incorporated, die tussen 1969 en 1974 in het Brabantse Neerkant in een commune leefden en bekendheid hadden in het wat alternatieve circuit. Met name omdat de band nimmer een nummer 1 hit heeft gescoord ontbrak hen de fameuze bekendheid. Podia als Kralingen, Pinkpop en Paradiso waren plaatsen waar de band zich heel erg deed gelden.

Heleen van Royen...
en dat schrijft...

Het artikel van Binnert las ik met een zweem van herkenning. Niet dat ik mijzelf er in herkende, maar wel de wereld om mij heen. De verpaupering van de opgeklommen middenklasse. Zelf heb ik al jaren een Boeddhabeeld. Inmiddels staan er drie bij ons in huis. Het laatste hebben wij gekregen bij ons huwelijk. Zo’n beeld had waarde en vertegenwoordigde in zekere mate een visie of filosofie. Maar inmiddels staat in iedere middenklasse woning een Boeddha. Meestal nog van zeer inferieure kwaliteit (Ikea, Intratuin, of Kwantum). Het artikel gaf veel herkenning. Het populisme van de nymfomane Heleen van Royen, naast Kluun en Spinvis werden geëtaleerd. Het eerste boek van van Royen heb ik inderdaad gelezen. Ik beken, maar ik heb wel wat meer gelezen, vooral omdat ik vooral literatuur van Nederlandse schrijvers lees. En dan kom je ook bij dit soort types uit. Volgens mij is die Heleen helemaal niet zo nymfomaan, maar ze etaleert het erg graag. Blijkbaar heeft ze het nodig om haar product aan de man te brengen.

Dan is het leuk ’s avonds de documentaire te zien. Hippies die er heel wild uit zien, maar eigenlijk brave borsten zijn. Bijna preuts, ondanks dat de verhalen van orgieën niet direct ontkent werden. Niet vanwege de onwaarheid, maar vanwege de smeuïgheid van het verhaal. Dat waren nog eens tijden. Tijden dat de wereld echt veranderde, terwijl het artikel over de inmiddels veranderde tijd schrijft. Mijn hemel wat zijn we er op vooruit gegaan. Wat heeft de vrijheid ons gebracht…

CCC Incorperated, onder andere met Ernst Jansz

Je mag KUT zeggen en schrijven, want alles mag. In mijn dagelijkse politieke leven blijkt deze waarheid niet op te gaan. Het woord onzinnig wordt al als besmet betiteld. Nee, niet alles mag… en misschien maar goed ook, alhoewel het andere uiterste ook weer een bekrompenheid op zoekt.

Eigenlijk voel ik mij een redelijk moderne man. Bevrijd van taboes en paternalisme. Toch heb ik erg weinig met Geenstijl, Pownet, PVV, cabaret en veel van die rotzooi van tegenwoordig. Nar een musical ga ik niet. Het lijkt er op dat wij onze eigen doorbraken niet kunnen hanteren. Althans de middenklasse schijnt hier veel moeite mee te hebben, aldus Binnert. Een ding herken ik zeker in het artikel: het erbij horen. Ik herken het, omdat ik dat zelf juist niet heb. Ik wil mij blijven onderscheiden. Ik wil bij mijzelf blijven en niet opgaan in het individualistische kuddegedrag. Ja een grote paradox, maar dat is immers wat Binnert feitelijk schrijft… De wereld is geïndividualiseerd, en daar vanuit zoeken we onze overeenkomsten. We zijn daardoor zo vrij, dat de mensen (en dus vooral de middenklasse) zich uitermate bekrompen opstelt. Bekrompen en uniform. Ja, je mag KUT zeggen, dus doe je dat. Tutoyeren hoort erbij, maar niemand die zich af vraagt wat zij zelf willen. We zijn zo individualistisch dat we erbij willen horen. Inmiddels zo kritiekloos dat er een maatschappij van los zand is ontstaan, zonder het besef te hebben dat al dat zand samen een strand vormt… een geheel. Wordt het dan niet eens tijd weer terug te grijpen naar een aantal oude normen en waarden? Niet zoals voor de jaren zestig, maar een scala van weloverwogen normen en waarden, waarbij wij met z’n allen erkennen wel een individu te zijn, maar onderdeel uitmaken van een gemeenschap. Deze gemeenschapszin weer inhoud te geven. En wat is een betere tijd hier weer eens bij stil te staan? Koninginnedag, dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Ik ben feitelijk republikein, maar wil het koningshuis behouden. Uit traditie, want het is een van onze weinige echte Nederlandse tradities. Nee, dan straks het voetbal weer. Nederland wordt één… wat een armoede, dat voetbal ons moet verenigen. Bij dodenherdenking sta ik stil bij de daadwerkelijk solidariteit, die bij veel mensen in de oorlog een feit was. Op Bevrijdingsdag herdenk ik te mogen zijn, wie ik ben. Ja een individu, maar wel binnen een gemeenschap. Daar ben ik trots op. Blij van de documentaire over CCC Incorporated, triest naar aanleiding van het artikel van Binnert de Beaufort. Misschien wordt de revolutie van de jaren 10 wel eentje van weer een stukje terug gaan naar de goede orde. Terug naar afgewogen waarden en normen en gemeenschapszin. Ik vrees alleen dat dit een loos idealisme is, want internet, de mobile telefonie, de verAmerikanisering, hebben deze weg terug behoorlijk afgesloten.  Op de UGGS, met de Celestijnse belofte naar Spinvis, Heleen van Royen in het tasje en daarna naar de musical. Dan kunnen we allemaal nog gaan huilen over de criminaliteit of die Oostblokkers… Nee, dan kies ik voor mijn individualisme… ik ga mijn eigen weg. Maar niet alleen!



Kluun