lintjes knippen

bron: minitrue.nl

Overal in Nederland zijn weer nieuwe colleges. Minder dan een jaar was het niet ondenkbaar dat ik nu in een college zou zitten. Ik heb het nooit geambieerd, mar ook gezegd de verantwoordelijkheid niet uit de weg te gaan. Nu ik wat meer afstand van de politiek heb ben ik eigenlijk heel erg opgelucht.

Veel politici hebben al een groot ego, maar dit percentage is bij wethouders een stukje groter. Hekking (Koot en Bie) is overal volop aanwezig. Met samengeknepen billen vooraan staan. De functie van wethouder houdt natuurlijk veel meer in, maar de publieke en protocollaire taken zijn ruim aanwezig. Maar wat is dat nou, dat wij er zo op kikken een bekende Nederlander of politicus (inclusief de wethouder) aan te laten rukken om een lintje door te knippen. Of een andere lullige openingshandeling te laten verrichten... Geen idee. Het komt op mij over als iets zieligs en een handeling je even onzinnig beroemd te voelen. Zij die de lintjesknipper binnen halen voelen zich te gek, want ze kunnen naast de wethouder, of beroemde Nederlander, staan. De knippers staan even centraal en doordat het lintje door hen geknipt mag worden zijn zij op dat moment even heel groot. Ik moet er niet aan denken. Het is een grote poppenkast waar wel heel erg veel mensen aan mee doen. En het heeft in feite ook geen enkele inhoud.

Met het koninklijk huis heb ik te doen. Die moeten wat afknippen, openen en vooral nogal wat publieke verrichtingen plegen, waarvan tachtig procent onzin is. Maar ons koninklijk huis heeft het niet voor het kiezen. Het wordt door geboorterecht bepaald.

Recent was ik aanwezig bij de heropening van het stadhuis Velsen. Prinses Margriet deed de officiële heropening. Een stoet auto's, een gevolg een kleine vrouw waar niemand zichzelf tegen is. Ik kreeg de indruk dat zij er ook weinig lol aan kon beleven. Een speech, handjes schudden (waarbij de Hekkings vooraan staan). Zelf heeft ze het woord niet gevoerd. Na de speeches een rondleiding. Ergens stond een ding opgesteld. Hier mocht mevrouw een duwtje tegen een object geven, er gebeurde van alles en de opening was een feit. Het gezelschap verdween uit zicht.  Ik neem aan voor een kopje koffie met burgemeester en wethouders, om vervolgens met veel bombarie weer te vertrekken. Arme prinses...

Protocollen zijn leuk en hebben in zekere zin een functie. De cultuur rond openingen en lintjesknippeij ontgaat mij echter helemaal. En dan ben ik blij nu geen wethouder te zijn. Dat soort rotzooi hoef ik dan niet knarsetandend uit te voeren. 

bron: starlounge.nl

Een vreemd soort zijn wij mensen eigenlijk. Het lijkt dat we meer voor de buitenwereld leven, dan voor ons zelf. Nu kan je zeggen dat we voor de buitenwereld leven om persoonlijke erkenning en eigendunk te verwerven. O ja, dat kan, maar zielig is dat toch wel een beetje. Is het niet zo dat je kracht, eigenwaarde en tevredenheid juist in jezelf moet zoeken? Volgens mij wel. Blijkbaar is een groot deel van de bevolking hier niet toe in staat. Wij hebben idolen nodig, goden die we aanbidden en vooral allerlei uiterlijkheden nodig om onze eigenwaarde te vinden. Volgens mij is een groot deel van de mensheid part van de zieligste diersoort op aarde. Vreemde wereld. Zelf ben ik steeds meer wars van alle opsmuk en glitter rituelen. Misschien moet ik als kluizenaar gaan leven. In ieder geval wil ik mijn eigen weg kiezen. Of een beetje als van Gogh. Die is gelukkig na zijn dood beroemd geworden. Maatschappelijk gezien lijkt mij dat wel wel. Financieel natuurlijk niet. Maar spaar me ooit voor de arrogantie van het bekend zijn... En nee, ik zal nooit een lintje doorknippen!