Selfie

bron: clickypix.com

Wat is de ultieme vorm van egocentrische zelfverheerlijking? Juist, de selfie. Kicken op allemaal foto's waar je zelf op staat is al erg egocentrisch, vooral wanneer je die op de sociale media deelt. Maar, de selfie spant de kroon. Kijk hoe goed ik ben. Je maakt een foto van jezelf, omdat je van mening bent dat er nog geen voldoende foto’s van jezelf zijn…

Facebook is natuurlijk het sociale medium waar je foto's op kan delen. Dus ook het medium waar je strontziek wordt van de vele foto's die men van zichzelf er op plaatst. En of het niet genoeg is plaatst men ook de zogeheten selfie. Dat een ander een foto van je maakt, die je op Facebook zet is natuurlijk prima. Dat je iedere foto door een ander gemaakt op Facebook plaatst neigt al naar een egocentrisch zieke zelfverheerlijking. 

bron: en.paperblog.com

Wat maakt het dat een mens zichzelf zo geweldig vindt? Onzekerheid, twijfel, of een vorm van hoogmoedswaanzin? Natuurlijk is het leuk af en toe een foto van jezelf aan anderen te laten zien. Alleen dat je iedere foto van jezelf op het internet zet en dat dan nog niet genoeg vind kan toch niet anders dan iets ziekelijks zijn? De vervreemding van onze digitale maatschappij speelt hier zeker een rol in. Daarnaast ga ik er ook vanuit dat de individualisering een cruciale rol speelt. Van buitenaf hoef je tegenwoordig weinig waardering te verachten. Dus, dwing jezelf die waardering af. Dat doe je alleen als je niet echt gelooft in jezelf. Misschien ben ik ouderwets, maar ik heb zo de schurft aan al die zelfverheerlijking. Een aantal Facebook "vrienden" hebben er een handje van. Meerdere foto's van zichzelf worden dagelijks aan het wereldwijde net toevertrouwd. Ik reageer er niet meer op. Ik word alleen maar moe van die gasten. Over het algemeen zijn het trouwens mannen. Dit type man laat de buitenwereld ook zien waar ze denken goed in te zijn. En dat stoppen zij ook niet onder stoelen en tafels. Sommigen hebben inderdaad een gave, anderen rotzooien wat aan. Wat moet? Zeggen/schrijven dat het geweldig is wat ze maken? Als het rotzooi is verhul ik mij in stilzwijgen. Ik ga dat egocentrisme niet stimuleren en hun spelletje weiger ik mee te spelen.

Heleen van Rooyen, bron: nrc.nl

Anders is dat mensen laten zien wat ze doen of maken. Vol trots, maar zonder hun persoonlijke geweldigheid te etaleren. Wanneer het mij aanspreekt druk ik op "vind ik leuk", en schroom ook niet om er een persoonlijke noot aan toe te voegen. Het gebruik van de sociale media kent een grenzeloosheid. Bij Twitter is dit bekend door de talloze ongenuanceerde kreten, waar de honden soms geen brood van lusten. Op Facebook is het vooral grappig zijn en foto’s. Dan dus ook de selfies. Maar selfies worden ook op tal van andere manieren aan de wereld getoond. De kroon spant Heleen van Royen. Zij heeft massa’s selfies gemaakt en dit hangt nu als expositie ergens in Amsterdam. Haar selfies betreffen niet alleen haar gezicht, maar haar hele lijf met als hoogtepunt een selfie van een tampon die zijn uit haar kut haalt. Dit mens moet wel erg gefrustreerd zijn. Maar dat wordt natuurlijk anders verpakt: het is een soort kunst. Ik trap daar niet in, en wat mij betreft heeft die mevrouw een groot probleem. Gelukkig voor haar trapt half Nederland er wel in.

bron: sugarscape.com

Soms zie ik een foto van mijzelf, dat ik denk: goh, die staat er goed op. Dan wil ik dat best delen, maar ik ga geen foto’s van mijzelf maken om de wereld maar te laten zien hoe mooi ik ben. Nee, dat laat ik eventueel aan een fotograaf over, en dan moet het ook een mooie foto zijn. Zo heb ik mijn profielfoto, die door Reinder Weidijk gemaakt is. Die foto staat er ook al een jaar op, als profielfoto, en zolang deze lijkt blijft ie staan. Alhoewel, ik denk er hard over om de foto te vervangen voor iets anders als profielfoto. Werk van mijzelf, in plaats van mijn foto. Daar ben ik weer te lui voor. Ook Pief Weijman heeft schitterende foto’s gemaakt (onder andere tijdens de MFA fair). Misschien dat ik die ook een keer deel op Facebook.

Wat leven wij toch in een vreemde (en feitelijk ook oppervlakkige) wereld. En wat hoereren wij ons toch graag. De pest is, dat wanneer je enigszins mee wil doen je er helaas niet geheel aan ontkomt. Alleen, om dan met selfies te werken… dat gaat mij wat te ver. Net als sommige mensen, die vrijwel iedere dag (of meer dan de helft van hun posts) een foto van zichzelf plaatsen, al is het dan geen selfie.

Überhaupt is de oppervlakkigheid op internet troef. Je ziet zo veel flauwe dingen en heel veel mensen brengen zo weinig van zichzelf (okay, op de selfies na). Zelf laat ik graag mooie dingen zien. Foto’s van planten en dieren, die ik zelf gemaakt heb. Foto’s van de ontwikkeling van mijn schilderijen. Tja, zo bekeken doe ik er misschien ook wel aan mee. Ondanks dat ik mijn best doe iets neer te zetten is het wellicht ook allemaal een beetje het zelfde en zit er eentonigheid in. Wil je in deze maatschappij mee doen, moet je wel. Het is en blijft schipperen, de grenzen verkennen en balanceren. Maar een ding blijft voor mij toch echt overeind; al die selfies en zelfverheerlijking mag van mij weg blijven.

 

wat zijn we leuk
bron: telegraph.co.uk