geluksvogeltje

Sommige mensen zijn gezegend met het geluk. Het zit ze mee, in tal van opzichten, winnen af en toe wat, soms zelfs grotere prijzen, en op de een of andere manier zijn hun tegenslagen altijd zeer beperkt en makkelijk overbrugbaar. Zelfs qua gezondheid hebben deze geluksvogels relatief weinig te klagen. Er zijn ook mensen waar het geluk in zekere zin aan voorbij lijkt te gaan.

Nee, wat geluk betreft zit het mij niet mee. Al mijn hele leven niet. De momenten van geluk en het geluksgevoel heb ik altijd te danken gehad aan een forse inzet van mijzelf. De pech achtervolgt mij, en komt altijd van buiten af. De laatste actie van de Vomar: WKkadoooo. 600000 gratis uitjes en even zo veel gratis producten. De hele actieperiode heb ik exact een gratis product mogen ontvangen. Verder allemaal onzinnige uitjes of gratis tweede kaartjes. Een kans van 50%, maar ik zat daar dus wel telkens aan de verkeerde kant.

Het eerst is mijn geboortejaar. Althans de geboorteperiode. Mijn broer kon met 55 in de VUT, wat hij ook deed. Met 65 zijn al mijn broers de AOW ingegaan (behalve de laatste, die twee maanden later gaat). Voor mij noch de VUT, noch AOW op mijn 65^e… ik moet twee jaar langer wachten.

Mijn broers hebben allen een goed maatschappelijke carrière achter de rug. In feite een zorgeloos leven. Niet dat zij niet hard moesten werken, maar van een problematische carrière was geen sprake. In mijn geval lag dit anders. En na 26 jaar werd ik werkloos. Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat het aan het begin van de crisis was. Inmiddels zijn wij vier jaar verder. Geen werk en geen uitkering meer. Regels voor dit soort oudere mensen gelden of vanaf 60 jaar, of de regels zijn aangescherpt. Ik val er net buiten. Voor de hypotheek kan ik nog wel gebruik maken van de gemeente. Alleen is het afgelopen jaar de WOZ bijna een ton gezakt… dus wanneer ik gebruik moet maken van de gemeente ga ik per direct nog een keer een ton het schip in.

bron:m.facebook.nl

Nu lijkt het of mijn leven aan elkaar hangt van pech en teleurstellingen. Dat is absoluut niet het geval. Ik gaf al aan dat ik voor mijn geluksmomenten hard gewerkt heb. En dat heb ik, waardoor ik vele mooie momenten heb gekend, en nog steeds ken. Maar dat het geluk aan komt waaien, zoals bij anderen wel eens het geval, nee, dat ken ik dus geheel niet. Loterijen, prijsvragen, noem maar op… een nogal succesloos verhaal. Ja ooit, heb ik bij de boekhandel in Santpoort een hele grote plastic kiepwagen gewonnen. Je moest raden hoeveel viltstiften erin lagen. Dat won ik wel. Dat was geen geluk, maar een slimme manier van tellen, waardoor ik vrijwel het exacte aantal had. Misschien is dat een deel van mijn geluk, dat ik redelijk slim ben.

Nee, zoals je noemt “mazzel” is niet echt aan mij besteed. Soms is dat wel heel vervelend. 300 keer solliciteren en nog met lege handen staan. Dat is pech, ook in deze tijd. Een geluksvogel zal nu vast wel een baan hebben gehad.

Wat hypotheken betreft heb ik ook pech gehad. Inmiddels heb ik zeker zeven hypotheken gehad. Alleen de allereerste was niet slecht; een volledige annuïteitenhypotheek. Zoals ik wens. Daarna heb ik nooit een hypotheek verkregen, zoals ik het eigenlijk wilde. Nee, met de DSB ben ik nog een 70000 in het schip gegaan (euro’s). Ik sluit altijd af bij hoge rentes, en betaal dus relatief veel rente, terwijl bij lage rentestanden het mij niet lukt een goedkope hypotheek af te sluiten. Ik ken van die geluksvogels, die bijna altijd prima hypotheken hebben. Op vergelijkbare gronden kan hen dat honderden euro’s per maand schelen. Maar nee, mij lukt dat op de een of andere manier niet.

Soms benijd ik die geluksvogeltjes wel. Niet omdat ik het hen niet gun, maar omdat de pech en tegenvallers onderhand toch wel erg veel worden. Wil ik de lezer vervelen met alle voorbeelden wordt deze blog vele pagina’s groot. Beperkt ik mij tot het geluk wat mij echt is overkomen, dan blijft het beperkt tot hooguit enkele alinea’s. Eentje wil ik er absoluut noemen: het geluk dat Reina en ik elkaar “gevonden” hebben. Daar ben ik dagelijks nog blij om, alhoewel daar tegenover staat dat door mijn relatie met Reina natuurlijk ook weer heel wat nieuwe problemen mijn leven zijn binnen gekomen. Maar, dit versterkt misschien wel weer mijn geluk met haar. Het is een paradox.

Nog even en ik ben zestig. Okay, nog twee jaar. Dan heb ik de leeftijd dat mijn moeder overleden is. Toen zij stierf vond ik dat zij nog zo jong was, en zo weinig  van het leven had mogen genieten. Mocht ik net zo oud worden als mijn moeder, dan weet ik dat ik geleefd heb. Dat is een hele troost. Was zij niet ziek geworden, was zijn  nu 94. Wat is er in die afgelopen 34 jaar een hoop gebeurd. Ook haar overlijden was pech. Pech, omdat zij een belangrijke steun en een kompas voor mij was. Pech, omdat zij Reina nooit heeft mogen leren kennen. Maar, ik weet nu ook, dat wanneer ik ouder zal worden dan 60 er nog een hele weg open ligt. Een hele toekomst en het leven zeker ook weer heel veel positieve elementen met zich mee zal dragen.

Die geluksvogels komt het allemaal maar aanwaaien. Mijn leven kent wellicht veel pech, maar maakt mijn leven ook weer heel intens en intensief. Misschien heb ik het geluk wel, dat ik geen geluksvogel ben. Door diepe dalen maakt ook rijk. Als het geluk je komt aanwaaien en je hebt weinig weerstand in het leven, leer je er volgens mij ook niet zo veel van. Dan kabbelt het allemaal maar wat voort. Voortkabbelen doet mijn leven in ieder geval niet. Ik mag dan fysieke klachten hebben en vaak moe zijn, ik leef wel. Ik leer. Ik groei.

Het enige is dat het onderhand allemaal wel erg vermoeiend gaat worden. Na al die jaren wil ik eigenlijk wel in wat rustiger vaarwater terecht komen. Het is allemaal wel goed zo. Misschien heb ik nu wel genoeg geleerd en wordt het tijd toch die geluksvogel een te worden. Het ziet er nog niet naar uit. Alle plannen moeten om de week bijgesteld worden, door alle tegenvallers. Dat went, alhoewel het went ook nooit. Toch houd ik voor ogen op niet te lange termijn naar Turkije te gaan. Daar een rustig leven te leiden. Niet passief, maar rustig. Minder stress, minder haast, minder gedoe. Het lijkt mij heerlijk en ik houd dit vooruitzicht dan ook stevig vast. Ik omarm het. Door de laatste tegenvaller lijkt Turkije weer verder weg. Toch hoop ik dit jaar die overstap te maken. En dan… laat ik de pech misschien wel in Nederland en ga ik leven als een bescheiden geluksvogeltje…..