Kloof

Samariakloof, Kreta. Bron: grieksgids.com

Sommige kloven zijn populair, zoals de Samariakloof op het Griekse Kreta. Andere kloven daarentegen zijn echter te verafschuwen, zoals de kloof tussen arm en rijk. In Nederland blijkt deze kloof de grootste van Europa te zijn. Geef mij dan die van Samaria maar.

Onderzoeker Mark Bovens was in het nieuws met de uitkomsten van een onderzoek naar de verschillen en effecten tussen arm en rijk in Nederland. Het gaat de verkeerde kant op in Nederland en vergelijken met Amerika worden steeds meer getrokken. De vraag is of de inkomens aangepakt moeten worden, of het belastingstelsel. Volgens mij moet je de mensen aanpakken. In ieder geval groeit het sociaal wantrouwen en is er minder vertrouwen in de politiek, aldus het onderzoek. Dit laatste onderschrijf ik graag, waarbij ik de politiek breder wil trekken naar de ambtenarij en bureaucratie van overheid en grote organisaties. Zelf heb ik (helaas) kwijtschelding moeten vragen voor de gemeentelijke heffingen. Eigenlijk iets om je voor te schamen. Dat doe je niet zomaar. Toch is het verzoek afgewezen. In de verklaring werd aangegeven dat mijn eigen vermogen groter is dan € 94000. Hierbij werd gedoeld op de (fictieve) overwaarde van onze woning. Blijkbaar moet ik van die overwaarde de gemeentelijke heffingen betalen. Het enige probleem is dat ik het huis nog steeds niet verkocht heb. Wat heb ik dan aan die overwaarde? Geen donder, maar de gemeente geeft aan dat ik voldoende vermogen heb om de heffingen te voldoen. Enkele maanden hypotheekachterstand, chronisch rood staan en een schamel inkomen (waardoor ik geen aanspraak kan maken op welke steun dan ook) worden maar even over het hoofd gezien.

Overwaarde? bron: junovastgoed.be

Ja, ik ben nog steeds werkloos en heb nu geen inkomen. Dat maakt niet uit, alle organisaties hijgen in mijn nek, omdat zij hun geld willen. We scharrelen om nog een beetje overeind te kunnen blijven. Schuiven met potjes. Vier jaar geleden behoorde ik tot de (financiële) middenklasse. Nu hebben we samen ongeveer bijstandsniveau. Qua inkomsten dan, want ten aanzien van de uitgaven zijn er verplichtingen. Die zijn te groot en de middelen dit aan te passen zijn er nauwelijks. Als een ui word je afgepeld en verder uitgekleed. Je raakt steeds verder verstoten van de wereld om je heen. Het geld ontbreekt en nog even ook de middelen. 

Het perspectief is ook belabberd. Over elf jaar krijg ik pensioen en AOW... hoop ik. Tot dan, onzekerheid. Desalniettemin probeer ik constructieve uitvalswegen te vinden. Een eventuele gang naar Turkije kan hierin een oplossing bieden. In Nederland hoor ik tot de 20% armen en nog even tot de 10% armsten. Van buiten is het niet te zien en ik blijf mij positief presenteren naar de buitenwereld, oog vrolijk en ben redelijk gekleed. Ik blijf hoop houden en zoeken en werken naar een beter leven. Maar ja, het Nederland van de participerende samenleving en de menselijke benadering blijft hangen in deze woorden. De praktijk is weerbarstiger. De heffingen moet ik dus betalen...

Ondertussen is de enquête naar de gang van zaken bij de woningcorporaties ook weer in het nieuws. Grof mismanagement, fraude en wat al niet meer. Rondrijden in Ferrari's en bijna faillissementen. De huurders betalen de rekening. De tien procent rijken verdienen hun geld over de rug van de armen. De politiek laat dit gebeuren. De rijken komen er mee weg, de kleintjes worden op de huid gezeten. Is het dan vreemd dat de sociale onrust toe zal nemen? Is het vreemd dat het wantrouwen in de politiek groeit? Het lijkt mij niet. Het wordt tijd dat ik naar Turkije ga en mijn Sokatisme eens goed ga beschrijven. De tijd lijkt rijp. 

bron: video.uu.nl

Vooralsnog verkeer ik in zwaar weer. Dingen versloffen, maar ook krijg ik steeds meer last van de psychische druk. Hoe vaak kan ik het herhalen, maar ik ben de enige niet in deze, of vergelijkbare situatie. De klappen vallen vooral bij de vijftig plussers (en de 64 minners). Kortom, een hele generatie is slachtoffer en vervalt van de redelijke middenklasse tot de schrijnende uitzichtloze armoede groep. Je gelooft bijna niet dat ik het hier over een ontwikkeld land als Nederland heb. Het is helaas de realiteit. Er komt steeds meer aandacht voor, maar het land schaamt zich ook en de aandacht die er voor is wordt steeds weer vrij snel weggepoetst. Door de politiek, de rijken, de machthebbers. Profiterend van de individualisering van onze maatschappij kunnen zij nog steeds redelijk ongeschonden hun gang gaan. Het blijft allemaal bij wat gemor. Ondertussen blijven de verschillen groeien, zonder concreet de problematiek aan te pakken. Voor hoe lang nog?

Ik blijf door gaan. Mijn moedeloosheid steeds wegduwend en hoop en energie aan te wenden. De ridicule afwijzing van mijn verzoek tot kwijtschelding van de gemeentelijke heffingen kan ik niet accepteren. Ik ben in beroep gegaan bij B&W. Ja, ze mogen zelfs 2m² van mijn grond kopen (wat ongeveer overeenkomt met de hoogte van de heffingen). Waanzin, maar daar komt het wel op neer wanneer je de redenering van de gemeente volgt. Ach, de ambtenaren volgen ook maar de regeltjes. Zelf denken mogen zij ook niet meer. Daarbij lijkt ook nog eens de automatisering en het mensenwerk onvoldoende op elkaar te zijn afgestemd.

Ik hoop dat B&W wel zelf nadenkt. Dat zij wel inzien dat ik niet zo maar om kwijtschelding vraag. Dat zij inzien dat mijn verzoek reëel is. Aan mijn eigen "vermogen" heb ik geen bal. Bovendien kan dit eigen vermogen nog wel eens slinken tot een restschuld (hoezo: eigen vermogen?). Ik heb wat dat betreft nergens meer fiducie in. Mijn lot (althans een deel) ligt in handen van B&W van mijn gemeente.  Weer spanningen en stress, tot de uitkomst bekend is. En daarna? Ik blijf hopen op de humaniteit van ons lokale bestuur.

huis opeten? bron: vwdknotarissen.nl