Vieren wij, in Nederland, tegenwoordig koningsdag, in Turkije is het op 23 april Atatürkdag. Niet dat dit een dag duurt, in tegendeel, we zijn nu al vier dagen onderhavig aan divers feestgedruis. Ondanks dat de president van dit land die hele Atatürk het liefst uit het geheugen van de Turken verband, wordt het feest groots gevierd. Door het hele land heen, dus ook hier in Göcek. Alleen gaat alles hier natuurlijk wel op z'n Turks.
Binnen gehoorafstand van onze woning ligt het Lycee. Geen bijzonderheid, ware het niet dat hier de afgelopen weken druk is geoefend met de drumband. Vrijwel iedere dag, achter het schoolgebouw. Eindeloos oefenen. Eindeloos dezelfde melodie. Veel trommels en af en tie trompetgeschal. Een zeer eenvoudige melodie, welke ik zelfs (met mijn a-muzikaliteit) nog prima mee zou kunnen spelen. Op de trom natuurlijk, daar voordat ik geluid uit een trompet krijg alle feestdagen al voorbij zijn. Begin van de week hoorde ik dat inmiddels ook het lopen werd geoefend, in een straatje achteraf.
Woensdag liepen een aantal kinderen al duidelijk in (onderdelen van) uniform, met overdadig grote goudkleurige borstel op de schouders. Daar is een naam voor, maar omdat ik zowel niks heb met drumbands, noch het leger, vergeet ik die benaming steeds.
In de twee weken voorafgaand aan de grote dag waren de kleuterklassen op het plein aan het oefenen voor hun dansje, waarvan de laatste keer in klederdracht. Het zag er schattig uit, alhoewel het dril gehalte naar mijn mening wel iets minder mocht zijn. O ja, en bij iedere oefenactiviteit was ook een man in pak aanwezig. Zijdelings maakte hij zich erg druk, waarschijnlijk een dorps bobo.
De grote dag was aangebroken, 23 april. Het plein was vol. Aan de randen rijen met witte plastic stoeltjes. Deze stoeltjes kom je overal tegen; bij begrafenissen, eetpartijen, trouwerijen, politieke bijeenkomsten en de dorpsfeesten. In het door is een kleine pick-up truck, waar de stapels op staan, en overal waar activiteit is verschijnt dat autootje. In hoog tempo worden de stoeltjes geplaatst en in een even zo hoog tempo verdwijnt alles aan het eind weer. Een ander autootje draagt de tafeltjes (speciaal voor de begrafenissen en bruiloften). Vrijwel alle stoelen waren bezet en het plein stond vol kinderen. In allerlei uitdossingen en de eerder gesignaleerde. Na een half uur stond alles nog steeds. Niets wat er gebeurde. Achteraf bleken de dansjes van negen tot elf te zijn, terwijl ik had begrepen dat het elf uur juist begon. Het was dus afgelopen. Niet geheel. Opeens kwam alles in beweging. Een twintigtal kids onder een giga Turkse vlag voorop. Dan volgde de rest en verdween de stoet langzaam de dorpsstraat in. Al het publiek klapte zo lang dat de optocht nog hoorbaar was.
Niet lang daarna verplaatste alles zich naar de kade (het niet toeristische deel) en het plein. Voor het kantoor werd een hele rij ezels neergezet. Daarop foto's, afgedrukt op stevig karton. Enorm goed, mooie foto's zaten daartussen. Bleken de foto's allemaal door leerlingen te zijn gemaakt en bewerkt. Menig beroepsfotograaf kan daar nog een puntje aan zuigen, echt geweldig. Na twee dagen hoorde ik dat de foto's te koop zijn, waarop ik direct aangaf een van de foto's te willen kopen ( een oude Fiat 1200 in vaalrood, met wat jochies en verder vooral in grijstinten). Goed, en daarmee hebben we dan ook alle kwaliteit van deze dag gehad.
Langs het water waren tal van kinderactiviteiten. De kinderen konden een getekende bloem afhalen (waarop de activiteiten werden afgetekend) en konden hun slag slaan. De eerste activiteit bestond uit het beschilderen van vier enorme grote doeken. Een van de leidsters (Emanuelle) liep nerveus rond en vertelde mij dat het niet ging zoals zij het wenste en de kinderen gewoon hun eigen ding schilderde, waardoor er haar inziens geen geheel ontstond. Later zag ik haar met een klein clubje aan een nieuw werk. Inderdaad wel een geheel. Een vissen tafereel, maar nu zag je het amateurisme van de kibderen, terwijl het "vrije" werk nog jets had.
Er tegenover een tafel, waar de kleuters mochten schilderen. Op velletjes ter grootte van een ansichtkaart. Hoe moeilijk kan je het ze maken. De tafel er naast was de klei tafel. Veel klei, rode handen, maar de kinderen kwamen (voor zover ik kon zien) niet tot resultaat, op een klein jongetje na, die drie mini objectjes had gekleid. Er tegenover de spiraal. Uit nervositeit kwam geen kind verder dan de eerste bocht. Na drie pogingen kregen ze toch hun rode petje met merknaam (welke mij is ontschoten). Even verderop stond een standje van Mercedes Benz. Je kreeg een kaartje te zien en dan moest je die vorm maken. Beloning: een zwarte ballon van Mercedes Benz. Aan de andere kant konden de kinderen een Turks vlaggetje krijgen en een rode Atatürk ballon. Ongelofelijk, maar daarvoor stonden ze in de rij. Het viel mij op dat overal de kinderen in de rij stonden. Lange rijen. Bij voorkeur wanneer de beloning uit snoep bestond. Een kinderzwembadje was het "vissen" (wat wij in Nederland van de kermis kennen). De rij hier was enorm. Telkens stonden er een stuk of vier kinderen te vissen. Wat mij opviel waren de haast uitdrukkingloze koppies. Je moest het immers doen voor je snoepje...
Tot op het strandje waren overal spelletjes. Alles even knullig van opzet en overal geduldig wachtende jongens en meisjes. Tussendoor wandelden de ouders en een verdwaalde toerist. De meeste toeristen zaten immers alweer te zuipen op een van de terrassen aan de andere kant van de boulevard.
De dag was ten einde, veel kinderen weer een stukje dikker. Maar, het was absoluut Turkse gezelligheid en de knulligheid van alles valt dan helemaal in het niet.
Een dag later. We zaten te eten bij Sofra. Tromgeroffel. Onze middelbare school leerlingen trommelden door het dorp. Dan toch maar even kijken (ik ben een nieuwsgierige Hollander, wat overigens niets voorstelt bij een nieuwsgierige Turk). En ja hoor, nu zonder de pakjes, maar wel met de instrumenten, én dezelfde melodie kwam er een optocht voorbij. Achter de muziek ruim meer dan honderd mensen met een brandende fakkel in de hand. Daarachter twee maak zoveel nieuwsgierige Turken. Ook de fakkeloptocht was ter ere van de grote Atatürk.
Overdag was op het plein inmiddels een podium opgebouwd. Dat bleek voor gisteren te zijn. Na de innige terugkomst van mijn vrouw aten we bij Mercan Pizza, dan er turkse muziek door het dorp schalde. Overigens ging de imam daar weer overheen (iedere week een andere, en deze week lijkt het er eentje die constant zwaar in de lorum is). Na het eten naar het plein. Alle stoeltjes stonden er natuurlijk en het plein was helemaal vol. Overigens weer bijna geen toerist te zien, terwijl er inmiddels een hoop zijn... Nog steeds aan het drinken bij de tentjes aan de boulevard?
Het was Turkse muziek, maar redelijk vlot. We hebben zelfs staan dansen! Dat zegt dus wel wat. Ter afsluiting een politiek lied (een ode aan Atatürk, maar ook een aanklacht tegen de huidige president). Iedereen zong luid mee en applaudisseerde uitgebreid. De dorpsomroeper riep vervolgens iedereen op vanmiddag naar het strandje te komen. Daar is een kinder vrijmarkt en een vlieger wedstrijd. Dat laatste is lullig, want na dagen wind, is het nu windstil. In ieder geval ga ik natuurlijk kijken. Na de markt, dat dan weer wel.
En dan, na vier dagen, is Atatürk dag weer voorbij. Ik heb genoten. Tot volgend jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten