Eigenlijk zit ik vol verbazing. Voor de tweede keer ben ik hier alleen. Alleen in dit huis. Een half jaar geleden ongeveer, dat Reina in het ziekenhuis lag. Nu, dat Reina in Nederland is. In die, relatief, korte tijd is er veel veranderd. Meer, dan het dagelijks leven zich aan laat zien. Het zit vooral in kleine dingen, alles bij elkaar best groot.
Een half jaar geleden zat ik in een kaal huis. In de avond soms ook een kil huis. Overal tegelvloer, ongezellig en weinig licht, niet echt veel sfeer. Ik maakte er het beste van, maar er ontbrak heel duidelijk iets. Ik kocht toen een laag rond rafeltje. In een andere winkel kocht ik een kleedje, zodat er in ieder geval een tafeltje in huis was. Inmiddels staat het tafeltje op de werkkamer. De werkkamer, toen nog een kille slaapkamer. Slapen doen we nu in een andere kamer. Nog steeds op de grond, maar rond de matrassen liggen nu Turkse lopers. We hebben bedlampjes. Het ziet er gelijk heel anders uit.
De woonkamer heeft ook een zekere metamorfose ondergaan. Er staat nu een kachel, een bank, er ligt een kleed en drie nieuwe tafeltjes completeren de inrichting. Er hangt wat aan de muur, gaten zijn dicht. Er staan zelfs twee planten in huis. Kleine subtiele veranderingen. Sommige zaken aangeschaft, andere zelf gecreëerd. Het ziet er zoveel beter uit, en dat voor een habbekrats. Gratis, tweedehands of goedkoop. Over de rode stoelen ligt nu een kleed.
Buiten... Een plastic kleed en vooral planten. Allemaal krijgertjes, op een duizendschoon van 50 cent na. Een paar olielampje en een bol van aan elkaar gelijmde bekertjes om wat eerst een kaal peertje was.
En dan de kippenren. Langs de warande lopen nu vier kuikens. Eerst klein, nu al echte krielkippen. Alleen Peppa, zij is niet meer.
Tot nu toe een opsomming van het praktische, materialistische, veranderingen. Absoluut een belangrijke bijdrage tot het levensgenot. Echter, ook op het immateriële vlak is de wereld zo totaal anders dan een half jaar geleden. Inmiddels kennen we de weg hier. We kennen mensen. Hebben een verblijfsvergunning en een bankrekening. Mensen komen langs en wanneer ik naar het dorp ga groeten diverse mensen mij, en omgekeerd.
Een half jaar geleden voelde ik mij eigenlijk best verloren, hier zo in mijn eentje. Nu heb ik mijn tijd goed gevuld. Ik heb van alles te doen. Mensen komen langs, ik bezoek anderen. Er liggen klussen te wachten, je zou haast zeggen, dat ik tijd te kort kom. Overdreven natuurlijk, ondanks dat ik mijn tijd gevuld heb is het niet correct te zeggen dat ik het ook druk heb. Het tempo ligt hier anders. Wachten is soms een bezigheid op zich. Het regelen van een geautoriseerde machtiging duurt een halve dag... Op z'n minst. En voor die halve dag ben je een aantal keer bezig, die halve dag voor te bereiden. Er zijn meer pauzes, de pauzes zijn langer. Het is een hele andere manier van leven. Ja, het verbaast mij hoe snel alles is gegaan. Ondanks dat we soms het gevoel hebben dat hier niks gebeurt, we nooit ergens komen, en het misschien allemaal wat eentonig is, hebben we misschien wel meer ondernomen dan het laatste half jaar in Nederland. Dalaman, Ortaca, Fethiye, we komen er met enige (on)regelmaat. We zijn in Muğla geweest, hebben wegen in de omgeving verkend. Twee keer mee gedaan aan een protestactie en het festival van Kaya Köy mee gemaakt. Huizen gekeken, makelaars bezocht en etalageruiten vet gemaakt met onze vingers. Heel glooiend is dit alles ons keven binnen gekomen. Fikret en Eminee die een avond heel gezellig langs zijn geweest en waar wij de jaarwisseling hebben doorgebracht. Janer, een jonge jongen die regelmatig spontaan even langs komt. De buren, anderen. En dan kijken we elkaar soms aan, dat we het leven hier wat saai en eentonig vinden. Hoe saai wil je het hebben? In vergelijking was ons leven in Nederland een stuk saaier. Nee, niet saai, maar zoveel anders. Verbazing dat we zo geïntegreerd zijn, ons zo thuis voelen, het leven zo hebben aangepakt. Nu ik hier weer alleen zit realiseer ik mij dit alles. Maar de grootste verandering is wel die van het perspectief. Een half jaar geleden waren we nog moegestreden. We zagen niet echt een toekomst. Wel telkens de problemen, waar wij ook regelmatig mee geconfronteerd werden. Op diverse manieren. Een half jaar geleden hadden wij vooral hoop... Hoop dat de val enigszins beperkt zou blijven. En nu... Nu hebben we perspectieven. Huis verkocht, zorgen voor het meerendeel voorbij. Opluchting en nieuwe energie spelen ons parten. Positief! We hebben ideeën, zijn actief, zijn constructie. Behalve de directe geldzorgen die eindelijk voorbij zijn ook nieuwe plannen. We gaan naar het dorp in de bergen; Gökçeovacık. Een leuk huis, mooie lap grond en vooral: ideeën!
Ik verbaas mij over die omslag. Verbazing over het feit dat het een feit is, dat de jaren strijd, vooral het laatste jaar, voorbij zijn. Dat we vrij zijn en ons verlies met geheven hoofd dragen. Het had immers nog erger kunnen zijn. Nee, we hebben genoeg om met nieuw elan weer echt te gaan bouwen. Bouwen in de letterlijk betekenis van het woord, maar zeer zeker ook figuurlijk gesproken. Ik zal haast zeggen: we zijn weer terug bij wie wij waren.... Ongeloof dit positieve om ons heen waar te nemen. De schuchterheid deze realiteit te erkennen. Straks komt Reina weer terug. Net als een half jaar geleden, vertrok zij zonder bekend was wanneer ze terug zal komen. Nu komt ze terug in een andere wereld. Samen gaan wij die wereld een invulling geven. Ik ben heel erg blij verbaasd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten