Zo maar

Zo maar. Wat lodderig tuur ik in het donker. Onder de verlichting op straat volg ik de voorbijgangers. Ik voel mijn lijf en mijn gedachten associeren op van alles. De voorbijgangers neem ik nauwelijks waar. Een beweging, een groeiende en krimpende schaduw. Een slok, een peuk. Geen zin te lezen. Het laatste half jaar heb ik al zo veel gelezen. Effe niet. Nergens heb ik zin in. Had ik maar een televisie. Dan zette ik nu een DVD op. Normaal mis ik die beeldbuis niet. Tot mijn eigen verbazing overigens. Op dit soort momenten echter wel. Ik zit zo maar. Die zo maar niets. Een lome moeheid, ik voel mijn spieren en vraag mij af; voel ik, of is het pijn? De afleiding ontbreekt. Twee weken ben ik nu alleen. Er komt nog zeker een halve week bij. Naast ons is het huis in donker gehuld. Om toch wat afleiding te hebben draai ik een oude CD van The Four Tops. Wel lekker, maar het is geen televisie. Dat apparaat leid me af, zet mijn gedachten even uit. Nu ketsen de gedachten als een flipperbal door mijn grijze massa. Alle hersendelen worden aangedaan. Ik kan mijn eigen tempo niet bij houden. Ik verveel mij niet. Er us ook genoeg te dien. Daar hief ik niet eens iets voor te verzinnen. Op dit moment wil ik gewoon even niks. Dus ik zit zo maar. Te vroeg om naar bed te gaan, te moe nog enige actie te ondernemen. Desondanks voel ik mij gelukkig. Ja, zelfs bevoorrecht. Gezellige verlichting, olielampen en een nog steeds aangename temperatuur. Ik geniet van mijn zijn hier. Op deze plek. Onder deze omstandigheden. Ik wil niks, zo maar zitten. Desondanks broeit en bruist het in mij. Schrijven, tekenen, schilderen. Verhalen en beelden ontspruiten in mijn chaotische geest. Het lijf speelt niet mee. Daarom zou ik nou die televisie willen. Dan heb ik mijn afleiding, terwijl het lichaam kan uitrusten. Ik kijk terug op de dag vandaag en zie uit naar de dag van morgen. Ik heb weer een tekening verkocht en denk aan de zaterdagmarkt. Ik hoor de muziek en zie beelden. Toch zit ik op de stoel. Tevreden kijk ik naar buiten, mijn gedachten enigszins negerend. Zo maar. Met een gevoel van genot kijk ik naar de rij bloeiende planten, op de rand van de waranda. Wanneer het minder koud was lag ik nu in mijn hangmat. Die tijd ligt op de loer om als dagelijkse kost de komende maanden . Ik zit buiten. Vier kagen kleding maken het aangenaam. Alleen mijn voeten voelen wat kil. Geen zin mijn slippers te verruilen voor de (uit Nederland meegenomen) sloffen. Het is zacht. Koud voor hier, maar vandaag kwam de maximum temperatuur in Nederland niet hoger dan de afgekoelde wereld op de thermometer aan geeft. Mijn benen doen pijn. Pijn tot onder in mijn rug, waar mijn hernia zit. Soms zou ik mijn benen willen afschroeven. Pijn went wel. Je wordt er alleen zo moe van. Mijn eerste lading pillen zitten alweer in mijn lichaam. Onvoldoende om een succesvol resultaat te geven. Daarvoor heb ik straks mijn tweede lading nodig. Straks. Nu zit ik. Een auto passeert in het donker, zonder verlichting. Er zijn nog Turken, die er in geloven dat wanneer je de lichten gedoofd laat je accu niet leeg raakt. Mijn accu is nu een beetje leeg. Vreemd, nergens zin in hebben en toch heel tevreden te zitten. Een relatief nieuwe ervaring. Eentje, die mij wel bevalt. Ook wanneer ik wel iets die, beweeg ik mij rustig. "Haast" is uit mijn woordenboek geschraapt. Ook "stress" valt nu onder de kleine lettertjes.

Ik sta op. Ga lopen, gelijk een leeuw in een kooi; rondjes. Dan voel ik minder en zakt de pijn weer even. Vervolgens ga ik weer zitten. Zo maar. De avond gaat ook zo maar voorbij. Een sigaret en een slok. Eigenlijk spreekt een heel tevreden man. Nee, de tevredenheid is het euvel niet. Het zijn de kaatsballen in mijn kop. Niet dat ik aan problemen denk. O nee, mijn gedachten zijn juist positief. Gericht op de toekomst en het genieten van het nu. Inmiddels heb ik mijn "bomgordel" stevig om gedaan. Ik noem het mijn "bomgordel", omdat het strak om mijn middel zit. In het vliegtuig moet ik dat niet te hard zeggen. Dat zal vast en zeker tot problemen leiden, maar hier thuis is het gewoon mijn "bomgordel".

Ondertussen is de CD afgelopen. Ik heb muziek gehoord. Een kakofonie van geluid meer. De Four Tops heb ik er niet in herkent. Gewoon een brei prettig geluid. De kat slaapt buiten op de stoel, de hond binnen op de bank. Nummer drie ligt al op bed. Letterlijk. Slapen, ondanks dat mijn ogen half dicht vallen heb ik nog geen slaap. Geen zin naar bed te gaan. Ik geniet. Met half gesloten ogen loop ik of ik stevig geblinddoekt ben. Ik wankel. Loop tegen van alles aan. Ik ben er aan gewend. Zijn er dingen die je wel mag denken en denkt, maar niet mag doen of zeggen, vraag ik mij al rondjes draaiend af. Plegen wij niet de grootste misdaden in onze hersenen? Verfoeien, vermoorden we niet in onze gedachten? Natuurlijk, allemaal doen we dat. Onze eigen individuele wereld. Maar goed dat gedachten niet meer dan een hersenspel zijn. Een hersenspinsel. Zou ik het kunnen, vraag ik mijzelf af. Mijn bewegingen worden steeds spastischer. Ik zit. Zo maar, maar neem even zovele houdingen aan, als gedachten die door mijn kop schieten. Toch gaan mijn gedachten niet uit naar de pijn. Welnee, dat draag ik wel met mij mee. Gewenning. Kan ik twee parallelle gedachten hebben? Gezien het gestuiter vrees ik van wel.

Langzaam lijken mijn gedachten zich wat te ordenen. Dat zal zeker de toegeslagen moeheid zijn. Vandaag immers veel gedaan, zeker ook op fysiek gebied. Ik ben geen stil zitter. Met moeite gun ik mij de tijd te lezen, maar andermaal wil ik, nee moet ik, bezig zijn. Al zijn het alleen maar mijn vingertoppen, welke ik beweeg. Toch zijn er momenten dat ik zit. Rustig of onrustig. De wereld in mij opnemend, zonder daadwerkelijk op mijn harde schijf op te slaan. Passief genieten. Inmiddels denk ik zelfs niet meer aan de televisie. Zitten en genieten. Straks ga ik naar bed. Een mooi leven heb ik nu. Dat moet ik erkennen. Een egel rent wispelturig door de tuin, een vleermuis scheert met hoge snelheid langs tal van objecten. In de verte het geluid van een uil. Ik zit. Ik geniet. Zo maar....