Stokstijf

" Zie je daar wat?"

" Nee, en jij aan jou kant?"

" Ik dacht het niet..."

" Hé, daar, daar in de verte!"

" Roofvogel!"

" Alarm geven? "

" Wacht nog maar even. Hé kereltje daar, even terug komen."

" Weet je niet hoe die heet?"

" Nee, ken dat joch niet... Ken jij hem wel?"

" Ook niet. Hé kereltje, je hoorde toch wat mijn buurman zei? En jij daar, voor jou geldt dat ook. Terug komen!"

" Even kijken, nee, daar ziet ook alles er rustig uit."

" Wat is dat links?"

Alle koppen draaien naar links. Net als dat ze gelijktijdig naar rechts draaien, of waar zij zich dan ook maar op focussen. Een paar meter verder spelen wat kleintjes. Drie staan er rechtop en speuren de omgeving af. Vooral de lucht, immers de grootste bedreiging komt voor ons uit de lucht.

" Nou, ik ga weer even in het hol lijken."

" Als je maar niet te lang wegblijft hoor."

" ja, toereledoki, dat bepaal ik zelf wel."

" Maar we worden afgelost!"

" jullie wel, ik nog niet. Ben zo weer terug."

Alle blikken gaan naar rechts en blijven even onbewogen in die richting gericht staan, waarna iedereen even een andere kant op kijkt, tot alk e drie weer dezelfde kant op kijken.

" Zo, daar ben ik weer. Nog iets gezien?"

" Nee, het lijkt erg rustig."

" Oh, maar dan moeten we juist heel erg opletten."

" Jongens, en nou komen jullie terug, ik blijf niet waarschuwen!"

" Meneer, u waarschuwt helemaal niet. U zegt alleen dat we terug moeten komen,"  spreekt de brutaalste van het stel. Onderwijl lopen er drie naar de ingang... Een van de ingangen... van het hol.

" De jeugd wordt ook met de dag brutaler."

" Ach man je stelt je aan."

" Ja, je stelt je aan."

" Ik sluit me bij de anderen aan. Je stelt je aan."

"Hé, kijk. Dat is een grote vogel."

" Hij komt deze kant op."

"  Een bedreiging?"

" Ja," klonk het uit drie monden.

" ALARM!!! Wegwezen, naar het hol, zoek de dichtstbijzijnde ingang! Roofvogel!"

En als een speer waren alle stokstaartjes onder de grond verdwenen. Behalve de vier wachters, bij de grote ingang van het hol. Zij zouden pas naar binnen gaan, wanneer de dreiging te groot was. In uiterste nood werd dan vanuit het hol de lucht afgetuurd, om te kijken dat het gevaar verdwenen was. Misschien is het stokstaartje wel het meest alerte dier van het gehele dierenrijk. En dan nog kwam het voor, dat niet iedereen op tijd een van de ingangen bereikte. Dat was altijd een naar gezicht. Meestal vlak voor het hol, vlak voor de ogen van de anderen, dat de vogel zijn klauwen in de rug van een stokstaartje zette en met een sierlijke zwier de thermiek weer opzocht. Soms wist een stokstaartje zich nog te bevrijden, wat niet altijd een levensreddende actie was. Vooral omdat de hoogte al te groot was, of dat het diertje vervelend neer kwam. Dan maakte de grote vogel een duizelingwekkende salto, vloog als een raket naar beneden, om dan weer direct stijgende zijn prooi mee te nemen. Stevig gehaakt aan de sterke klauwen van de vogel.

Dit keer waren alle dieren op tijd in het hok.

" Kijk daar gaat ie..."

" Waar dan?"

" Dáár! Richting de berg."

" Nou, jij bent ook blind, zelfs ik zie hem."

" Gelukkig gaat ie weg. Is iedereen er nog?"

" Jaah!"

" Hier ook."

" Net als hier."

Langzaam steken de diertjes hun koppies weer uit het hol en inderdaad, ze waren op tijd.



Een dag van een stokstaartje is vooral een dag van waakzaamheid. Wat ze ook doen, altijd staan er een paar op wacht. Zijn ze wat verder uit elkaar, staan ze zo opgesteld dat ze elkaar altijd kunnen zien en bij onraad de alarmbellen kunnen doen rinkelen. Wat precies het gevaar voor ze is realiseren ze niet. In ieder geval komt het grootste gevaar uit de lucht. Maar niet alleen. Een paar weken geleden nog is er eentje uit de groep door een slang gepakt. De slang zagen ze veel te laat en reageerden met veel te veel paniek, waardoor eentje de verkeerde kant op ging. Nou ja, eigenlijk ging ie juist niet, waardoor de slang tie kon slaan.



Toen de nacht gevallen was waren ze allemaal weer bij het hol. Rustig slapen. Ontspannen, heerlijk gewoon. Toch bleef er bij iedere uitgang een alert. Immers ook in de nacht loert het gevaar.in het hol kropen de diertjes dicht bij een. Elkaars warmte zoekend. Het mochten dan wel de tropen zijn, diep in het hol kon het goed kil zijn. Koud zelfs. Bij de eerste zonnestralen ontwaakte iedereen weer. Sommige duidelijk met last van ochtend humeur en anderen fris en vrolijk. Die laatsten waren ook als eerste buiten. Vrijwel altijd vergezeld door de jonkies. Die jonkies mochten immers niet naar buiten, wanneer er geen volwassen dier in de buurt (en buiten) was. Die waren nog te speels om al voldoende waakzaam te zijn. Deze ochtend boften ze, want de ouderen waren er vroeg bij. Rond alle uitgangen van het hol speelden en dolden de jonge diertjes en soms speelde een ouder dier mee. Maar goed, dan kon dus weer alleen wanneer er minimaal twee oudere dieren bij de kleintjes in de buurt waren. Zoals dit keer.

Bijna iedere dag kwam er een groot monster langs. Groot, maar niet gevaarlijk. Dat hadden ze inmiddels wel geleerd. Het monster maakte veel lawaai en bewoog voort op ronde dingen. Op een afstandje van het hol bleef het monster staan. Hoe meer stokstaartjes buiten waren, des te langer bleef het monster staan. In de monster zaten ook allemaal dieren.  Ach, inmiddels sloegen de dieren er geen acht meer op. Toch bleven ze het monster goed in de gaten houden. Je weet maar nooit.



Een erg spannend leven leiden de stokstaartjes dus niet. Eigenlijk een heel saai leven alleen, ja, wel altijd opletten. Bijna niks anders dan opletten. Ze wisten natuurlijk dat zij voor een hoop dieren een aangename prooi zijn. Zelf zijn de stokstaartjes vegetarisch... Alhoewel zij af en toe een stukje vlees goed kunnen bekoren. En hun eten? Soms erg moeizaam. Andermaal is er een weelde en overvloed. Het blijft scharrelen. Ook voor vegetariërs. De andere kant, het is wel altijd gezellig. Ze leven in grote groepen en gedragen zich uitermate sociaal. Ze zorgen voor elkaars kleintjes, letten op elkaar en eigenlijk zie je nooit een stokstaartje alleen. Wanneer dat is, is er iets ergs aan de hand.

Een leven met zo weinig, vooral gericht op eten en opletten en een sociaal leven, kan voor de betrokkenen een prima leven zijn. Niet ieder dier is avontuurlijk of heeft bewijsdrang. Soms werd wel gegrapt: " Karl Marx heeft het socialisme van de stokstaartjes af gekeken..." Jammer dat Lenin niet eerst naar de tropen is gereisd, alvorens het communisme in te voeren. Daar de stokstaartjes had geobserveerd, dan was het communisme vele malen succesvoller geweest!"