Vreemd eigenlijk... Ik zit achter mijn computer met een enorme stapel werk en dingen die ik nog moet doen. Een bijna een onoverkomelijke stapel. Dat ik hier zit is niet vreemd, maar het feit dat die stapel zo groot is. Immers, ik ben werkloos. Goed, wel politicus, maar dat is parttime. Opvallend hoe snel de mens zich aan de beschikbare tijd aanpast. Wanneer ik straks weer werk heb verandert er eigenlijk niets, maar verschuift het. Ik ben werkloos en heb het te druk om te werken? Als je niet verder kijkt dan je neus lang is, dan klopt dat. Maar zo werkt het dus niet, want men past zich aan.
Nu hoop ik weer aan het werk te komen en moet ik dat ook, maar over tien jaar ga ik met pensioen. Dan ontstaat de zelfde dynamiek. Vroeger begreep ik nooit dat mensen met pensioen gingen en zich vervolgens niet verveelden. Vooral mensen waarvan ik niet wist of zij een hobby hebben.
Heel prettig dat ik mij niet verveel en zelfs nu nog tijd te kort kom, maar aan de andere kant vraag ik mij af of dit nu behoort tot de westerse welvaartsziekten. Het lijkt me wel lekker gewoon een aantal dagen niets te hoeven. Het lijkt erop alsof je altijd wel iets moet. Het gaat maar door. Je moet altijd wat en wanneer je niets moet is er wel iets anders. Feitelijk heb ik nu soms meer behoefte aan rust dan in de tijd dat ik werkte.
Van de week keek ik televisie, een documentaire over een Franse ontwerper en reclamemaker. Mijn onderbuik begon helemaal te kriebelen. Enkele dagen al ligt er een schetsje op mijn bureau. Ik wil weer van alles op creatief gebied en dergelijke uitspattingen. Maar kom niet verder dan een blik op het papiertje: o ja, dat wil ik weer eens doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten