Politieke taal

Goed, we moeten even streng worden. Een beladen onderwerp: politieke taal. Wat houdt dat in? Wel, heel erg veel, maar ik wil mij beperken tot twee vormen van politieke taal, waarmee ik veelal geconfronteerd wordt. De eerste is de taal waarmee politici elkaar persoonlijk aanspreken. De ander is politieke taal op inhoud. Ik bekijk dit niet middels een Calvinistische bril, volgens mij direct ook mijn valkuil. Nederland blijft Calvinistisch. Maar goed.
In de politiek zie je dat mensen nog al eens heel persoonlijk op elkaar reageren. We kennen allemaal de uitspraak van Wilders: doe eens normaal joh. Veel ophef, maar het kan. Maar je ziet ook zeer regelmatig dat men elkaar met dergelijke opmerkingen krenkt. Dat vind ik niet kunnen. Politiek mag je nimmer op de man spelen, maar op inhoud! Helaas wordt hier nog wel eens, zeker te veel, anders over gedacht. De uitspraak  van Wilders (en reactie van Rutte) vind ik persoonlijk vrij infantiel en hiermee onschuldig. Ik vrees echter dat in de dagelijkse praktijk grovere uitlatingen worden gedaan en men soms ook nonverbaal elkaar zeer negatief bejegend.

Dan is er nog de politieke taal op inhoud. Het houd mij bezig omdat ik hier namelijk al vaker op aangesproken ben. Ja, ik ben soms zeer direct in bewoording, maar zal dit nimmer op de persoon doen. Mensen die dat zo lezen... kunnen niet goed lezen. Een opmerking over een wassen neus handhavingsbeleid, is mij kwalijk genomen. Misschien had ik het anders kunnen formuleren, maar in feite is hier toch niets mis mee? Ik schaad niemand, ik bekritiseer beleid en in het stuk (waar de uitspraak in voorkomt) stel ik dit ook nog eens als vraag. En de vraag stelde ik niet voor de eerste keer. Een ander opmerking van een onzinnig amendement is ons hard aangerekend. Wanneer je van mening bent, en wij hadden hiertoe zeker een reden, dat een amendement onzinnig is, mag je dit toch gewoon zeggen? Blijkbaar niet.
Ik heb ook het woord vertrouwen een enkele keer gebruikt. Mag ook niet, want dan lijkt het erop dat ik het vertrouwen in het eigen college niet meer heb. Toch maar weer even lezen is mijn reactie, want in dit geval citeerde ik een inwoner.

Kortom, want wat is de relaas van dit verhaal, blijkbaar mag je elkaar in de politiek wel beledigen en schaden, mits dit persoonlijk is, maar via (overigens nette) bewoording mag je geen gewone taal gebruiken. Ik merk, dat het mij behoorlijk dwars zit. In de politiek weegt men ieder woord op een weegschaaltje. Het vreemde is dat ogenschijnlijk onschuldige woorden hierbij hard worden aangepakt, maar wat echt schadelijk is wordt nauwelijks opgemerkt. Daarbij valt mij op dat men zo gefixeerd is op het woord, dat men de context volledig over het hoofd ziet.


(Femke begrijpt het ook niet)

Ik refereer hieraan uit eigen ervaring, maar ik wil nadrukkelijk aangeven dat het iets is wat mij überhaupt in de Nederlandse politiek opvalt. En waarom er nu zo met die twee maten gewogen wordt? Geen idee. In ieder geval wil ik bij deze benadrukken dat ik met mijn woorden en woordkeuze nooit iemand persoonlijk benader en hier ook niemand persoonlijk wil beschadigen. Dergelijke uitspraken doe ik op inhoud en onderwerp. Verdomme, we moeten een land, een provincie, een gemeente regeren, en niet blijven hangen in het landjepik spelen en elkaar maar koste wat het koste de loef af steken. Laat onze taal de inhoud raken, dat maakt politiek ook vast een stuk leuker!