Hoe druk kan men zich maken om een stuk blik? Wel, in Nederland, zowel als in Turkije kan men dat in grote mate.
In Nederland was een betaling van de autoverzekering mis gelopen. Dat heeft niet als gevolg dat de betalingen, c.q. achterstand, opgeschoven worden. Nee, de verzekering wordt stopgezet en dat is strafbaar. Door de post en het doorzenden ontstaat soms wat verwarring en in dit geval enige onoverzichtelijkheid. Dus, ik was twee weken te laat, en twee weken onverzekerd. De RDW is dan opeens zeer alert en ik ontving een boete van 400 (!) euro. Bij de ontvangst van de boete was alles ook al lang weer in kannen en kruiken. Beroep aangetekend, maar zonder succes. "Vergeten" in Nederland wordt niet vergeten en onmiddellijk zwaar bestraft (net als mijn BTW-afdrage...). Maar, de regels in Nederland zijn uitermate duidelijk en worden evenzo gehanteerd.
Turkije is een geheel ander verhaal. Hier en daar zal ik vast in herhaling treden, maar inmiddels kan ik hele verhaal optekenen. En, Nederlanders in Turkije met eigen auto; opgelet!
Bij binnenkomst mag de auto 180 dagen in het land zijn, dus langer dan het visum, dan 90 dagen geldig is. Maar je mag die 90 dagen wel weer over 180 dagen verspreiden. Na de 180 dagen moet de auto het land uit. Minimaal drie maanden. Het is niet mogelijk de auto in Turkije aan een Turk te verkopen. Verkoop is eventueel alleen mogelijk aan een in Turkije wonende buitenlander. Het moet echter wel iemand zijn met een (officieel) pensioen, iemand met een werkvergunning of eigen bedrijf. Verder moet de Residentie Permissie nog langer dan een jaar geldig zijn. Al met al kan je verkoop in Turkije dus schudden.
Wanneer je de 180 dagen met maximaal drie maanden overschrijdt betaal je enkel een boete. Deze is rond de 400 TL (iets meer dan honderd euro).
Op internet, bij de douane, folders en zelfs de ANWB is geen heldere uiteenzetting van deze regels te vinden. Om duidelijkheid te krijgen is veel research nodig, wat veel tijd vergt. Een werkelijke speurtocht.
Een extra bijkomstigheid is dat ik in Nederland mijn paspoort heb verlengt. Oude ingeleverd, maar in de nieuwe wordt (bij terugkomst in Turkije) niet opnieuw een stempel gezet. Daardoor heb je ook niet de exacte datum direct voor ogen. Een aantekening op een kalender is hierbij wellicht een hulpmiddel. In de computer staat namelijk wel vermeld dat je auto nog in het land is. En dit computersysteem werkt zo waar perfect!
Nadat je drie maanden overtijd bent moet je een extra boete betalen van 25% van de (Turkse) dagwaarde. Bovenop de eerdere boete. Er zijn twee mogelijkheden. De eerste is inderdaad via de douane en inleveren. Dan start ook direct een justitiële procedure. Dat kan zeer nadelig uitpakken en ondanks dat je de auto in levert riskeer je een hechtenis van drie maanden (voorwaardelijk) of een straf van minimaal vijf jaar cel voor smokkel. In veel andere gevallen wordt je ook geduid als smokkelaar.
Verkoop je de auto in Nederland (via de papieren) geldt het vrijwaringsbewijs niet voor Turkije. De auto staat bij binnenkomst op mijn naam geregistreerd en dit blijft zo tot de auto het land uit gaat. Komt de nieuwe eigenaar de auto halen en rijdt hier mee wel (of niet) de grens mee over blijf ik verantwoordelijk en alle boetes komen voor mijn rekening. Gaat de nieuwe eigenaar niet direct naar de grens, ben ik ook weer een smokkelaar. De auto moet ik dus zelf over de grens rijden! Voor de Nederlandse wet dient de nieuwe eigenaar wel al verzekerd te zijn en wegenbelasting te betalen. Ik ga in dat geval dus op de papieren en groene kaart van de ander de grens over.
In principe ben ik dan eindelijk echt van de auto af... Wel dien ik er alert op te zijn dat de douane de registratie van de wagen ook door haalt. De justitiële kanalen in Turkije zijn lang, ingewikkeld en zeer kostbaar. Daarbij bestaat het risico dat je voor een periode van vijf jaar de toegang in Turkije wordt ontzegd.
Van de auto wagen naar de nieuwe auto. Een keurige Dacia Logan van vier jaar oud. In Nederland schrijf je een auto in vijf minuten over op het postkantoor, hier moet je naar de notar. Stempels en papieren. Maar.... Dan!
Sinds kort is er in Turkije een nieuw systeem voor de verblijfsvergunning. Dit is een pasje, zonder foto, maar met digitale gegevens. Ik sta dus bij de notar. Dan moet er weer eerst officieel een vertaler komen. Na een half uur krijg ik de vraag naar mijn Turkse belastingnummer. Heb ik niet bij mij, maar de telefoon brengt de oplossing. Weer een kwartier later verneem ik dat ik de auto niet kan kopen. Tot kort geleden kreeg je een papieren verblijfsvergunning. Het nationale computersysteem kan beide systemen van de verblijfsvergunningen niet combineren. Ik ben dus onvindbaar.
Er is een oplossing! Ik moet met een Turkse kennis terug komen. Die moet een handtekening zetten, op basis waarop ik de auto wél kan aanschaffen. Of dit nu is om als een soort borg te staan, of om te bevestigen dat ik ben wie ik ben, is mij niet duidelijk geworden. Het werkt wel. Dus werd een wat oudere man van zijn stoel getrokken (blijkbaar een kennis van de autoverkoper), en zowaar het systeem werkte en na (in totaal) bijna drie uur verliet ik de notar, met de autopapieren op mijn naam.
Dan is er nog een staartje. Als buitenlander dien ik over een apart kenteken te beschikken. Dit moet ik in Mugla (100 km verder) regelen. Nu heb ik een kenteken uit Istanbul (34). Straks krijg ik een kenteken met 48 (Mugla) en dan twee letters, waarvan de eerste een M is. Vanaf de datum van overschrijving heb ik dertig dagen om dit te regelen en al die tijd mag ik er gewoon in rijden. Dat is dan weer ongewoon, maar wel een prettige bijkomstigheid.
Toegegeven, soms ontbreekt het ook in Turkije aan een zekere charme. Rond de auto is het allemaal erg ingewikkeld, ondoorzichtig en weinig inzichtelijk. Gewoon op vakantie, met de auto, is geen probleem. Gewoon alles binnen de termijn regelen is ook geen enkel probleem. Wanneer er situaties ontstaan waarbij alles net even anders wordt krijgt het verhaal een toch wat onplezierige wending. Natuurlijk is enige naïviteit mij debet en kan ik mij niet alleen maar verschuilen achter de omstandigheden. Het is echter een combinatie van vele factoren waardoor je zeer snel in problemen kan geraken. En dan wordt iets wat geen kwade opzet is juridisch wel als kwade opzet geduid en bestraft. De scheidslijn is soms flinterdun. Daarbij komt natuurlijk ook dat men in Turkije zelf deze hele regelgeving ook bij geen individu goed inzichtelijk is. Zelfs niet bij de officiële instanties en door het gebrek aan juiste en complete informatie op internet (inclusief de officiële Turkse overheidssites) is verwarring snel gezaaid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten