Thuis. Het gevoel van thuis, thuis zijn. Het ultieme nest gevoel; dit is míjn plek. Ik merk dat ik dat ene stukje nog niet heb. Ik voel me hier wel thuis, ik woon hier voor een deel, maar ik ben hier nog niet thuis. En nu, na al die maanden, weet ik waarom. Raar, dat je daar niet zo maar bij stil staat.
De afgelopen periode heb ik veel pijn gekend. Stevige pijnen, waarbij ik af en toe half gek werd en totaal niet wist hoe ik mij moest houden. Lopen, zitten, liggen. Afwisseling en veel pillen. Langzaam nam de pijn toe. In frequentie en in hevigheid. Nu zitten we erg veel buiten en bemerkte dat de kussens van onze (overigens goede) tuinstoelen wel erg oud worden. We hebben nu allebei een goede tuinstoel (die ook in de huiskamer niet misstaat). De rugleuning kan met een zuigveer traploos ingesteld worden. Betere kussens en zo waar, mijn nachten werden beter, de pijn nam af.
Ondertussen hebben we een bed besteld. Niet alleen een matras, maar ook een goede bedbodem. Al een poosje zeur ik daarom. Nu kunnen we het even betalen en we hebben (net als we in Nederland hadden) Tempur besteld.
Eindelijk ging het lichtje aan. Sinds ins vertrek heb ik eerst op een luchtmatras geslapen en sindsdien slapen we op foam matrassen, op de grond. Ik laat mij in het bed ploffen en met moeite kom ik weer overeind. Slapen is niet erg denderend. Wat wil je, we hebben destijds dertig euro per matras betaald. Het matras is dus belangrijk. Nog belangrijker is het bed. Niet meer slapen op de grond, maar op "gewone" hoogte. En dat is exact wat er aan ontbrak om hier het thuis gevoel te hebben. Vreemd dat zoiets materieels van zo een groot belang is voor je beleven van welzijn. Misschien daarom, dat ik het volledig had onderschat.
Nu het bed in aantocht krijg ik op voorhand nu ook het thuis gevoel. En dat is een uitermate prettige beleving, dat kan ik een ieder wel zeggen.
Eigenlijk is het vreemd. We zijn nu ongeveer driekwart jaar weg. Ondanks dat het veel langer lijkt, zijn we ook al allebei naar Nederland geweest. Exact genomen zijn we dus nog korter uit Nederland. Toch zijn we hier genesteld. Al is deze woning nog niet ideaal en wachten we popelend op het feit dat we de woning in de bergen kunnen betrekken, we voelen ons hier goed. Het leven is anders dan in Nederland, wat een open deur is natuurlijk. Toch zijn er veel parallellen. Ik teken en schilder dagelijks, schrijf, volg Facebook, enzovoort. We doen de boodschappen, de regeldingen, op zich niet veel anders. En toch ook weer heel erg anders. We hebben het "Turks druk"... We vullen onze dagen. De tv ontbreekt. Nog wel. We missen hem niet, maar soms is het toch lekker een DVD op te kunnen zetten. In plaats van de tv lezen we nu allebei veel. Vooral nu we zo'n E-boek hebben. Aanvankelijk was ik daar zwaar op tegen, echter inmiddels ben ik "verkocht". Het is heerlijk, het is makkelijk en ik heb nog zo'n 250 titels op voorraad. Maar net als teveel tv, gaat ook teveel lezen saai worden. Afwisseling lijkt dus zeer welkom.
Ik merk ook, dat het keven hier veel afwisseling kent. Dat was in Nederland al, hier wellicht nog meer. Ook geheel anders natuurlijk, maar ik ben er van overtuigd dat de afwisseling hier een veelvoud is van de afwisseling, welke wij in Nederland hadden. Het gekke is dat je het je nauwelijks realiseert. Dat heeft te maken met het thuis gevoel. We zitten in een bepaald ritme, vullen onze dagen divers en actief. Ter vergelijk onze buren, een Zweeds echtpaar. Hun dagen zijn allen vrijwel het zelfde. Samen ontbijt, puzzelen en handwerken in de zon, zonnen, lunch, zonnen, beetje rommelen, borreltje, internet, koken, eten, drinken, rommelen, slapen. De intermezzo's (bijvoorbeeld logees) passen in dit patroon, of worden in dit patroon opgenomen. Deze mensen blijven een soort toerist. Wij zullen allebei helemaal gestoord worden van zo een leven. Daar zijn wij te actief voor, te avontuurlijk, te creatief. Soms worden we moe van onze eigen ideeën. Dat maakt ook dat we hier niet leven als toerist of ex-path. Ons leven is redelijk Turks, wat mede inhoudt dat er dagelijks nogal wat onverwachtheden op ons pad komen. Mensen die langs komen, mensen die je tegen komt, zaken die altijd weer anders lopen en geregeld moeten worden. En hoe actiever je wordt des te langer is ook het wachten een onderdeel van de dag. Wachten is hier een soort tweede natuur. Het is echter wel, dat wachten hier ook een activiteit is. Inmiddels begrijp ik ook waarom je overal thee krijgt.
Wanneer je niet teveel kijkt naar de verschillen, is het leven niet veel anders. Dat maakt dat ik mij hier goed voel en voor een groot deel dat thuis gevoel wel al heb. Maar het echte, het volkomen thuis gevoel, dat gaat er nu ook aan komen en ligt, hoe simpel kan het zijn, aan een bed.
Een groot verschil met Nederland is het landschap en het land. Dat verschil maakt me ook zo gelukkig. Natuurlijk, toen ik nog in Rotterdam werkte genoot ik ook iedere dag van het Groene Hart, alwaar ik of stapvoets of met honderd kilometer per uur aan voorbij ging. Maar hier, iedere keer verwonder ik mij. De grootsheid van de bergen, de ruwheid, de diversiteit van de flora. Vooral door hier langer te zijn zie je de afwisseling en rijkdom van de flora. Maar ook de loslopende kippen in het dorp, de geiten langs de snelweg, schildpadden op de weg de bergen in en de koeien voor Fethiye. Je wordt hier steeds geconfronteerd met de natuur, in de breedste zin van het woord. Ik kan daar intens van genieten, zoals ik intens geniet van een keiweg omhoog, inplaats van de strak geasfalteerde A4. Allemaal aspecten waardoor ik het gevoel heb hier op mijn plaats te zijn. En gek genoeg, ik mis ook eigenlijk niks. Hooguit contacten. Contacten met vrienden, kennissen en familie. Aan de andere kant zijn hier nieuwe kennissen en nieuwe vrienden. Dat laatste moet zich nog bewijzen, maar de ingrediënten zijn aanwezig. Overigens niet dat dit iets af zal doen aan het gemis van mijn vrienden. Het feit is dat ik niet te veel stil sta bij het gemis en vooral uitkijk naar het weerzien. En wat is dat anders dan in Nederland? Hooguit de frequentie...
Nog een aantal nachtjes slapen, maar dan wordt het geleverd; onze Tempur bedden. En dan, dan is het thuis gevoel kompleet. Dan voel ik mij hier echt thuis. Hoe warm het die dag ook zal zijn, ik overweeg een hele dag van mijn bed te genieten en het thuisgevoel te omarmen. Wat heerlijk. Thuis!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten