Iedere dag stond de televisie wel aan. Soms kort, andermaal tot het slapen gaan. Eigenlijk was de beeldbuis alleen op zwart wanneer wij niet thuis waren, dan wel visite ontvingen. De bewegende beelden zogen aan je gevoel van nieuwsgierigheid en deden vooral een beroep op je gevoel "niets te mogen missen". Ondanks dat mijn vrouw mij verweet teveel naar het apparaat te staren had zij zo haar kijk wensen en zelfs wanneer ik de knop niet op "aan" zette deed zij dit met regelmaat wel.
In Nederland kan je bijna vierentwintig uur de meeste huiskamers openlijk beloeren. Vrijwel overal staat bijna altijd wel een groot (daar gaat de voorkeur steeds sterker naar uit: groot, groter, grootst) beeldscherm de kamer in lichtflitsen en talloze kleuren te beschijnen. Af en toe wordt er een enquete gepubliceerd over het kijkgedrang der Nederlanders. Veelal blijkt het gemiddelde op een uur of twee tot drie per dag te staan. Het kan niet anders dan dat deze Nederlanders de boel flink oplichten, of ik moet wel heel erg toevallig langs alleen maar verkeerde huiskamers schuifelen. Nederland kijkt veel tv, en daar deed ik niet voor onder.
Nu heb ik al vrijwel mijn hele leven een sterk tegenover gestelde drang, wanneer ik op vakantie ga. Dan heb ik niet alleen geen behoeft aan tv, ik bouw er zelfs een flinke weerstand tegen op. Dus, toen wij (bepakt en bezakt) vorig jaar onze woning verlieten en richting Turkije reden kwam de beeldbuis even niet eens in mijn woordenboek voor. Eenmaal aangekomen veranderde dit gevoel absoluut niet. Zoals op zo vele vakanties was er weer eens tijd een boek te lezen. En inderdaad, ik las. Boek na boek. Een gemis aan het beeldscherm kwam mij even vreemd voor als het gemis aan kreeften in de tuin.
Pas toen mijn vrouw in het ziekenhuis opgenomen werd kwam er een lichte kentering. Ons huis was nog leeg en sfeerloos, de meeste boeken had ik al uit, en de avonden werden kouder. Via mijn iPad keek ik af en toe "Uitzending gemist". Het was behelpen. Behalve dat het niet echt televisie was, moest je dat ding in je hand houden en de snelheid van het internet hier kon zeer frequent de snelheid van de beekden niet bij houden. Bovendien slorpte het een hoeveelheid bits en bites op, die zich ongekend uitte in de portemonnee. Al na enkele dagen was de hype in feite over. Wel bleef er een sluimerende behoefte aan onderhoudende beelden. Nadat mijn geliefde uit het hospitaal ontslagen was deden wij enkele pogingen middels een oude laptop DVD's te aanschouwen. Of de beelden, of het geluid waren onoverkomelijk. De schijfjes bleven vervolgens in de verpakking.
Toch, altijd lezen, een spelletje doen, of alcohol nuttigen vertoont ook een mate van eentonigheid. Af en toe even de ontspanning van het laten entertainen. Die behoefte was toch duidelijk aanwezig.
In diverse horecagelegenheden staat hier de televisie veelal aan. Turkse televisie. Erg te vergelijken met de programma's van de Italiaans RAI; druk, gelikt, gelul, kleurig. Vermoeiend en weinig aantrekkelijk, met enige alternatief: sport. Heb ik ook al weinig mee. En een keer bij mijn schoonzus echt DVD gekeken; hotel Babylon. Heerlijk was dat, ondanks dat ik wellicht de halve film gemist heb door te kleine oogspleetjes.
Uiteindelijk was ik in de gelegenheid mij een televisie aan te schaffen. Geen 40 inch, geen 42, maar 28. Een 22 inch was me nu net weer te bescheiden. Mijn probleem, nou ja probleem..., was dat mijn maat niet op voorraad was. Maar na bijna drie weken ging de telefoon met de mededeling dat ik het apparaat uit de winkel op kon halen. Ik naar Dalamen en thuis, na de lunch, de boel uit pakken en installeren.
Mijn intentie was een beeldbuis puur om DVD's te bekijken, maar mijn gemalin begon over schotelontvangst. Al eerder sprak ze dat uit, terwijl zij tevens haar weerstand tegen de aanschaf uitsprak. Nu het technisch speeltje in een hoek van de kamer ingesteld stond vroeg ze dus weer over satelliettelevisie. Vooruit, ik zou gaan informeren en zo deed ik. Vol verbazing over de ingewonnen informatie regelde ik per direct satelliet wat men diezelfde dag nog zou komen aanleggen. Meestal houdt dit in Turkije in dat het wel enige dagen kan duren, maar nu stonden er om zeven uur in de vooravond twee mannen voor het hek. Twee uur later beschikten we over bijna vierhonderd zenders, LED, kwaliteitstelevisie. Naast een bescheiden aanbod west Europese zenders een scala aan Italiaanse, Russische en zelfs Aziatische zenders. Verder kunnen we vrijwel de hele Arabische wereld in huis halen en zelfs erotische zenders (bel reclame) ontbreken niet in grote getale. Bij de laatste viel mij overigens snel even op dat zo'n half nakende stoeipoes een bordje ophield met mobiele telefoonnummers voor diverse landen, naast Duitsland, onder andere voor Tunesië, Jordanië, en... Iran!!! Nooit stilgestaan bij de andere kant van het land van de ayatollah's. De openbaring van de satelliet. Gelukkig ook België, dacht ik. Dit blijkt de zender BVN (Belgisch Nederlandse zender voor Nederlanders en Belgen in den vreemde). Ik ben alles een keer, vrij snel, langs gelopen. Sindsdien heb ik alleen een paar keer BVN gekeken. Met name het Journaal, daar de verdere programmering niet mijn kijkgierigheid oproept.
Na bijna een jaar staat er hier nu dus ook een televisie. Heb ik het echt gemist, al die tijd? Eigenlijk niet echt. Soms, vooral op de kille winterse avonden, dat ik eigenlijk te duf was om een boek in handen te houden. Die avonden gaan ook wel weer komen. En ja, het lijkt mij heerlijk weer eens een leuke film te kijken. Ik stel het nu alleen uit. En ook niet iedere dag dat de afstandsbediening beroerd wordt. Af en toe kijk ik naar het journaal, en veelal niet eens het volledige programma. Een keer een stukje actualiteit. Het feit toch weer een beetje bij de wereld te horen, door het nieuws te volgen doet mij wel weer goed. Wel is er een ding waar ik echt naar uit kijk: de Tour de France! Op welke zender ik moet zijn moet ik nog uit zoeken, maar die ga ik weer als van ouds intensief volgen.
Hier heb ik weinig besef van welke dag ik leef, en zelfs amper een besef van de seizoenen. Met de jaarwisseling heb ik het skischans springen en het nieuwjaarsconcert wel gemist. Voor mijn gevoel is daardoor zelfs de jaarwisseling wat onbeduidend aan mij voorbij gegaan. De televisie zal mij dus weer een beetje terug op aarde brengen. Maar een ding is hier stevig veranderd. Had ik vroeger moeite het apparaat uit te schakelen, straks moet ik mij er van bewust zijn de tv in te schakelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten