Ongeveer drie weken nu, dat ik geen penseelstreek meer heb gezet noch het potlood heb gehanteerd. Inmiddels ga ik het missen, alhoewel volgende week wellicht het een en ander weer opgepakt kan worden.
Ook met de schrijverij is het vrij armoedig gesteld. Met de nodige moeite houd ik mij nog staande op Facebook, alhoewel mij dat (mede door de soms trage verbindingen) een hoop energie en tijd kost. Wat ik nog wel bezig is het lezen, in de vroege ochtend, tot ook daarbij mijn ogen dichtvallen. Ontspan ik mij, dan krijg ik dikke ogen en frequent volgt er een hazenslaapje.
Op de uiteenspattende zijde van de douchewand na gaat alles wel lekker. Het punt is dat het "alles" momenteel vrij veel omhelst. Verven en klussen in ons nieuwe stulpje, alwaar we gepland hebben morgen onze eerste overnachting te hebben. Dat gaat ook vast wel lukken. Sinds de zevende juni is er sprake van een zekere metamorfose. Oude elementen worden gekoesterd, doch dat neemt niet weg dat de woning al een geheel andere uitstraling heeft. Klaar zijn we echter nog niet. Vooral veel kleine klusjes liggen ons te wachten. Maar, inmiddels hebben we de kippen hier. Een hele operatie. Na eerst verwoede pogingen gedaan te hebben ze te vangen kwam ik op het lumineuze idee de kippen eerst op stop ge laten gaan, het hok af te sluiten en ze met hok en al te transporteren. Half uit de auto hangend is het prima gelukt. Zo bedenken wij telkens onze oplossingen, maar beschikken wij ook over een geweldige auto, waar we erg veel in kwijt kunnen. Dat doen we dan ook. Ondertussen begint het huis al meer en meer "ons" huis te worden. Straks komt er een bordje met : Ev Upstairs, zoals ik het hier noem omdat het mij steeds maar niet lukt onze huidige plaatsnaam op begrijpelijke wijze en daarbij behorende klanken uit mijn strot te krijgen. Ev Upstairs is inmiddels een begrip in Göcek. Voel mij dan ook net Koot en Bie, die eveneens de kundigheid bezaten nieuwe woorden en uitdrukkingen aan de Nederlandse vocabulaire toe te voegen.
Helaas slaat de vermoeidheid inmiddels toe. Iedere dag klussen, bezig met het huis. Mijn lijf doet zeer, de nachten zijn weer onrustig, en nog steeds mis ik de tekenpen of penseel. Iedere keer de verbazing hoe snel de tijd gaat, al zijn we nog steeds geen jaar hier. De tijd gaat snel, doch vraag mij niet welke dag het is. Alle dagen zijn immers gelijk. In tegenstelling tot de westerse landen gaat hier alles door. Geen zaterdag, zondag, of dergelijks. Het is dag. En iedere dag schijnt de zon. Volop. Alle dagen zijn winkels geopend. Het enige is dat rond half negen ('s avonds) de speakers in stilte gehuld blijven, nu de Ramadan voorbij is, en ook Byram de mensen weer heeft verzadigd. Alle dagen gelijk, maar geen een het zelfde. Het maakt dat de tijd zowel stilstaat, als vliegt. Tijd wordt een soort non-begrip. Een bijzondere ervaring, maar het maakt de mens wel tot een ontspannen wezen.
Het is rustig. Ik vertoef op de waranda. Een licht briesje zorgt voor relatieve verkoeling. Het grind knispert even verderop, onder de banden van een voortkabbelende auto. Krekels en een enkele keer een stem. Ondanks de dorpse verlichting wordt de duisternis opgefleurd met een ontelbare hoeveelheid sterren en hemellichamen. Ondertussen vangt de kat een mot. De dag van morgen wil ik in het dorp blijven. Sinds de verhuizing nog niet mee gemaakt. Ondanks dat voornemen kriebelt het wel en zal ik mij moeten dwingen ook daadwerkelijk hier te blijven. Genietend van de kippen, die zo blij rond lopen over hun nieuwe veld. Zullen ze schorpioenen vangen, en slangen? Beiden komen hier voor. Schorpioenen heb ik nog niet gezien. Wel een kleine slang, waar vier kippen aan zaten te rukken, zodat de kleine slang kon ontsnappen. Ook heb ik nu een grote slang gezien. Meer dan een meter, echter deze wist niet te ontsnappen. Geplet tussen twee rijstroken op de snelweg rond Göcek. Maar is nog genoeg andere levende have. Vooral soorten, en maten, welke in Nederland niet gewoon zijn. Spinnen van wel zeven centimeter en dikke lijven, hagedissen en gekko's. Bang voor dat spul moet je hier niet zijn. Over het algemeen doen ze ook weinig, behalve die kut muggen en klote steekvliegen. Een vleermuis scheerde zo juist langs mijn hoofd. Prachtig! Ondanks dat ik de taal nog niet machtig ben, en wellicht nooit machtig zal worden, ben ik al behoorlijk geïntegreerd. De tijd vliegt, ook wat dat betreft.
Vandaag beleefde ik plots een wat vreemd gevoel. Rijdend door Fethiye en een van haar buitenwijken ontwaarde ik toeristen. Op "safari" in een open Jeep, slecht aangekleed en in badkleding op straat en wat verward. Ik verbaasde mij er over, maar vooral realiseerde ik mij dat dit vroeger een soort omgeving was waar ook ik mijn "vakanties" door bracht, en nu, nu woon ik hier. En kijk ik vreemd en sims niet zonder afgrijzen naar de horden toeristen. Vooral een bepaald soort..., wel dat soort wat vooral hierheen komt.... Twee weken bakken en je laten vermaken. Het gevoel bracht mij even van mijn stuk... Gelukkig is dat alweer voorbij. Ik ben weer gewoon thuis. De toeristen zijn weer de toeristen die Haarlem bezoeken of languit op het strand liggen te bakken. Wanneer het weer het toe laat. Dat is hier duidelijk anders. Ook dat is hier geen item. Van half juni tot ergens in september schijnt de zon. Het is inmiddels zo vanzelfsprekend dat ik halverwege de dag merk dat het mooi weer is. Bijna vol verbazing.
Met de tijd die vliegt merk ik ook de veranderingen bij mij. Ben ik dezelfde, als een jaar geleden? O, ja zeker. Wel beleef ik de wereld anders, ken ik vrijwel geen stress meer en kan juist meer mijzelf zijn, daar de omgeving mij minder afremt of stuurt. Tijd verandert meer dan tijd alleen. Haast een filosofische erlebnis en vaststelling.
Komt het door het weer, of door de verhuizing. Al enige tijd geen blog geschreven en vol onderwerpen, terwijl ik moeite heb deze blog te schrijven. Al drie keer mijn iPad weg gelegd en telkens kijken of ik op de duizend woorden zit. En ja, 1039 geeft de teller aan (1044). Dan mag ik er weer mee stoppen vandaag... Ben ik op weg een kluizenaar te worden? Mij geheel te vervreemden van de wereld? Welnee. Tijd mag dan vliegen, maar ik houd mijn behoeftes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten