Lang leefde ik in de overtuiging dat roddelen iets was als een Nederlandse traditie. Geen ander volk kon dat zo goed als de plattelanders. In kleine steden en dorpen, maar ook in de stadse wijken. De Nederlander heeft een verhaal klaar, een oordeel, een anekdote, of een geheim. En eindeloos delen ze dit met elkaar, waardoor het origineel in de vierde hand al nauwelijks meer herkenbaar is. We kennen allemaal wel het spelletje; met zijn allen ga je in een kring zitten. De eerste krijgt een woord. Dat woord moet de kring rond gefluisterd worden, waarna de laatste zijn/haar ontvangen woord hardop moet meedelen.zelden is dit gelijk aan het begin woord.
Inmiddels ben ik ouder, draag meer levenswijsheid en ervaring met mij en heb ontdekt dat men in Turkije niet onder doet voor de Hollanders. Roddel en achterklap vieren hier hoogtij en krommunicatie is hier aan de orde van de dag. Dat laatste natuurlijk ook nog eens onder invloed van de taal barrière. Misschien speelt hier nog een ander facet mee, waardoor de Turken hier zo goed in zijn. Een Turk is trots, wil iedereen te vriend houden en, met name de mannen, zijn al snel kleine autocraten. Dit al wetende is er prima mee te leven. Om er achter te komen is tijd nodig, maar binnen het jaar zijn we er mee bekend. Echter, de tijd dat je deze cultuur nog niet doorgrondt leidt tot soms irritatie, onbegrip en ongeduld.
De waarheid is hier iets wat je niet klakkeloos moet overnemen, want het is meestal bezijden de waarheid. In Nederland kom je dat ook tegen en wanneer het in sterke mate voor komt noemen wij zo'n persoon een leugenaar. Er van uit gaande dat men in Nederland bewust de leugens verkoopt ter eer en glorie van het vege hemd. In Turkije ben ik geneigd deze mensen niet direct als leugenaar te stigmatiseren. Nee, de intentie is immers iedereen te vriend te houden. Daardoor komt men klem te zitten en om die eer hoog te houden wordt er een verhaal verzonnen.
Krommunicatie speelt hierbij een grote rol. Afgelopen week ontving ik een telefoontje met de mededeling dat ik mij maar even niet boven (bij ons nieuwe huis) moest begeven. De mevrouw die het huis nu leeg haalt wil zo min mogelijk mensen om zich heen. Dat telefoontje ontving ik niet van de huisbaas, want die spreekt geen Engels. Door de boodschapper werd ik negatief bejegend, want ik had daar daags te voren niet mogen zijn. Mij reactie was er een van volle verbazing. Wij waren de vorige dag, op uitnodiging, langs gegaan om overname van spullen te bespreken. Op uitnodiging van de huurster. Wanneer wij arriveerden zat ook de huisbaas daar. Hij leek verrast. Tussen de huurster en huisbaas botert het niet. Nu blijkt dat hij ons een aantal zaken had toegezegd, terwijl hij met de huurster andere afspraken had. Daardoor had hij een aantal onwaarheden de wereld in geholpen. Eigenlijk nam iedereen dat voor zoete koek aan. Ons eerste contact met de huurster ontkrachtte al deze verhalen ten volste en zeer overtuigend. Tja, dus moest meneer de huisbaas zijn hachje redden, maar is contact tussen de huurster en ons natuurlijk voor hem weer bedreigend. Een prachtige intrige. Ik kan er alleen maar mijn schouders over ophalen.
We horen veel verhalen, en bijna altijd krijgen we later ook een geheel andere versie te horen. Bijna altijd gaat het personen en hun "daden". Ook valt op hoe slecht men naar elkaar luistert. Wat dat betreft zijn veel Turken niet anders dan veel Nederlanders.
Zo heb ik mij destijds (ook pas na enige tijd) enorm opgewonden over Westerman. Toen wij in de politiek kwamen wees hij vrijwel iedereen aan en labelde; te vertrouwen, een rotzak, een boef, en ga zo maar door. Liever leer ik zelf de mens kennen, want al vrij snel bleek ik er toch een hele andere beleving bij te hebben. Laat een ieder zelf oordelen. Ook hier kwamen wij nieuw. Langzaam ga je mensen kennen en hoorde je hen al snel spreken over anderen. Vooral in negatieve zin en het halve dorp bleek niet te deugen. Ook werden er tal van verbanden en relaties aan die mensen toegedicht. Iets wat achteraf volledig onwaar bleek. En de mensen zelf..., hele aardige lui. Ook hier in Turkije oordeel ik liever zelf.
In Haarlem, Driehuis en Velsen leefde ik in kleine gemeenschappen. Mensen spraken over elkaar. Er werd geroddeld, kwaad (of negatief) over anderen gesproken en gesproken woorden werden vaak anders uitgelegd, niet begrepen, en tevens kwam het nogal eens voor dat (essentiële) woorden niet gehoord of opgepikt werden. Nu in Göcek leven wij weer in een kleine gemeenschap. Heerlijk te merken dat het hier net als in Nederland is. Ook hier hebben wij onze "Westermannen" en zingen de verhalen door het dorp. Ik hoor wat mensen uitgevogeld hebben, hoe vriendschappen kapot gegaan zijn en hoe verderfelijk de ander is. Zelfs ondanks de taal barrière. Eigenlijk is dat heerlijk. Net of je thuis bent. Al eerder gaf ik aan mij hier thuis te voelen en het steeds meer als thuis te zien. Straks ben ik dus op twee plaatsen thuis. Maar op beide plaatsen zal ik mijn best doen mijn oren te sluiten voor alle krommunicatie en achterklap. Dat het er is maakt vertrouwd, alleen zelf ben ik er niet van gediend mij hiermee in te laten. Een heilige ben ik niet en mij er volkomen aan onttrekken toont een grote naïviteit. In ieder geval doe ik mijn best het zo veel als mogelijk te beperken. Het zekere kluizenaarsleven, wat wij tegemoet gaan, zal daar ook zeker een positieve bijdrage toe leveren. Of ik moet gaan roddelen tegen de honden, katten, kippen en straks ezels. Een ding is duidelijk, dan is er zeker sprake van krommunicatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten