In landen als Nederland heb je een sociaal beleid, waaronder een sociaal woningbeleid. Dit wordt uitgevierd door woningcorporaties. Kijkend naar de verhouding vraag en aanbod reageren gemiddeld ruim honderd mensen op een aangeboden woning. Om die reden wordt er gewerkt met urgentieverklaringen. Het opvallende is dat dakloosheid géén urgentie is. Om een urgentieverklaring te verkrijgen moet nog al wat op tafel gelegd worden. Daardoor haken heel wat mensen af, om een urgentieverklaring te regelen, terwijl zij daar wel voor in aanmerking komen. Ben je dakloos en verblijf je daardoor (tijdelijk) in het buitenland wordt het nóg lastiger een woning te krijgen. In feite is de sociale woningsector vrij a-sociaal wanneer je kijkt naar de opgeworpen drempels. Dan is er de vraag van schaarste. Hoe is het mogelijk dat meer dan honderd mensen op een vrij gekomen woning reageren? Een uitleg is dat er te weinig sociale woningen zijn. Een andere uitleg is dat steeds meer mensen in omstandigheden verkeren dat zij een beroep moeten doen op de sociale huurwoningen. In ieder geval is het niet voor te stellen dat er zo veel mensen dakloos zijn, of een specifieke urgentieverklaring hebben. Dus er is een grote groep die, om welke reden dan ook, wel over een woning beschikken, maar naar een andere woning moeten, of willen.
In ieder geval werkt het systeem in Nederland onvoldoende. Ook vreemd dat dakloosheid geen urgentie is... Zeker in een land als Nederland. Overigens zijn er twee vormen van dakloosheid. Mensen die dakloos zijn, maar dit niet wensen en zich inzetten een dak boven hun hoofd te krijgen en mensen die dakloos zijn vanwege persoonlijke omstandigheden; psychisch, mensen die zich niet willen/kunnen conformeren aan regels (veelal een combinatie met psychische omstandigheden).
Een geheel andere kant van de sociale woningbouw is de hoogte van de huurprijzen. Deze is vaak dermate hoog (en de drempel ligt ook erg hoog, op ongeveer 50% van het netto inkomen, dat dit afschrikt. Subsidie komt tegemoet, maar duidelijk onvoldoende. Vanuit de financiele invalshoek creëert de sociale woningbouw ook een zekere armoede. Dat de overheid de huur tegenwoordig in relatie brengt tot een maximum inkomen is op zich niet verkeerd. De wijze waarop hier de regelgeving van toepassing is werkt echter niet voldoende stimulerend.
In mijn gedachten over het Sokatisme is ook het wonen een punt van aandacht. Ondanks dat het volledig uitschrijven van het Sokatisme een lang en uitvoerig proces is, wil ik hier wel iets kwijt over het Sokatisme en wonen.
Het Sokatisme gaat er vanuit dat (in moderne landen) drie vormen van urgentie zijn; dakloosheid, fysieke urgentie en psychische urgentie. Het Sokatisme gaat uit van een vorm van humanisme en stelt dakloosheid wel degelijk voor als een belangrijke urgentie. Daarbij wordt niet uitgegaan van de gemeente waar de laatste officiële domicilie stond, maar van een regio. Binnen die regio kan men zich overal als woningzoekende, met urgentie inschrijven. Daarbij moet de overheid een overzicht hebben van mensen uit hun regio die onder een urgentieverklaring vallen. In die regio moet het aantal beschikbare woningen 10% hoger liggen dan het totaal aantal urgentieverklaringen. Is dit niet aan de orde, dan is de overheid verantwoordelijk zorg te dragen dat het aanbod op peil wordt gebracht.
In eerste instantie dienen er dus voldoende woningen te zijn voor mensen met een urgentieverklaring. Dit dient halfjaarlijks gepeild te worden. In aanloop zal er mogelijk (snel) bij gebouwd moeten worden, maar wanneer dit systeem eenmaal draait en werkt zal de overheid het aantal woningen prima op peil kunnen houden.
De definitie van dakloos is ook een punt van aandacht. In eerste instantie betreft het mensen die eerder een zelfstandige woning hebben gehad. Voor mensen die niet eerder een zelfstandige woning hebben gehad geldt de fysieke of psychische urgentie. Kinderen die het ouderlijk huis willen verlaten vallen niet onder de urgentie, want die zijn theoretisch niet dakloos. Echter, wanneer kinderen huwen vanuit de ouderlijk woning en tevens een kind verwachten wordt dit wel aangezien als dakloze urgentie.
In geval van scheidingen is ook sprake van urgentie, maar niet direct van dakloosheid. Wanneer een scheiding plaats vindt, terwijl er al sociaal gehuurd wordt, wordt dit gezien als dakloosheid. Bij scheiding vanuit een niet sociale huur of eigen woning wordt alleen dakloos urgentie afgegeven bij kinderen onder de 15 jaar.
Natuurlijk hanteert ook het Sokatisme grenzen inzake inkomen en vermogen.
Aanvullend op dakloosheid kent het Sokatisme het feit dat men een beroep uitvoert, of een bedrijf heeft, wat met name vanuit een onderdak plaats moet hebben. Het klinkt wat cryptisch, maar ik doel hierbij op bijvoorbeeld kunstenaars. Zij kunnen alleen voorzien in extra inkomsten, wanneer zij over een ruimte beschikken hun arbeid te verrichten. Dit wordt verder uitgewerkt bij het onderdeel "basisinkomen binnen het Sokatisme"
Wellicht bestaat de woningdruk op dit moment door de grootste groep, die naar een andere woning willen. Of naar een andere plaats. Het Sokatisme biedt graag die gelegenheid, maar verwijst hier naar de (minimale) 10% overcapaciteit.
Het Sokatisme gaat er vanuit dan met maximaal een kwart van wat er aan geld binnen komt verwoond. De huurprijzen zijn hier op gebaseerd, en kunnen dus zelfs variëren bij gelijke, of gelijkwaardige, woningen. Van belang is daarom wel met een goed interval een check te doen en de huurprijs zonodig aan te passen. Dit geldt voor verhoging, dan wel verlaging van de huurprijs. In het Sokatisme wordt voor de burger uitgegaan van netto bedragen. Huursubsidie bestaat binnen het Sokatisme niet. Het is dus voor iedereen duidelijker waar hij/zij aan toe is. De overheid zorgt voor verdere compensaties. Bij; het Sokatisme en het belastingstelsel wordt hier verder op ingegaan.
Kortom, in het Sokatisme wordt gestreefd een wél sociaal woningbeleid te creëren en zorg te dragen dat iedereen onderdak heeft. Dakloosheid is in principe een "vies" woord binnen het Sokatisme. Dakloosheid straalt armoede, onvermogen en onvoldoende waardering voor de individu uit.
Het hier beschreven deel over wonen is een fractie van de uiteindelijke tekst in het manifest Sokatisme. Sociale woningbouw is een onderdeel van het wonen, maar staat ook in relatie tot werk en inkomen, om maar een voorbeeld te noemen. De reden om nu toch deze sluier op te lichten heeft mede te maken met de eigen ervaring, waar ik tegen de bureaucratie op loop, die niet uit gaat van de individu, maar van de regelgeving. Juist waar het Sokatisme het toch wat anders wil. Officieel ben ik momenteel dakloos en voorlopig is er geen zicht op een woning in de sociale sector. De basis waarop dit een feit is, is naar mijn idee een slechte basis en leidt tot verdere problemen, in plaats tot oplossingen. Met de huidige regelgeving ben ik straks een vrijwel niet bestaand persoon in eigen land, kan iedere gemeente mij weigeren en krijg je een bureacratische neerwaartse spiraal. Met het Sokatisme wil ik aangeven dat het stukken humaner kan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten