Nermine

Vanavond zag ik op Canvas (België) weer zo’n geweldige documentaire van Vrancks. Dit keer ging het over Tunesië, waar de Salafisten, of Selefies in opmars zijn. De documentaire was gemaakt naar aanleiding van de 14 jarige Nermine. “Overgelopen” naar de Selefies en haar moeder is op zoek naar haar dochter.

Na het moslimgeweld in Mali, het gerommel van moslimfundamentalisten in de Sahara weer even terug naar Tunesië, waar de Arabische revolutie begon. Iedereen was blij dat de dictator was verdreven, maar in de nadagen van de vreugde dreigt er een nieuw fenomeen; de opkomst van de Selefies, of Salafisten.

Het Salafisme gaat terug naar de tijd van Mohammed. De metgezellen van Mohammed die vier generaties het woord doorgeven. De meest trouwe broeders van het geloof, met een enigszins puriteinse inslag. Inmiddels leven de Selefies zonder fjazah (de betrouwbare ketting van overdracht). Dat wil zeggen dat zij inmiddels hun leer niet meer toetsen aan de oorspronkelijke leer en een eigen interpretatie geven. De kritiek verdwijnt binnen de Islam, maar toch ziet de Selefie zich als puur. Heel vreemd, omdat zij hun eigen leer hebben gecreëerd, door de oude leer nooit meer te toetsen.

De oude geleerde van de Salafisten zijn tegen de Jihad en geven duidelijk aan dat het recht niet in eigen hand genomen mag worden. Zij die zich tegenwoordig Salafist noemen doen niet anders. Zij willen de Sharia (Islamitische wetgeving) in haar strengste vorm introduceren en maken gebruik van pure indoctrinatie.

Kortom, de huidige Salafisten zijn de weg kwijt. Toch krijgen zij meer macht. Hierbij verwijs ik naar de beelden van de documentaire van vanavond. Wanneer je het niet met ze eens bent, dan zullen ze al snel proberen te slopen. Wat zij niet zien zitten, vernielen ze. En vaak blijkt dat zij nog inconsequent zijn ook. In het ene dorp slaan ze alle alcohol kapot, en in Tunis gaan ze naar de hoeren en zuipen ze.

Het meisje Nermine is waarschijnlijk slachtoffer geworden. Ooit maakte zij zich graag op en opeens behoorde zij tot de Salafisten. En verdween. Waar zit ze nu? Misschien uitgehuwelijkt en in Syrie, denkt haar moeder.

Op zoek naar haar dochter kwam haar moeder bij de Salafisten over de vloer. Al direct hing er een sfeer van geheimzinnigheid.

Tunesië was even vrij, maar dreigt weer in een stevig keurslijf te komen. Heeft dit te maken met slechte economische omstandigheden? Wie zal het zeggen, maar het gebeurt. Net als wat er in Mali gebeurde, en misschien ook een beetje met de Moslimbroeders in Egypte. De Islam knaagt zich de maatschappij binnen. Zijn het gefrustreerde mannen, werkloze mannen, mannen hunkerend naar macht? Over een goed geloof kan men niet meer spreken. Wanneer je de Koran goed leest en probeert goed te interpreteren is de Koran vredelievender dan de Bijbel. Toch siddert de wereld over wat er met de Islamieten kan gebeuren en de uitwassen als Al Quida. Dan zijn er nog Iran en de Taliban. Overal signalen van gefrustreerde maatschappijen. Over Saoedi-Arabië hebben we het niet, maar in feite is dit ook een heel fundamentalistisch land. Alleen combineren zij het goed met de westerse economie. En zij denken tactisch. Bij veel Islamieten lijkt dat ver te zoeken. Bijna instinctief dringen zij hun gedachten op aan het deel van de wereld wat zij kunnen bereiken. Als een olievlek deint dat uit en krimpt dat, maar is daarmee een potentieel en continu gevaar.

 

Het westen kan er niets tegen doen. Alle fundamentalisten en Salafisten uitroeien is onmogelijk. Oppakken en herprogrammeren is goed voor een SF film. Hoe globalistischer onze samenleving wordt, hoe meer last we hiervan zullen krijgen. Tot rede brengen lijkt een grote illusie. Het bevreest mij echter. Wat zal dit toe leiden? Misschien wel aanslagen, maar niet meer zo als in New York. Het zal kleiner, subtieler, maar daarmee ook gevaarlijker worden.

De enige die deze teloorgang van het Islamitische geloof tegen kunnen gaan zijn de moslims zelf. Ik vrees alleen dat zij te veel verdeeld zijn. Toch zal het ooit goed komen. Misschien duurt het alleen nog enkele eeuwen. Nermine zal het met haar nieuwe leven moeten doen. Ik denk aan haar en heb meelij…