Wij vertrokken uit Nederland met drie honden en een kat. Moeder Peppa, een West Highland Terriër (Westy), Noah de vader (kwart Maltheser) en de zoon Ventje. Kato was de kat. Zowel Peppa als Kato waren al redelijk op leeftijd. Peppa was ruim 13 en Kato 16. Katten worden nu eenmaal ouder dan honden. We werden een hecht gezinnetje. Ook Kato maakte er weer deel van uit, wellicht door de reis. In ieder geval waren we erg blij dat de poes niet meer separaat van de honden leefde en zelfs goed met de honden samen bleek te kunnen. Alleen Kato en Peppa boterde niet zo.
Begin november 2014 zakte Peppa plots door haar pootjes. Het begin van het einde en op 10 november om 09:05 uur hebben wij haar in laten slapen (het zelfde moment en zelfde dag overleed Atatürk, jaren geleden).
Voor Kato was de deur naar de andere honden nu helemaal open en ze werden vriendjes. Alleen Kato is een oude kat. Nog voor het overlijden van Peppa was zij ziek. Wat het was is tot op vandaag niet duidelijk, maar ze kwam er bovenop. Het voorjaar van 2015 werd Kato weer ziek. Weer naar de dierenarts en weer kwam de kat er bovenop. Kato leidt een goed leventje, eet fors, maar is graatmager geworden. Ouderdom en lichamelijke gebreken. Inmiddels zijn we begonnen met een speciaal dieet voor oude katten. Omdat hartproblemen een rol spelen bij Kato moet het nieuwe voedsel de juiste voedingswaarden geven, waardoor ze minder hoeft te eten en toch weer wat steviger wordt. Inmiddels gaat Kato echter wel naar de 18 toe.
Vorige voorjaar had Wilma vier kuikens, van haar kip Uli. Wij wilden wel kippen en Wilma wilde de kuikens niet. Snel een hok getimmerd en daar kwam Uli met de vier kleintjes. Na een poosje deed Uli echter zeer onaardig naar haar kroost en brachten we haar snel terug naar Wilma. Ondertussen groeiden de twee Hanen en twee kippen op. De eieren kwamen en het was een leuk koppel.
Omdat wij niet tevreden waren met onze woning zichten wij iets anders. Eind maart (2015) vonden we een leuk huis, maar daar konden we pas in juni terecht. Wel mocht ik alvast een groentetuin onderhouden. Nu werd dat dit jaar een fiasco, maar iedere keer wanneer ik kwam liep dat een leuke kleine poes rond. Het leek er op dat de buren regelmatig eten gaven, wat ik deels van hen over nam. Later vernamen wij dat de poes van de vorige bewoner was, die een jaar daarvoor overleden was. Het diertje kwam mij altijd tegemoet, wanneer ik aan de ontginning van het stukje grond kwam werken. Eindelijk konden we in de woning. Bij de overdracht verzocht de weduwe of wij het poesje over wilde nemen. Vrij snel moet je dan beslissen en wij gingen akkoord. Dus, na de verhuizing, hadden we er echt een poes bij; Jennah (haar originele naam was Diana, maar dat klinkt niet voor een poes).
De integratie met de andere dieren verliep vrij soepel. Zelfs Kato toonde een zekere acceptatie, maar regelmatig haalt ze nog steeds uit naar Jennah, alhoewel ze ook vrij dicht naast elkaar op de bank kunnen liggen.
Eindelijk wat rust. De honden, katten, kippen, het leefde allemaal rustig met en naast elkaar. Wel vond ik het aantal kippen, op twee hanen, wat mager. Met mijn verjaardag vroeg ik er dus kippen bij. En ja, ik kreeg twee kippen. Een grijze en een bijna zwarte. Hebben de eerste vier namen (Willem, Reinout, Sproet en Gerard), de nieuwe lichting zal naamloos door het leven gaan en in principe ook al het toekomstige pluimvee. En dat toekomstige bleek geheel niet ze ver verwijderd te zijn. Begin november begon Gerard serieus te broeden en op 25 november liepen er vier schattige kuikens door het hok. Twee dagen later waren het er opeens drie en dat is het aantal tot de dag van vandaag. Het spul groeit als kool en op de kippenwei begin het een aardig gezelschap te worden.
Eind december werd Noah duidelijk niet goed. Wij wisten al enkele jaren dat hij een hartruis had. Dit leek eigenlijk iets anders. Hij blafte heel erg. Bij de dierenarts kregen wij een antibioticum kuur. Het ging echter niet beter. Bovendien dijde Noah erg uit, terwijl hij steeds minder at. Bijna om de dag vertoonden wij ons wel bij de dierenarts. Uiteindelijk is er een röntgenfoto gemaakt. Een vergroot hart en enorm veel vocht. Het hart functioneert duidelijk inmiddels nóg slechter. Noah is nu de oude niet meer. Morgen hopen wij dat de hartpillen arriveren, alhoewel wij vrezen dat het toch het langzame einde van Noah in luidt. Nog maar 9, bijna 10. We zien wel en ondertussen vertroetelen wij het lieve dier.
Dit bracht ons er wel toe een krappe week geleden te discussiëren over de toekomst. Ventje alleen..., het is eigenlijk geen hondje om alleen te zijn. De gedachte aan een nieuwe hond was er. We dachten te zijner tijd een middelmaatje aan te schaffen. In ieder geval iets groter. Vorige week kwam Wilma langs met een logeer hondje, en dat soort leek ons helemaal geschikt. Maar, voor de toekomst...
Gisteren, in de loop van de dag, belde Wilma op. De tandarts (tevens zoon van de huisbaas) heeft een vier maanden oude Golden Retriever. Die had hij aangeschaft voor de kinderen, maar de ruimte en tuin (hinden wonen en keven hier buiten, behalve die van ons) was echt te klein. Het ging niet goed. Hij had wel aan ons zitten denken, maar legde de vraag bij Wilma neer; wil je een hond? Dus overleg. De conclusie was dat ze dat vooral niet moet doen, omdat zo een hond (of nu überhaupt een hond) niet in haar leven past. Daarop werd de vraag ons gesteld. Druk overleg, doch wij waren er spoedig uit. We doen het. Wilma gebeld en zij zou ons besluit door geven.
Begin van de avond gaat de telefoon. Musafer wil de hond komen brengen. Een half uur later was hij er, met zijn twee zoontjes. Die mogen altijd langs komen en met hun hond, nu de onze, komen spelen. De hond is een teefje en een van de jongetjes had de naam Poppy al toebedacht, dus die houden we.
Wederom is ons dierenrijk tijdelijk uit balans, moeten posities weer bevestigd en veroverd worden, maar op zich gaat het prima, al hebben we de komende tijd natuurlijk wel veel werk om dat kleintje goed op te voeden... Nacht een mislukte overigens al. Van zijn dekentje was hij op bed gekropen. Ventje vond dat niet leuk, wij eigenlijk ook niet, maar Poppy is zo lief en net bij ons... Ik moet er niet aan denken dat we straks met twee kleine hondjes én een Golden Retriever op bed slapen.
Tja. We kwamen met vier dieren. Nu zitten we met 14 dieren... En het maakt ons alleen maar gelukkiger, ondanks alle snelle veranderingen en beslissingen. Het begint al echt een boerderijtje te lijken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten