Sommige zaken blijven lastig. Vooral wanneer het draait om communicatie. Ik heb het dan niet over de taalbarrière, maar over de werking van de moderne communicatiemiddelen zoals internet en telefoon. Vandaag is er, laat in de middag, zo maar geen telefoon, geen internet. Gisteren kwam er een mail binnen van TTnet, maar als het goed is worden de rekeningen automatisch voldaan. Als het goed is. De mail kunnen we niet lezen..., immers in het Turks opgesteld. Uit bankmails maak ik op dat het geregeld is. Of dat zo is, moeten we maar ontdekken. Dat is nu eenmaal Turks. Het kan immers ook een ander soort storing zijn. Telefonie is hier een duister iets. In hoeverre de lijn "dood" is, is evenmin te achterhalen. De telefoon geeft geen signaal, maar bij eerdere onderbrekingen (destijds wel zeker in verband met betalingen) bleven wij wel bereikbaar. Of dat nu ook zo is... Laatst wel weer een bericht van de bank. Bovendien leek het er eerder op dat de automatische afschrijving van internet geregeld was. Ook hebben we indertijd wel internet en geen telefoon gehad. Dus wat er nu weer aan de hand is... Daar mogen we weer achter gaan komen.
Mijn mobiele telefoon had gisteren geen provider bereik. In principe betaal ik 20 lira voor een maand. Dat was echter na een week op. Zonder die telefoon überhaupt gebruikt te hebben. Wel bleef de telefoon geschikt om berichten te ontvangen, en telefoontjes. Tot gisteren dus. Of het nu inderdaad een kwestie is dat de provider niet te vinden was, of dat de telefoon nu helemaal geen bereik meer heeft. Eerst hadden we problemen met Vodafone. Nu met Turkcell leek het beter, maar is het dus het zelfde. Kortom, hopeloos. En hoe wij het wel goed kunnen regelen? Tot nu toe heeft niemand ons de juiste weg kunnen wijzen. Daarbij schijnt er een onderscheid gemaakt te worden tussen Turken en buitenlanders. Maar los van dat onderscheid moet het geregeld kunnen worden. Nu hebben we prepaid, maar misschien moeten we kijken of er een goedkoop abonnement is. Maar zelfs dan is het nog afwachten hoe het gaat. Immers, er is geen touw aan vast te knopen.
Dat internet er uit ligt is lastig. Deze blog kan dan ook pas gepost worden wanneer of wij weer over internet beschikken, of ik ergens bij een WiFi ben, waar ik internetconnectie mee heb. De andere kant is dat door het ontbreken van internet geen directe communicatie met Nederland mogelijk is. Voor ons is dat gewoon erg vervelend. Omdat we ook nog eens enigszins afgelegen wonen is het een extra last.
Nog meer geldt dat voor de telefoon. Wanneer er iets gebeurt kunnen we niet met de buitenwereld communiceren. Maar ook dingen regelen, per telefoon is lastig.
Hopen maar dat het zich snel op lost...
Mijn bankzaken liggen nu dus ook stil. Bij die bankzaken speelt ook nog iets anders. Ook wanneer ik wel connectie kan maken heb ik nog steeds niet ontdekt hoe (en of) ik dagafschriften naar boven kan halen. Post van de bank krijgen wij ook niet. Geen enkel idee wat nu wel en wat nu niet is afgeschreven. Dat geldt ook voor de automatische betalingen. Dat is weer extra lastig omdat je hier je automatische betalingen bij de bank regelt. In Nederland regel je de automatische afschrijving met je producent. Dat geeft een hoop onzekerheden, al kan ik er echt niet wakker van liggen. Vervelend is het. Dat is een feit. Een constatering.
Ach, en voor de volledigheid, op dit moment is er ook even geen stroom. Het went wel. En wanneer ik kijk naar het programma "Floortje reist naar het einde van de wereld", valt het hier nog wel mee. Zoals deze aflevering, dat een vrouw (die redelijk lang in de USA heeft gewoond) woont en leeft tussen de rendieren in Mongolië. Ver van de geciviliseerde wereld.
Klagen doe ik niet, mijn verbazing uitspreken blijf ik doen. Die verbazing geeft ook een beeld van dit land. De andere kant van de medaille, alhoewel ook die andere kant voor mij nog steeds glimt. Het is vooral een kwestie van wennen.
Onze verblijfsvergunning bijvoorbeeld. Keurig aangevraagd via internet. Aanvraag was goedgekeurd. Je stuurt de spullen in en wacht. Tot je een ons weegt. Dat er toch iets nog niet goed is zal je niet worden verteld. Dát is heel Turks. Je moet er zelf maar achter komen, maar dan is het ook wel te regelen. En de andere kant is dat we heel veel hulp van onze Turkse vrienden krijgen. Niet iedereen, maar zij die ons echt helpen doen dat ook erg goed en vol overgave.
Echt wennen zal het nooit, maar alles lost zich op en er is prima mee te leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten