Mijn, in 1980 overleden, moeder stofzuigde swingend op "Boys". Muziek was bij ons thuis iets wat aanwezig was, maar waar verder niet over gesproken werd. Er was een radio, meer niet. Pas in de jaren zeventig begon muziek een, bescheiden, plaats in te nemen. Julien Clerck was de opening. Mijn moeder vond het heerlijke muziek. Gerard Lenorman was er misschien nog voor. Toch, "Boys" bracht de muziek echt bij ons binnen. En inderdaad, mijn moeder was eigenlijk de persoon, die hier verantwoordelijk voor was.en Arbeidsvitaminen, natuurlijk.
Bij mijn moeders overlijden wilde ik "Boys" laten draaien op de crematie. Eerst moest ik dan de muziek op cassette aandragen. Een Elpee kon misschien ook, maar eigenlijk kon het niet. Terwijl juist deze muziek zo veel betekende. Mijn moeder fleurde er in feite door op, maar ook was haar motto zeer zeker; "Boys keep swinging", na haar ontvallen. Behalve dat was de inhoud van het lied ook van betekenis. Voor mijn moeder, maar ook mijzelf.
En nu, nu is David Bowie zelf overleden. 69 en twee dagen oud. De hele dag stond in het teken van zijn dood. De journaals openden er uitgebreid mee (we ontvangen hier BVN, dus Nederlands én Belgisch journaal), DDWD was er helemaal aan geweid. Veel aandacht voor zijn laatste album "Black Star", die op de dag van zijn verjaardag verscheen. Letterlijk een zwart album, doch helemaal Bowie. De bijbehorende clips zijn..., somber is te voorzichtig uitgedrukt. Ook dát is Bowie. Iedereen is op dat laatste album gedoken en inmiddels is duidelijk dat hij hiermee zijn afscheidsalbum lanceerde. Letterlijk, want hij wist dat hij zou sterven. Weinigen anderen wisten dat, waardoor de schok van zijn dood zo groot is. Het kenmerkt Bowie wel. Hij was niet zo maar een muzikant. Vele grote muzikanten zijn hem al voor gegaan in de dood. We kennen ze; Jimmy Hendriks, Bob Marley, Lou Reed, Herman Brood, Jim Morrison en natuurlijk John Lennon. Toch was geen van hen een Bowie. Bowie was muzikant, popartiest, acteur, regisseur, flamboyant, gentleman, schrijver, allround kunstenaar, dromer,.... Ach, hij was zo veel. Een bijna perfect mens. Dat is wellicht overdreven, maar wat mij betreft gaat hij als groot man de geschiedenisboeken in. Hij bracht veel, had veel invloed en was actueel, scherp en gevat. Een man met vele gezichten. In letterlijke zin. Dat was de acteur in hem. Als persoon waarschijnlijk geen man met vele gezichten. Een innemende, warmte, trouwe familieman, zo schat ik in. Geen idee, want ik heb hem nooit gekend. Voor mij was hij... Bowie.
Er wordt vooral gesproken over zijn muziek. "This is Major Thom to Ground Control" speelt al de hele dag door mijn hoofd. Zoals Patricia Paay zei, dat hij in 1969 de hele dat door die regel van dát nummer herhaalde. Zo snoeide ik vandaag bomen, schilderde ik, las ik, en met de teevee deed ik het mee. Geheel terecht, dat die muziek van hem de dag vulde. Toch is er die andere Bowie. De acteur. Geen idee meer hoe de film heette, maar ergens in de jaren tachtig (meen ik) was er een fantasie film met David Bowie in de hoofdrol. Lyrisch was ik van die film. Een absurde film, surrealistisch en sprookjesachtig. Ik genoot er van. Zo ook van andere rollen welke hij speelde. Natuurlijk werd hij gezien als mooie jongen, deed zelf daar ook zijn best voor, maar hij had gewoon weg een novel gelaat, een nobele uitstraling. Zelfs in 1969, bij zijn doorbraak. Een jonge jongen, lang haar, beetje saai gekleed, maar met de Arische kaaklijn.
Hij is niet meer. Hij kan (voorlopig) niet genoeg geëerd worden. Ieder doet dat op zijn, of haar, wijze. Zo doe ik het ook. In mijzelf, berichtjes op Facebook en nu met mijn blog. Toch zijn er nimmer genoeg en zelden de juiste woorden. Hij was volgens mij een perfectionist, een levenskunstenaar, want zelden heb ik gezien dat iemand zo zijn eigen dood onderdeel maakt van zijn carrière. Dat is niet alleen groots. Het is ook lef.
David Bowie. Hij is niet meer. Zijn werk blijft en zal nooit vergeten worden.zijn werk niet, noch zijn invloed. Soms groot, soms klein. Bowie; rust zacht man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten