Tour de France

Sport is niet mijn ding. Niet om het te doen en niet om naar te kijken. De laatste jaren is er wel een uitzondering; de Tour de France.

Als kind was ik sportief. Ik deed aan diverse sporten, waarbij bij de ene sport redelijk tot goed was en bij de andere sport matig tot slecht. Voetballen kon ik niet. Wanneer ik in het veld stond sloopte ik meer tegenstanders, dan dat ik de bal raakte. Bij hockey waren mijn kwaliteiten wisselend, maar de derde helft was voor mij altijd het hoogtepunt. De diverse sporten heb ik redelijk fanatiek en frequent beoefend, tot mijn 18e/19e jaar. Daarna ging het niet meer.

Als jongetje had ik te korte achillespezen. In 1970 werd ik aan beide voeten geopereerd, maar dit bleek niet zo een succes. Nu zijn mijn voeten te klein (voor mijn lengte) en volledig vergroeid. Dat laatste is in hoog tempo gebeurt, waardoor het actieve sporten mij niet meer lukte.

Een second opinion gaf aan dat ik voor mijn veertigste niet meer zou kunnen lopen. Reparatie operaties zouden een kans van minder dan 50% opleveren op stabiliteit en/ of verbetering. Ook nu zijn de prognoses niet veel beter.

Destijds was er een uitkering, waardoor ik aanspraak maakte op een auto, omdat ik immers mindervalide was. Omdat ik keuze had tussen en DAF of een DAF heb ik bedankt. Ja, eind jaren zeventig leek het de overheid nog een eer wanneer men je kon bijstaan (zo werd ik ook benaderd om gebruik te maken van de BKR, maar was niet van plan voor de kelder te werken). Nee, ondanks de negatieve prognoses wilde ik mijn leven zo normaal mogelijk voortzetten.

Wel zonder sport dus. Toch, eind jaren tachtig, heb ik nog een periode badminton gespeeld. Ik speelde goed, maar de tol op mijn lichaam bleek toch te groot. Bovendien was de derde helft niet gezellig genoeg...

zo ging ik op weg in 2007

Sport werd beperkt tot een kijk gebeurtenis. Dat beviel mij niet zo goed, waardoor ik mij eigenlijk alleen nog beperkte tot voetbal, en dit weer alleen EK en WK. Voornaamste reden was het kijken met maten en de gezelligheid. Toch zakte ook hiervoor mijn aandacht meer en meer weg.

Via de geleidende schaal werd ik ouder. Op mijn veertigste liep ik nog. Wel merkte ik diverse klachten te krijgen. Inderdaad, in 2004 werd een niet operabele hernia vastgesteld. Na al enkele jaren met forse pijn, dus wellicht liep ik er al langer mee. Maar ik liep nog steeds. Bij warm weer heb ik zelfs lange wandelingen gemaakt, met mijn vriend Gerard. Door de Duitse wouden en door kloven. Boven de twintig kilometer werd het wel slooptochten. Ook Gerard kreeg meer klachten, dus ook het wandelen verdween op de achtergrond.

Gelukkig ontdekte ik dat je ook buiten de sport om op tal van manieren kon bewegen en zo conditie behield. En vooral niet dichtgroeide vanwege fysieke passiviteit. Mijn leventje viel in dat opzicht dus best mee.

In 2007 heb ik een belachelijke daad verricht. Een gevolg van mijn grote bek. Iedereen was het al vergeten, maar ik niet. In 2005 heb ik gezegd; over twee jaar kom ik naar jullie toe fietsen. Dat naar jullie toe was Interlaken in Zwitserland.

En ik ging! Met fietsaanhanger en aangepaste kleding (ik weigerde de reis in visueel zichtbare wielrenneroutfit te volbrengen). Over vijf weken verspreidt heb ik de tocht in 17 fietsdagen gedaan. 'S Avonds, in mijn tentje, propte ik mij vol met morfine, om de reis dragelijk te houden. In Koblenz vind ik het niet meer dragelijk, maar Gerard heeft mij gedurende een week gemotiveerd... en ik ging weer verder. Vreselijk afzien, veel pijn, en mijn benen bleven zwak. Op wilskracht heb ik diverse hellingen weten te nemen. Trappend kwam ik telkens boven, om gedurende enige tijd stevig te recupereren voordat ik verder kwam. En ik kwam in Interlaken, helemaal fietsend!

Alpe D'Uzes bron: marketingfacts.nl

Eenmaal terug raakte ik vreselijk geïrriteerd. In de krant stonden enkele (grote) artikelen van mensen (gezonde mensen) die (voor het goede doel) naar Parijs gefietst waren. Een ander koppel had een dergelijk tochtje gemaakt. Sindsdien ben ik tegen alle sponsor sportactiviteiten (zoals de Alpe d'Uzes). De kift? Misschien, maar ik vind het pure onzin je eigen (vaak relatief gewone prestaties) op te blazen tot iets groots in het kader van het goede doel. Ik ben daar echt wars van. Fiets, of fiets niet, maar doe het voor jezelf! Overigens geldt dit ook voor hardlopen (Roprarun) en dergelijke.

 

bron: roparun.nl 

Voor mij was duidelijk nooit meer zo een idiote onderneming op mij te nemen. Maar, tijdens het fietsen, stuiteren je gedachten alle kanten op. En zo kom ik bij de Tour. Die jongens fietsen zonder bagage op de lichtste fietsen, tegenover mij. Fiets van tien kilo en een zware bagegekar. Zij zijn beroeps, ik amateur. Maar inmiddels kon ik mijn wel indenken wat dat fietsen psychisch met iemand doet. Er gebeurt nogal wat in je kop. Dat moet bij die jongens ook zo zijn. 

Sinds 2008 volg ik dus de Tour en nog redelijk fanatiek ook. Ik begrijp die jongens wat beter. Los van de gewichten (van de fietsen) fietsen zij twee keer zo hard, tot drie keer, en minstens twee keer zo ver. Dat doet je toch wat. De innerlijke strijd het einddoel te halen. Had ik honden achter mij aan, zij moeten zich door drommen opdringerige supporters fietsen. Iedere keer, wanneer ik naar de Tour kijk, beleef ik ook mijn eigen reis. Een mooie manier je eigen herinnering te koesteren.

op de camping langs de Rijn, kort voorbij Basel

Inmiddels loop ik nog steeds. Hard lopen is mij zeer stellig ontraden (zelfs een paar meter). Fietsen lukt mij niet meer. De kracht is nu helemaal uit de benen. Dagelijks beleef ik mijn hernia. Maar, in ben ooit van Haarlem naar Interlaken gefietst! Drie weken lang herbeleef ik dat met de Tour. Genieten.

Naar het WK voetbal heb ik nog geen minuut gekeken. Hooguit als Nederland in de finale staat zal ik kijken. Maar verder; die voetballers zijn maar een stel watjes, die daar nog zeer rijkelijk voor beloond worden. Nee, dan voel ik mij een echte vent. Zonder (financiële) waardering. Maar ik haal mijn persoonlijke waardering wel uit andere waarden! Ik hoop stiekem dat Nederland faalt in de halve finale. Dan kan ik mij lekker richten op het verloop van de Tour de France... en mijn eigen herinneringen.

 

zuid Duitsland