De realiteit als droom, of droom die realiteit wordt

in deze tuin hebben wij ons huwelijksfeest gehad

Dromen zijn soms mooi, soms zijn het nachtmerries. In de werkelijkheid heb je ook dromen. Dingen die je wilt, maar veelal ver weg staan. Of er is een realiteit, waar je niet aan durft te denken. Een enkele maal komen de mooie dromen en nachtmerries bij elkaar. Nee, niet in je slaap, maar wel in de werkelijkheid.

Op dit moment zweef ik tussen twee dromen. Het idee, de wens, de droom ook in Turkije te wonen is sinds 2012 min of meer actueel geworden, tijdens ons laatste bezoek aldaar. Daar lekker leven, in afwisseling van verblijf in Nederland. Ook Turkije is niet ideaal, maar het leven daar zal ongetwijfeld beter bij mij passen. Het klimaat (eigenlijk heb ik een broertje dood aan de winter en vooral onze korte winter dagen), het makkelijke en de mogelijkheden. Ja, het leven daar is wat makkelijker. Telkens denk ik aan mijn licht verbogen radiateur van onze auto. De (officiële dealer) garage wilde er een nieuw exemplaar in doen. Een paar honderd euro zou dat gaan kosten. Onze Turkse garagehouder (in de Waarderpolder in Haarlem, Sayar) heeft het een en ander iets verbogen en het met een ijzerdraadje gefixeerd. Voor dit klusje werden bovendien geen extra kosten in rekening gebracht (wat kost een ijzerdraadje van 5 cm?). Voor mij staat dit symbool als verschil tussen beide landen. In Turkije maak je de dingen, probeer je creatieve oplossingen te zoeken en wordt het gefikst.

Hier is alles perfect, of moet het perfect zijn. De auto van mijn zwager (een Tofak, in feite een Turkse Fiat) klinkt als een rijdende stielband, een voortbewegend groep vogels en ziet er niet uit. Maar alle noodzakelijkheden werken en de auto rijdt. Dat zijn zaken die het leven niet alleen aantrekkelijker maken, maar ook intenser. Je bent meer bezig met kleine en essentiële zaken, in plaats van onze hebberige wegwerpmaatschappij. Mooi is wat dat betreft ook een zeer relatief begrip. Rond het maken van afspraken en het bezig zijn met plannen en ideeën is daar veel makkelijker. Dat alles in een klimaat wat wel bij mij past, met hele milde winters...

Ja, deze droom lijkt werkelijkheid te worden. Het voelt nog niet zo. Die realiteit voelt nog heel ver weg, maar over een maand ben ik er. Dat voelt vreemd, maar ook prettig. Het is nog even een droom.... De realiteit er van kan ik nog niet helemaal bevatten.

Het liefst was ik in ons huis blijven wonen. Ik erken de luxe van onze woning en het genot van de tuin. We zijn er mee verwend, iets wat ik mij dagelijks realiseer. Inmiddels had ik mij er bij neergelegd dat dit huis niet langer onze veilige haven zou blijven. Een kleine leuke stek, ergens in IJmuiden, leek een acceptabel alternatief. Nu is het alleen het huis leeg halen en hier niets inrichten... Er is geen Nederlands alternatief. Op de een of andere manier geloof  ik het niet. Ik realiseer mij niet echt, over minder dan een maand deze woning niet meer als huis te hebben. Soms beklijft mij het gevoel van angst, het gevoel ontheemd te zijn, geen ankers meer te hebben. Dat stukje voelt momenteel aan als een nare droom. Ergens zegt mijn gevoel: dit kan niet. Ik zal er aan moeten geloven. En de realiteit straks zal zeker mee vallen. Even een paar dagen op de camping en daarna een week rijden. Allemaal dingen waar ik van geniet. Nee, het is het loslaten. Dat maakt het even een nare droom. 

mijn lievelingsboom; de Perzische slaapboom

Het gevoel ligt natuurlijk dieper. Op dit moment geef  ik alle zekerheden op. Normaal weet je al wat je nieuwe zekerheid is… heb je al een woning bijvoorbeeld. De zekerheden zitten in ons leven toch vaak in materie. Net als de spanning van het op vakantie gaan. Je (althans ik) ga dan meestal een korte periode een volledige onzekerheid tegemoet. Hoe zal het gaan, wat kom ik tegen, lukt alles? Dan weet je ook dat je na die weken weer terug keert in je eigen veilige nest. Inmiddels heb ik foto’s gezien van het huis wat we daar kunnen huren, maar in feite is nog niks zeker. Het wordt daar, door onze familie, geregeld. Niet door mijzelf. En ik kan niet zeggen dat ik over een maand weer terug keer naar mijn veilige haven. Die is dan echt weg.

Ik droom nu dus twee dromen. Dat maakt alles wat onwerkelijk. Toch wint de uitdaging. Heel veel hebben we al weg gedaan(drie volle bagageruimtes boeken, 100 kg grof vuil in de vorm van verf en apparaten, drie aanhangers vol spullen voor de kringloop en een enorme berg grof vuil, om op te laten halen). De eerste rijen dozen staan achter opgeslagen, schilderen kan ik even niet meer en de stapel "spullen voor Turkije" krijgt nu echt vorm. Mijn schilderijen zijn opgeslagen in een selfstorage.

Het leven zit raar in elkaar. Het gevoelsleven is een onbegrijpelijk systeem. En bij een ieder werkt het weer anders. Bij mij botsen de systemen even, maar beide gevoelens worden sterker. Misschien is het de tijdsdruk, of het ongeloof dat die andere droom uit gaat komen. 

Vanaf nu moet ik verder afbouwen. Ja, ook mijn computer gaat voorlopig uit. Even geen blogs schrijven. Daar waar mogelijk zal ik via Facebook in contact met de buitenwereld blijven. Voor nu is dit even mijn laatste blog. De volgende zal ongetwijfeld vanuit mijn nieuwe leven verschijnen. Ik durf niet in dromen te geloven. Het is geen droom, maar een onzekere mooie stap. En nu ga ik mij even volledig aan die mooie nieuwe stap wijden. Tot vanuit Turkije!