De brutale heeft de halve wereld....

Bedelen is officieel verboden in Nederland. Heel Nederland doet het. We noemen het anders; crowdfunding, sponsoring, goed doelen, collecteren.... Het enige verschil met echt bedelen is dat nu niet alleen de hand wordt opgehouden, maar er een doel, of actie, is. Kijkend naar mijn eigen situatie heb ik wel redenen om "modern" te bedelen.

Voor ons is er geen weg meer terug. BV Nederland jaagt ons het land uit. Het perspectief is aantrekkelijk. Keihard werken we nu het huis over een week of twee leeg te hebben. Ladingen vol diverse spullen gaan naar de tweedehands winkel Noppes. Deels hebben we geen tijd de waardevolle spullen te verkopen, deels gewoon geen puf. Het huis raakt al leeg. Een vreemd gevoel beklijft mij; ik wil eigenlijk helemaal het huis niet uit. Maar het moet, het is de enige optie.

Eigenlijk wil ik een bescheiden verblijf in Turkije en een woning in Nederland. Dat laatste wordt voorlopig een postadres.

In juni zaten we in de startblokken, maar die huurders haakten af. Het bleef stil en de moed zonk weer in de schoenen. Tot er opeens nieuwe huurders kwamen. En nu gaat het wel door. Het gaat allemaal erg snel, in vijf weken moeten we eruit (we zijn al op de helft). Dan ga je er voor. Inmiddels hunker ik om naar Turkije te gaan. Praktisch lijkt de wind dit keer gunstig te staan. We hebben een goed plan en gaan met de auto. In een dag of zes zullen we er zijn. Rustig rijden. Voor het bedrag waar je hier amper een kamer huurt, kunnen we daar een woning huren. Dus, we hebben onderdak. Ook met de reis beperken we de kosten.

Toch slaap ik niet lekker. Dat komt omdat het financieel nog steeds tegen zit. Mijn vrouw en ik zouden geld terug krijgen van de Belastingen. Begin juni kreeg ik hier bevestiging van, maar tot op vandaag heeft de belasting nog geen cent betaald. Ze zijn te laat. Heb ik nog nooit gehad, maar uitgerekend dit jaar wel. Terwijl het geld van de Belasting mee gecalculeerd was in de voorbereidingen van onze gang naar Turkije. Een hele zware tegenvaller. Mijn vrouw zou meer terug krijgen. Dat kwam goed uit, want daarvan wilden wij onze hypotheekschuld mee inlossen. De berekeningen zagen er goed en betrouwbaar uit. Maar daar denkt de Belastingdienst anders over. Een briefje met de mededeling dat zij alles goed willen controleren en het wel tot oktober duurt voor er duidelijkheid is. Dat de Belastingdienst op deze wijze de teruggave niet uitkeert heb ik nog nooit mee gemaakt. Uitgerekend nu dus wel. Beide feiten drukken zwaar op ons vertrek en de voorbereidingen.

Inmiddels liggen er twee rekeningen van de zorgverzekering. Het eigen risico moet betaald worden. En al snel; ruim vijfhonderd euro. En zo zijn er nog wat kosten op te sommen. Of kosten die zich opeens voordoen en problematisch worden door het niet uitbetalen van de Belastingdienst. Dat knaagt. En flink ook. O ja, en ik moet hen ook nog vierhonderd betalen (de Belastingdienst)...

Ook de bank stelt mij niet gerust. Al tijdig vroeg ik om toestemming ons huis te mogen verhuren. De bureaucratie maakte dat het proces vertraagd werd. Nu een paar weken geleden uiteindelijk volgens het boekje alsnog de toestemming gevraagd. Geen reactie. Van de week een mailtje om alvast wat formulieren te vragen. Eindelijk een reactie. 28 juli wordt het in de commissie ingebracht en media augustus krijg ik antwoord. Ja, de Rabobank is vlot en klantvriendelijk. De uitslag komt hoe dan ook te laat. In het gunstige geval maakt het niet veel uit, maar wanneer zij die toestemming niet geven....je zou zeggen dat zij dat ook niet kunnen maken, maar helaas de bank heeft macht en ze kunnen het wel maken. Ik wil en durf niet aan een negatief antwoord te denken.

Met het belastinggeld en wanneer we het huis verkopen is er niets (meer) aan de hand. Tot die tijd wel. Vannacht werd ik wakker en dacht: wie niet waagt die niet wint, de brutale hebben de halve wereld en niet geschoten is altijd mis. De afgelopen maanden hebben een aantal vrienden ons heel spontaan geholpen. Geweldig, met voedsel en/of geld. Het heeft ons er doorheen getrokken. Nu kunnen mensen ons er ook door heen trekken. Het liefst zie ik alles als lening, en niet als gift, al is het onzeker met welke datum ik terug kan betalen. Maar ik trek de stoute schoenen aan. Wie ons wil helpen nodig ik uit een bijdrage te storten. Alle bijdragen zijn een zegen, en na de verkoop betaal ik terug. Misschien heb je kennissen die het breder hebben; laat ze deze blog lezen en nodig ze uit. Een ieder zou ik eeuwig dankbaar zijn. O ja, het is geen bedelen hoor, maar sponsoring of geld lenen (crowdfunding misschien) om ons project "overleven via Turkije" mogelijk te maken. Op voorhand mijn nederige dank. Mijn bankrekening is 153554886 T.n.v. E.J. Merhottein o.v.v. Het project. Alle beetjes helpen. Een kat maakt immers rare sprongen wanneer het in het nauw komt. Wat dat betreft voel ik mij een kat in het nauw. Ondanks mijn positieve blik op de toekomst zijn we het dal nog niet uit. Er hangen nog te veel zwaarden boven mijn hoofd. Financieel. Daar zit het grote probleem, maar dat is ook wat mij letterlijk ziek maakt. Na ruim een half jaar deze strijd word ik niet alleen moe, maar ook fysiek verlies ik een stuk kracht. Maar, ik wil verder!