Neigde ik vorige
week nog naar enige depressiviteit, deze week lijkt het een stuk beter te gaan.
En dat terwijl het nog steeds alle dagen regent.
Gaat
het dan opeens een stuk beter? Ach, dat kan ik niet direct zeggen. Is er veel
veranderd? Ook niet echt. Geld gekregen, prijs gewonnen? Neen! Het is het
wonder van het onderbewuste. Misschien heeft het onderbewuste mijzelf wel een
schop onder mijn kont gegeven. Had ik ook wel even nodig.
De
druk van moties en amendementen is er af. Alles is ingeleverd. Laat de
begroting maar komen, zelfs mijn algemene beschouwing staat al fors in de
steigers. Wel weer stom geweest. De hele gemeente was op de hoogte dat al die
moties en amendementen maandagmorgen voor 10 uur ingediend moesten worden. Zo
rond 3 uur was ik dus te laat. Op de een of andere manier was de boodschap niet
door gekomen. Nu moet ik alle fractievoorzitters nog benaderen met de juiste
teksten en een excuus. In ieder geval dienen wij nu drie moties in; over het
winkelcentrum, schuldenlast en mondiale samenwerking. Die laatste is vooral een
boodschap aan de raad zelf. Mocht ik nu net hebben opgelet, de raad heeft
langer zitten pitten. Toch vreemd dat het nu wel beter met mij gaat.
Zorgen.
Iedere dag weer. Steeds een nieuw onderwerp. De ruïne van Brederode. Dat wordt
nog een hoofdpijndossier. Vandaag heb ik er een stevige hap vragen over aan het
college gesteld. Ik ben zeker tevreden over mijn vragen. Het feit dat ik ze
moet stellen is natuurlijk triest.
Op
dit moment kijk ik naar de tv, waar de nieuwe regering aan de kijker wordt
voorgesteld. Staat de staatssecretaris te grappen: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Nou, dan heb ik
vandaag niet geleefd. Toch heb ik dat echt wel gedaan. Sterker, ik heb mijn
post van GroenLinks met bovengemiddelde aandacht gelezen. Ik neem zelfs serieus
in overweging te reageren. Oeps, een positieve wending van de dag? En mijn
stemming?
Tja,
en dan ben ik nog met werk bezig geweest. Ja, woensdag begin ik al. Weliswaar
op vrijwillige basis, maar toch een stap in de goede richting. Zou er dan toch
iets veranderd zijn? En dan al mijn huiswerk voor JobRotary... Vandaag
gemaild... Zonder het bewuste besef heb ik vandaag toch wel een aantal
constructieve stappen genomen.
Het
wordt wel erg positief allemaal. Dat betekent natuurlijk wel dat ik straks weer
meer last van depressieve buien kan krijgen. Wanneer het goed gaat, kan het
alleen nog maar slechter gaan. Als het slecht gaat kan het ook alleen maar
slechter gaan. Of is dit nu weer die zwartgallige blik?
Er
is wel iets leuks. Ik heb nieuwe software binnen. Een programma om huizen te
ontwerpen. Daarbij ook een beetje een tuin. Een goed programma, maar wel heel
erg ingewikkeld. Inmiddels heb ik al een heel stuk ontworpen, maar het dak lekt
en de trap gaat niet door het plafond. Er moet dus nog heel veel ontdekt
worden. Dat kost tijd. Vervelend en wil het in een keer kunnen. Maar, straks
heb ik het onder de knie. Zeker weten!
Kortom,
ik lijk wel een Nederlander. Ik zeur, ik klaag en reageer bijna zuur. Maar
laten we eens in de spiegel kijken. Ik heb een mooi leven, een geweldige vrouw,
lieve hondjes en een schitterend huis. Volgend jaar wordt het weer zomer. Nog
even en de dagen gaan weer lengen. Nee, ik mag niet klagen, heb eigenlijk het recht
niet depressieve klachten te hebben. Ik ben een rijk persoon.
 |
| nog niet af, nog geen dak, maar mijn ontwerp krijgt wel al enige vorm.... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten