Ja, de Paradise Papers waanzin. De scheve wereld, waarbij de rijken alles mogen, maar de kleine man meer en meer met handen en voeten gebonden is.
Iemand met een uitkering moet vele duizenden euro's "terug betalen". Niet omdat die persoon iets verkeerd gedaan heeft, maar omdat de dingen niet geheel volgens de regeltjes was. Overigens vreemde regeltjes. Maar, de rijke lui (en bedrijven) worden in de watten gelegd. In Nederland krijgen ze extra speelruimte voor 1,4 miljard. Zogenaamd om de werkgelegenheid zeker te stellen. Niet waar! Dus, het is het spekken van de rijken. Ook het gedoe rond de Paradise Papers is uiterst discutabel. Het is allemaal legaal, maar hoe waanzinnig is de regelgeving, opdat dit soort praktijken legaal zijn? Bono, koningin Elizabeth en die Amerikaanse minister, enkele voorbeelden voor zeer rijken, die nog eens extra het onderste uit de kan halen. Maar vergeet niet, al dat geld van dit soort regeltjes moet ergens vandaan komen. Juist, van de midden en lage inkomens. Van mensen die vrijwel geen inkomsten hebben en afhankelijk zijn.
Wat is dat, dat die rijken zo zonder scrupules zich nog meer verrijken, en moeten beseffen dat de kloof tussen arm en rijk vergoot wordt. Die Bono mag zich dan misschien inzetten voor goede doelen, maar nog harder treft hij veel grotere groepen mensen, die verder in de ellende gestort worden.
De politiek, de massa, ze laten het allemaal toe. Goed, er is nu wel enige discussie, maar dat bloedt straks weer dood, zonder dat er feitelijk ingegrepen wordt. Is de massa zo murw geworden, of zijn wij tegenwoordig zó individualistisch dat wanneer we een huis, tv, en auto hebben de rest hen verder niets meer interesseert? Zijn wij, moderne westerse mensen, al zo ver gezakt?
We kijken toe hoe idioten en dictators opstaan en vrij ongehinderd hun gang kunnen gaan. Vanaf de zijlijn zien we hoe de kloof groter wordt, en hoe meer mensen onder het bestaansminimum geraken. Interesseert het niemand meer hoe hulpbehoevende mensen, door grote organisaties uitgekleed worden? Kunnen we regels niet gaan zien als richtlijn, in plaats van onpersoonlijke feiten, waar je je als robot achter kan verschuilen?
Het zijn niet alleen de rijken, maar ook de grote organisaties én de overheid, die zich meer en meer op afstand van de kleine man, de individu, schuil houden. Dit soort dingen maakt mij (oprecht) misselijk. Maar ik voel mij een Don Quichot. Niet gehoord, niet begrepen. Misschien speelt mijn eigen ervaring mee, alhoewel ook in de tijd van mijn financiele welvaart was ik ook altijd gespitst op deze (extreme) ongelijkheid. Ook op de erbarmelijke situatie van de armen en hulpbehoeftigen.
Democratie, wij kiezen... Politiek, zij beslissen... Rijken, die doen... Kortom, de hele democratie is een farce, wanneer je kijkt hoe de wereld zich in de praktijk gedraagt. Maar ik, ik moet mij bescheiden aan de regeltjes houden. Strikt en zonder grote bek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten