Metafoor

Drie muren, een wand van glas. Gordijnen vierentwintig uur gesloten. Niet zien en niet gezien worden. Als een schim schietend over de gang. Alleen, indien nodig, de vierde muur te openen, en mijn doos te verlaten.



De schizofrenie van twee levens. In tal van opzichten. Buiten is het koud, dus ik blijf binnen. Buiten is het koud, heerlijk om naar buiten te gaan. Opgesloten tegenover alles open. Binnen versus buiten.

In Nederland doe ik mijn dingen. Verder sluit ik mij graag op. De televisie staat vrijwel de hele dag aan. Ik kijk nauwelijks, maar wil vooral het geluid buiten houden. De overvliegende helicopters, bouwgeluiden en scheepstoeters. Moeizaam beweeg ik mij, vooral wanneer er geen dringende noodzaak is. Spekkies, drop, chips, alles glijdt (bijna onbewust) door mijn keel. Poepen is een gore bezigheid; mijn kont eindeloos afvegen met papier en dat wat er uit komt is dun.

In Turkije doe ik ook mijn dingen. Als eerste stap ik in de ochtend de deuren open om de buitenlucht op te snuiven. Geen mechanisch geluid, maar het gebalk van een ezel, gekraai van hanen en geblaf van de honden. Fluitende vogels en spelende eekhoorns met hun plezierige hoge geluidjes. Met frisse tred beweeg ik mij. Rondje tuin, gewoon wat lopen. Geen behoefte te zitten, hooguit om mijn ochtendmuziek tot mij te nemen. Verder ben ik niet bezig met snoepen, snaaien en ik moet mij bewust zijn iets tot mij te nemen. Poepen is een schoon plezier. Een waterstraal maakt papier vrijwel overbodig en mijn drollen zijn sterk en gezond.



Ik leef in twee werelden en het heeft er alle schijn van dat mijn lichaam zich ook gedraagt naar die beide werelden. Zelfs mijn hernia klachten zijn anders in Turkije, dan wanneer ik mij in Nederland bevind. Eerlijk is eerlijk, wanneer ik mijn lichaam buiten beschouwing houd voel ik mij in Turkije veel beter. Fysiek lijkt dit ook het geval. Ik merk het zelfs in mijn creativiteit. Maar, wat zeggen deze bevindingen? Geen idee. Ik tracht er naar te gissen, maar kom er niet uit. Wel valt mij op hoe divers mijn "zijn" in die twee werelden is. Ik praat het mijzelf niet aan.

Is het dat ik mijn partner mis, wanneer ik in Nederland ben? Nee, want wanneer ik alleen ben in Turkije mis ik haar ook. Wel mis ik in Nederland mijn honden. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken hier honden te hebben. Dan zou ik drie keer per dag met hen, aan de lijn, een wandeling moeten maken. Nu kunnen ze doen en laten wat ze willen. Ze zijn binnen, of buiten, wat ze willen. Is dat het misschien? Zijn het hondse instincten, waar ik mee kamp? In Nederland lig in aan de lijn, maar in Turkije loop ik vrij rond. Het lijkt een metafoor... Het is een metafoor, welke de waarheid op prachtige wijze weergeeft....