Bomen

Bomen... Ik hou van bomen en bosrijke landschappen. Als kind vond ik het bos vaak eng en gaf mij vaak zelfs een depressief gevoel. Inmiddels is dat volledig omgekeerd. Bos, bomen, om mij heen geven mij juist een geluksgevoel.



Normaal sta je er niet zo bij stil. In Nederland staat de televisie veel aan. Dat heeft een reden, waardoor ik veelal niet kijk. Desondanks staat het apparaat overdag meestal op ARTE afgesteld. Veel natuur en cultuur. Soms trekt dat mijn aandacht. Of ik kijk tijdens de koffie, lunch, of tijdens korte pauzes. Wanneer ik kijk geniet ik van de documentaires, vooral wanneer het natuur betreft. Dan zie je programma's over landen en culturen over de gehele wereld. Ook Antarctische gebieden komen met regelmaat aan bod. Mooi hoor, die sneeuw en bergen. Net als documentaires over de Schotse eilanden, IJsland of bijvoorbeeld Spitsbergen. Toch worden die series snel wat eentonig en ik mis daar telkens iets heel essentieels, voor mij. Juist dit soort programma's doen je dat realiseren; op al die gebieden zie je geen enkele boom!



Het ontbreken van bomen en bos komt bij mij over als kil, ongezellig en "leeg". Ondanks de vaak schitterende en schilderachtige beelden denk ik bij ieder beeld hoe ik (bij het zien al) het gevoel krijg van die kilheid.

Daarentegen, zie ik een docu over Cuba, de tropen, India, of zelfs Europa en de Mediterrane landen bekruipt een warm gevoel mij. Bij woestijnen ontstaat er natuurlijk een dubbel gevoel. Ook daar in eerste instantie een afstandelijke reactie, maar bij de eerste oase klopt mijn hart al sneller en kan ik mijzelf daar in dat plaatje voorstellen. Bij groene, boomachtige, docu's mét dieren word ik helemaal warm van binnen.

In eerste instantie is het niet eens direct afhankelijk van het klimatologisch appèl wat op mij gedaan word, alhoewel hoe warmer (tropischer) de beelden, des te meer het mij aanspreekt. Nee, blijkbaar roepen beelden iets in een mens op, en wanneer je er goed naar luistert leer je jezelf beter kennen. Het vreemde is dat ik vroeger een soort angst voor bos had, terwijl het mij juist aantrekt. Daar zit natuurlijk een verhaal achter. Door te erkennen dat juist bomen een aantrekkingskracht op mij hebben heb ik ook mijn (aangeprate) angst een plaats kunnen geven. Mijn angst is verdwenen en een innerlijke rijkdom is daarvoor terug gekomen. Dit realiserend merk ik meer aloude angsten te hebben overwonnen. Intense angst voor honden en hoogtevrees. Van beide had ik veel last, blijk ik juist enorm van honden te houden en te genieten van hoogtes. Misschien omdat ik de angst nooit uit de weg gegaan ben. Ook omdat ik naar mijzelf durf te kijken en durf te leren van mijn angsten. Daardoor heeft mijn leven een hoop kwaliteit gekregen. Angst en afkeer, ik ben het niet uit de weg gegaan, heb mijzelf er veel beter door leren kennen. Ja, daardoor sta ik met veel meer tevredenheid in het leven... en geniet van al die mooie dingen!