Over dieren in de nachtelijke uren heb ik reeds geschreven. Het orkest, waar we inmiddels redelijk aan gewend zijn. Met uitzondering van blaffende honden, zoals recent toen het hondje aan de overkant loops was. En soms, wanneer een straatbende honden zich voor ons huis ophoudt.
Nu de nachten weer minder koud, dan wel aangenaam, zijn, lijkt het onderscheidt tussen dag en nacht deels te vervallen, wat betreft menselijke activiteit, dan wel de geluiden welke zij voort brengen. Desalniettemin zijn er tal van verschillen. De grootste wellicht is dat de bevolking van de nacht bijna geheel uit mannen bestaat. Uitzonderingen zijn blondines, meestal in hotpants of korte rokjes, die (vrijwel altijd stevig aangeschoten) met "iemand" mee lopen....
Mijn nachten zijn onrustig en zeer frequent verlaat ik het bed. Op zeer verschillende tijden tussen een uur of een en de vroege dageraad, rond een uur of zes. En altijd is er activiteit... Natuurlijk is het niet prettig iedere nacht op te zitten, maar gelukkig geeft het ook weer de nodige inspiratie. En wat dat betreft gebeurt er genoeg. Alleen, in een grote stad kan ik mij al die activiteiten voorstellen, maar in een relatief klein Turkse toeristische badplaats... De nachten in een stad als Haarlem zijn nog rustiger, dan wat zich hier allemaal af speelt.
De duistere kant van de activiteiten inspireert mij. Laatst. Stapvoets rijdt een auto langs. Stopt en doet de motor uit. In de auto wordt luid gelachen. Dan stappen twee jongens baldadig en luidruchtig uit. Net buiten mijn zicht houden zij zich op bij het bankje. Het lijkt of daar nog iemand is. Dat blijkt niet het geval. Na enkele minuten gaan de jongens weer in de auto zitten. De volumeknop gaat open en Turkse popmuziek schakt door de straten, vermengd met hanengekraai en honden geblaf. Dan gaat de knop iets zachter. Meerdere nummers worden voortijdig weggedraaid. Dan starten ze de auto en kruipen verder. Net buiten zicht stopt de BMW weer. Muziek. Stilte. Dan opeens een loeiende motor en met gierende banden verdwijnt de auto... Even later herken ik het geluid van de auto, die de rondweg als circuit lijkt te gebruiken. We zijn een kwartiertje verder, maandag nacht rond vier uur.
Een andere nacht. De hele tijd zit iemand te praten, duidelijk alleen. Met een mobiel dus. Een eindeloos gesprek, vanuit de speelplaats, annex openbare fitness. Überhaupt zie je hier (en hoor je hier) veel lui bellen. Op de brommer, lopend, in de auto, op bankjes, in de ochtend, middag, avond en 's nachts. Bij voorkeur dragen ze een mobiele telefoon in (onhandig) pocket formaat. Groot is belangrijker dan praktisch.
In de nachtelijke uren verbaas ik mij niet meer. Diverse auto's passeren geheel zonder enige verlichting te dragen. Daarnaast een redelijk aantal zonder voor verlichting, terwijl achter alles keurig brandt. Ik vernam eens dat er nog heel wat Turken zijn, die denken dat je dan zuiniger rijdt, of de accu langer vol blijft. En zien is niet zo belangrijk als gezien worden. Ondanks dat ik geen verklaring voor deze vreemde wijze van het dragen van de verlichting heb, verwijs ik dat andere naar het land der fabelen.
Makkelijker is iets te bedenken bij de gasten die juist opvallend licht voeren. Een brommer met een blacklight onder het stuur. Een andere brommer geflankeerd met blauwe neonverlichting. Xenon lampen op een scooter. Felle LED boven je nummerbord. Rode, blauwe, gele koplampen. Oranje peertjes aan de zijkanten. En, wat ik wel ken uit Amerikaanse documentaires, bodemverlichting in diverse erotiserende tinten. Met name bij de auto's met bijzondere verlichting is er altijd wel een lampje kapot. Vaak zit er ook nog een muziekinstallatie ingebouwd, die in een bescheiden concertzaal niet zal misstaan. Bij sommige typen denk ik wel eens, dat de wagen alleen vooruit komt door het gedreun van de bassen. Met name wanneer het een oude Tofas betreft is het mogelijk nog een reële gedachte ook.
Naast het gemotoriseerde vervoer hebben wij het voetvolk. Vaak 's nachts slenterend en luid discussiërend. Wanneer de discussie hoog op loopt blijven ze staan. Of het nu pal voor een woning is, maakt niet uit. Iets wat regelmatig voor komt. Maar ook wanneer men zicht alleen door het nachtelijk duister voort beweegt is stilt de mens vreemd. Of het overdag, avond, dan wel midden in de nacht is, luid telefoneren is een bezigheid waar men hier altijd mee uit de voeten kan.
Rond de klok van half vier is er een vaste passant. Een man op een fiets met een mandje voorop, zonder spatborden, zonder licht. Steevast rijdt hij aan de andere kant van de weg. Rijden... Het beweegt voort. Iedere keer verwacht hij dat hij tegen de grond kwakt. Een zeer laag tempo en ook de breedte van de rijbaan heeft hij regelmatig nodig, alhoewel anders de hoge trottoirrand een obstakel kan blijken. Bijna tot mijn teleurstelling verdwijnt hij telkens al fietsend uit mijn blikveld.
Voor zover ik mij herinner heb ik al eerder melding gemaakt van het ritueel der dienstplichtigen. Die jongens rijden in een auto, waar een grote Turkse vlak vastgeklemd zit tussen boven en onderzijde van de vijfde deur, dan wel de motorkap. De laatste avond scheurt het, luid claxonnerend, door het dorp. Maar dat doet zo'n vogel niet alleen. Nee, een hele schare auto's volgt, luid en nog luider claxonnerend. Het eerste rondje verloopt nog enigszins ordelijk, maar naarmate de nachtelijke uren vorderen wordt het steeds meer een rijdende chaos. De jongens zijn trots dat ze Turk zijn het het land mogen dienen. De meesten van hen komen niet verder dan ondergeschikte baantjes in een armzalig bestaan... Er komt ook niemand zo uitbundig uit het leger; ik ben trots, ik heb het land gediend... Nee, in dertien maanden is de krenking te groot om met een zelfde luidruchtigheid terug te keten in de burgermaatschappij.
Hoe triest velen de nacht ervaren, hoe enorm geniet ik van de verrassingen, wanneer de zon ver uit het zicht is, het nadeel is natuurlijk mijn onvolkomen slaapgedrag, maar mijn observerende bezigheden compenseren absoluut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten