 |
| de waranda, in de ochtend beschermd tegen de zon |
Vannacht heb ik voor het eerst, sinds wij
uit Driehuis vertrokken, de hele nacht geslapen en voor het eerst er ’s nachts niet
uit geweest. De hele heftige (en verwerking-) dromen zijn weer verdwenen. De
rust begint langzaam in mijn hoofd terug te keren.
Aanvankelijk
hadden wij het idee om bij Ikea Izmir bedden te bestellen. Hele simpele, met
eenvoudige matrassen, bed ombouw en lattenbodem. Wel iets goedkoper, dan in Nederland. Het
probleem was dat het met de creditcard van Reina niet lukte. Nou, en dan
blijven de dingen hangen. Tot we een paar dagen geleden in Fethye waren.
Misschien daar matrassen kopen… En in de eerste beddenwinkel werden we direct
geconfronteerd met buitensporige prijzen: Tempur, twee keer zo duur als in
Nederland. Gelukkig bleek verderop een gordijnenwinkel te zitten, waar bloemrijke
matrasje buiten lagen. Bij navraag bleek
dat ze daar matrassen maakten. Op maat, op kleur, wat je maar wilde. Na een uur
zouden zij klaar zijn, maar dat werd voor ons maar even de volgende dag. Twee
matrassen van 90 bij 210 en 15 centimeter dik voor 55 euro per matras…. Het zijn geweldige, vrij
harde matrassen. Nu hebben we er twee nachten op geslapen. Geweldig dus.
Sowieso is het prettig, na drie weken op een bed te liggen waar ik in pas,
zonder dat mijn voeten ergens in het niets hangen. Wanneer we nu nog wat pallets op de kop
tikken kunnen we er een echt bed van maken.
Aan de
overkant van de beddenwinkel zagen we stoelen. Vrij massief, maar wel goed. Ze
zaten goed en zijn gemaakt van skai. Drie modellen. Een er van een soort
zitzak. Prima om onderuit te kunnen zitten, in plaats van altijd op de
terrasstoelen. Voor 120 euro hebben we
nu vier stoelen besteld. Morgen ophalen. De kleur konden we helemaal zelf
bepalen. Dit keer kozen wij voor rood. Alles bij elkaar zijn we nog goedkoper
uit, dan wanneer we een van de goedkoopste bedden via Ikea hadden
aangeschaft. Een beetje rondkijken en
informeren levert hier iedere keer weer de nodige winst op.
We zijn hier
nu bijna twee weken. Inmiddels heb ik de laatste dagen ook echt het gevoel van
thuis komen. Ja, ik ben thuis gekomen. De dagelijkse leuke dingen en
onhebbelijkheden hebben hun plaats weer ingenomen. Er is weer structuur. Anders
dan in Nederland, maar daar gaat het niet om. Alhoewel, ik mag absoluut niet
meer afwassen. Daar heb ik niet echt principiële bezwaren tegen. De was is het
domein van Reina, en ook daar ben ik niet rouwig om. Er is weer ritme en
balans. Om de dag gaan we ’s avonds naar het dorp en laten we de honden los, op
een veldje voor de terrassen en tussen de zee. De eerste dagen waren dit een
paar rennende en blaffende honden. Inmiddels lijken ook zij hun draai gevonden
te hebben. Het mooiste vind ik wel iedere keer dat wanneer zij nog blaffen naar
de andere honden, die andere honden bepaald geen behoefte hebben hun kop ook
maar op te heffen. En veel honden lopen los, waarbij zij veelal duidelijk maken
wat hun territorium is. En dat zoiets relatief heilig is beginnen die snurkers
van ons inmiddels wel door te krijgen. Alleen Noah maakt nog wel eens een
verkeerde inschatting.
 |
| pentekening; uitzicht naar de zijkant |
Vrijdag heb
ik ook het huurcontract getekend. Ook dat gaat op zijn Turks. Op weg naar het
zwembad werd ik gebeld voor vijf uur even langs te komen. Ik ga dus gelijk
maar, omdat ik het zwempartijtje mij niet wilde laten ontgaan. Op kantoor (van
Wilma en Hassan) krijg ik een wat vod achtig papier in een voor mij volledig
Acadabra. Vervolgens word ik met een pak geld naar de bank gestuurd en moet er
ergens in het dorp een kopie gemaakt worden. Maar dan… hebben we ons
huurcontract. Voor hier betekent dit dat je eenvoudiger je verblijf kan
verlengen en eventueel een werkvergunning kan vragen. En ondanks dat ik de
ballen begrijp van dat papiertje is ook dat weer een stukje “thuis komen”.
Het is verbazingwekkend
hoe snel een dergelijk gevoel groeit. Amper drie weken weg van de oude vertrouwde
plek. Ongetwijfeld zal de reis een rol gespeeld hebben. Letterlijk zijn wij
naar onze nieuwe bestemming gereden. Eenmaal hier aangekomen zijn we niet
achterover gaan leunen. In tegendeel, we zijn direct de boel gaan aanpakken.
Nederland lijkt inmiddels dan ook een ver verleden.
Geschilderd
heb ik nog niet. Dat heeft vooral te maken dat ik het nog te “druk” heb met
allerlei dingetjes. Gisteren heb ik wel een pentekening gemaakt. De laatste
pentekening heb ik meer dan twintig jaar geleden gemaakt. Ik vind het leuk te
doen en wil het tekenen wat meer gaan afwisselen met het schilderen. Daarbij
verkoopt een tekening straks misschien ook wat makkelijker dan een doek. Ook op
die manier poog je hier je weg te vinden.
In de
namiddag, veelal nadat ik nog even een boodschap heb gedaan, zit ik op de
waranda nog even lekker op Facebook. Even contact met de wereld, iets wat niet
alleen vertrouwd is, maar ook goed om niet helemaal vervreemd te raken van de
wereld om ons heen. ’s Ochtends download ik iedere dag de Volkskrant. Ik merk
dat ik deze wel heel selectief lees. Veel interesseert mij hier gewoonweg niet.
De berichtgeving over IS en Oekraïne volg ik maar sporadisch. Ik blijf bij en
bepaal mijn grens van informatievoorziening. Dat voelt goed. Het nieuws volg ik
verder niet. Een enkele maal dacht ik nog het Journaal te kijken via Uitzending
gemist, alhoewel die behoefte eigenlijk afwezig is en vooral ingezet wordt door
nieuwsgierigheid. De nieuwsgierigheid welke in Nederland een deel van mijn
leven bepaalde. Hier is het meer; ik zie wel.
Ik lees en ik
draai mijn muziek. Ruim voldoende. Wanneer het weer slechter wordt (met name
kouder dus) zullen we misschien behoefte krijgen af en toe een DVD te kijken.
Dat kan bij Wilma en Hassan, op de berg wel.
Het is een
heel ander leven, maar wel mijn leven. Een leven wat goed bij mij past, wat mij
op allerlei manieren goed doet. Natuurlijk heb ik ook hier mijn zorgen, echter
ze zijn veel makkelijker opzij te zetten, of (beter zelfs) om te buigen in
constructief handelen. Wat dat betreft ben ik de omstandigheden van ons
dankbaar, waardoor ik hier nu zit. Nu maar hopen dat het huis snel verkocht
wordt en straks de balans gevonden wordt tussen het leven in Turkije en
verblijf in Nederland. Mijn thuis is nu in ieder geval hier, de wereld is
gekanteld…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten