Bijna
een maand alweer, dat wij vertoeven in het Turkse Göcek. Het huis is aardig op
orde en in het dorp zijn al diverse mensen die groeten, omdat wij elkaar
regelmatig tegenkomen. Op de markt krijgen we korting, omdat we geen toeristen
zijn.
Telkens weer "ontdekken"
wij onze nieuwe wereld. Een tocht langs een breed scala van onderwerpen.
Overdag hebben we bij elkaar misschien drie uur geen zon gehad en twee keer een
bui van hooguit twintig druppels water. Dikke druppels, dat wel. Vrijwel dagelijks
zien wij donkere wolken, die zich boven land samen pakken. Soms hoor je het
gedonder van een onweersbui. Zo direct aan de kust, merken we, zitten we erg
goed. Op het slapen na leven we vrijwel buiten, sinds we hier gekomen zijn.
Amper een paar kilometer verderop blijkt het weer anders. Grilliger en natter.
Soms komt Wilma van de berg en dan hebben zij regen gehad, kou, of het was
bewolkt. In een rechte lijn misschien twee kilometer hier vandaan,
en 520 meter
hoger. Op de weerkaart zie ik inderdaad Turkije soms schuil gaan onder een dik
pak bewolking, terwijl hier het zonnetje onverkwikkelijk de stralen op ons doet
schijnen.
Een andere ontdekking is van
meer praktische aard. We leren steeds beter de weg kennen en dat wat wij nodig
hebben ons toe te eigenen. De winkels in Göcek, de markten hier en in Fethiye.
We kunnen de winkels vinden, die we nodig hebben. En met Turkse vertaling lukt
het steeds beter meer complexe zaken aan te schaffen, als een verbindingsstuk
op een kraan, schroeven, gordijnrails, en noem maar op. En iedere dag komt er
weer iets bij. Dan realiseer je jezelf hoe vanzelfsprekend het leven in
Nederland eigenlijk was. Niets nieuws, of je kende daar de weg. Alles kon je in
een handomdraai vinden. Alles is hier relatief toch nog nieuw. Ik vraag mij soms
af hoe lang het duurt voordat de dingen hier "gewoon" worden. De
andere kant is dat dit alles het leven wel intenser en spannender maakt. Je
bent veel bewuster bezig met de kleinste dingen. Daarnaast kom je ook meer
basale zaken tegen. Is het stofzuigen een hele klus in Nederland, hier veeg en
dweil je de vloer soms wel drie keer per dag even. Zweerde ik in Nederland bij
een vaatwasmachine, hier doen we het gewoon lekker op de hand (ik moet wel
toegeven dat ik niet mag afwassen, maar spoel wel en ruim de vaat ook op). Het
lijkt hier makkelijker even iets te doen. Dagelijks ga ik minimaal een keer
naar het dorp voor een boodschap. Geen enkel probleem.
Het verkeer is een verhaal
apart. Vanavond zat ik op de waranda en dacht aan Curacao. Daar rijden ook
auto's rond met luide muziek, uitbundige verlichting en nogal eens met forse
herrie. Opvallend is dat de Tofak (Turkse versie van de Fiat) het uitgelezen
merk blijkt om op te vallen. Wat wil je ook, meestal zijn het oude wrakken. Ook
op de weg is het gedrag te herleiden naar merk (en soms type). Bij een Tofak
let ik altijd erg op, daar het rijgedrag per
definitie volledig onbetrouwbaar
blijkt (voorsorteren naar rechts, om links af te slaan, plots te remmen, bumper
kleven, etc.). Zie je een Renault 12 (ja die bestaat hier nog in grote getale)
is opletten belangrijk, vooral omdat zij niet alleen traag rijden, maar ook op
alles suffig reageren. Überhaupt moet je hier in het verkeer zeer goed
opletten. Spookrijden is niets bijzonders. Motoren scheuren overal dwars voor
en elkaar zo scherp mogelijk snijden lijkt de nationale hobby. Overigens de
motorrijder draagt bijna altijd een helm, maar de passagier zelden. Dat het zo
vaak goed gaat blijft verbazingwekkend. Feit is wel dat je in dit verkeer extra
alert bent, waardoor het misschien juist goed gaat...
De weg van en naar Fethiye ken
ik nu wel. Het dorp hier ook in grote lijnen. Vorige week ben ik in mijn eentje
door Fethiye gaan lopen. Leuk, want ik ontdekte tal van nieuwe winkels. Niet
dat ik er nu alles al weet te kopen (indien nodig), maar de stad biedt
duidelijk meer dan ik aanvankelijk als indruk kreeg. Ja, er is zelfs een
varkensslager. Maar naast de steden en dorpen is er ook de omgeving om te
verkennen. Laatst zijn we naar een ver strandje gereden. Een schitterende weg
en een erg leuk strandje. Mede omdat we een logee hebben verrijken wij onze
horizon. Gisteren waren wij bij Saklıkent; een kloof met typisch oosterse
terrassen boven het koele water. Op de terugweg zagen we een bordje met iets
van een waterval. Wij er naar toe. Een geweldige ervaring. In een relatief dor
land vol olijfbomen is een trap naar beneden. Een behoorlijk eind nog en stijl.
Beneden een oase van groen en tal van varens. Vervolgens moest je driehonderd
meter het stroompje op lopen. Het meest door het water, soms langs een droog
stukje. De waterval is niet echt spectaculair, maar wel leuk. Vooral
verrassend.
Het leuke van het leven in den
vreemde is dat je op tal van manieren je leven weer moet ontdekken. Daardoor
leef je ook een stuk intenser en krijgt het leven meer waarde. Natuurlijk ben
ik al in vele landen geweest. Nu is het anders. Ik was altijd op vakantie,
speelde toch in meer of mindere mate de toerist. Nu is het mijn (nieuwe) leven.
Een andere rol en een andere insteek. Ik vind iedere dag dan ook weer boeiend.
Het rare is alleen, dat we nu vijf weken weg zijn en ik het gevoel heb straks
weet naar huis te moeten. Dat hoeft nu niet meer. Voorlopig is dit mijn thuis
en ik ga nog heel veel ontdekken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten