Je leeft in een
vreemd land, wat ook een vakantieland is. Dat lijkt voor veel mensen een
ideaal, terwijl anderen bij de gedachte al gruwelen. Vakantie in zo een
achterlijk land is al meer dan genoeg. Anderen lijkt het wonen in een
vakantieland een soort verblijf in Eden, het paradijs. Feit blijft dat het
leven een complex geheel is.
De
eerste week was ik helemaal niet bezig met het feit of ik hier met vakantie
ben, of hier woon. We hadden het druk. In het, door de temperatuur en cultuur,
aangepaste tempo kwamen we onze dagen door. Er was veel te doen en je bent
bezig een nieuw nestje te creëren. Dat we, twee dagen geleden, Lina van het
vliegveld afhaalden gaf het gevoel hier te wonen, in ieder geval meer dan hier
alleen als toerist te zijn. Ik ken het nog van Curaçao. Joop woonde daar en
wanneer ik daar logeerde maakten we vaker de reis naar vliegveld Hato om mensen
op te halen, of juist weg te brengen. Ik was niet op vakantie, maar woonde even
bij Joop. Met dat verschil, dat ik zelf altijd na enige tijd ook weer naar Hato
gebracht werd, om naar Nederland te vliegen. Nu was ik op het vliegveld van
Dalaman. Ik haalde iemand op, onze Lina. Maar dit keer ben ik de “Joop”, want
ik leef nu even in dit land.
Inmiddels
merk ik dat je leven deels wordt bepaald door een aantal dubbele gevoelens,
waardoor je niet precies weet hoe het leven er nu eigenlijk echt uit ziet. Het
komt over als enigszins onwerkelijk. Dat is het natuurlijk ook, maar tijd heelt
alle wonden. Dat zegt men, maar ik geloof daar ook in.
De
dag na aankomst van Lina deed ik gewoon mijn klussen. Op de berg moest ik de
kippen uit het hok halen (in de ochtend) en er weer in stoppen (in de middag).
Overdag heb ik de tweede tafel gemaakt. Omdat ik alleen nog kortere schroeven
had moest de constructie anders… en dat was veel meer werk. Ondanks het kromme
en matige hout (geen decimeter is echt recht) staat er nu wel een tafel in de
kamer. Tafel nummer twee.
Er
ontstaat ook een zeker dagelijks ritme. Anders dan in Nederland. In Nederland
is het dagelijkse ritme ingegeven door de klok. Hier door de handelingen. Het
ritme in Nederland kent een sterke structuur. En in de avond ben je moe, en
hang je voor de tv, wanneer er geen andere afspraken zijn. Hier speelt tijd
geen rol, en wanneer je moe bent ga je naar bed. Hier geen tv, bijna
bevrijdend.
Door
het ritme wat er wel is, maar de structuur er om heen ontbreekt weet je nooit
wanneer je wat doet. Je staat op wanneer je wakker wordt. Meestal tussen zeven en
acht uur. In Nederland had ik absoluut een wekker nodig. Naar bed gaan gebeurt
tussen half tien ’s avonds en half 2 in de nacht. Ik mis mijn neurotische
structuur geheel niet. Ik heb het hier ook niet nodig.
Gisteren
werd ik echter even geheel uit mijn balans getrokken. Tot nu toe hadden we het
water alleen op afstand en onder de douche gezien. Maar, mede omdat Lina er
was, zijn we naar Yagmur gegaan. Yagmur is een appartementen hotel, waar Wilma
en Hassan goede contacten mee hebben en alle keren dat wij hier zijn ook langs
komen. Daar is een heerlijk zwembad. We wisten al dat we daar altijd mogen
zwemmen, maar tot op heden was dat er niet van gekomen. Te druk en het paste
niet in het ritme. Nu waren we er wel. Met open armen werden we ontvangen. De
oude barkeeper is daar nu de baas en het eerste wat hij (inderdaad) bevestigde
was dat we daar altijd het water in mogen plonsen. En dan lig je daar lekker,
bestelt een drankje, neem een duik en… Opeens kreeg ik een raar dubbel gevoel.
Ja, dit was harstikke lekker, maar voelde ook als vakantie. Ik bén helemaal
niet op vakantie! Wat doe ik hier? Het was even of ik mijzelf niet mag gunnen
aan het zwembad te hangen. Het past niet in het ritme, maar bovenal ik woon ik
hier toch, en ben geen toerist…
Natuurlijk
klopt dit niet. In Nederland werk je vijf dagen en in het weekend ontspan je.
Ondanks dat ik al ruim vier jaar geen betaalde baan meer heb, heb ik wel altijd
een zeker ritme vastgehouden. Op zondag voelde ik mij dan ook wel (soms) een
zondagsschilder. We hadden een structuur, al week deze in zekere mate af van de
structuur in gezinnen met werkende ouders, of ouder. En soms gingen we even een
hapje halen bij Ruud, in Café Middeloo (Driehuis). Ja dat deden we daar ook,
dus waarom mogen we hier niet af en toe een plons in het water maken?
Blijkbaar
hebben we wel al een ritme, maar is de opbouw hiervan nog niet geheel klaar. Onzekerheden
spelen misschien een rol. Ook de opmerkingen van de dames van de RABO bank
blijven in mijn achterhoofd spelen. Nee, we gaan niet (leuk) op vakantie. De
opmerking over dat we niet echt emigreren is van mindere importantie, omdat die
verder geen direct effect op ons verblijf hier heeft. Maar die ene mevrouw
heeft ook haar weekenden. Ondanks dat zij werkt en niet op vakantie heeft doet
zij ook leuke dingen. Ondanks dat wij onze hypotheek niet kunnen voldoen mag ik
toch nog wel iets leuks doen?
Een
ding mis ik hier nog. Het prikkelt wel al, maar moet nog een plekje in het
ritme krijgen. Ik heb nog geen penseel aangeraakt. Misschien moet ik eerst nog
even wat gaan schetsen en tekenen, om op die wijze weer een beetje in dat ritme
te komen. Ik moet wel opschieten, want eind oktober moet ik nog een schilderij
af hebben. We blijven voorlopig nog bouwen en dat betekent ook dat we nog niet
helemaal in ons ritme zitten. Een vriend van mij, Pieter Mantjes, heeft het
jaren geleden al goed bekeken. In Portugal heeft ie een pandje opgekocht, in
een klein dalletje. Daar heeft hij wat appartementjes te huur en leeft een
maand of acht in Portugals en vier in Nederland. Dat doet ie al; jaren en op
die wijze heeft hij zijn ritme al gevonden. Hier moeten de logeergasten
vervangen worden door het schilderen. Ik bedoel, logés is prima, maar we hebben
hier geen betalende gasten. Dat laatste moeten wij dus anders gaan invullen. Ik
ben benieuwd hoe lang dat gaat duren, maar aan allerlei kleine dingen merk ik
dat we al snel en steeds meer in ons nieuwe ritme komen…
In
ieder geval, vandaag voor het eerst, wat wolkjes voor de zon… (na ongeveer 12
dagen alleen zon…) en heeft Reina mijn baard getrimd en haar geknipt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten