Inmiddels verblijven wij bijna een maand
buiten Driehuis. Drie weken inmiddels in Turkije. Een nieuw leven, waarbij op
termijn Turkije en Nederland afgewisseld zullen worden. De eerste weken was het
opbouwen, maar nu heb ik af en toe het gevoel op vakantie te zijn. Misschien
komt dat doordat we momenteel een logee hebben. Ik heb nu wel het gevoel in een
soort vacuüm te zitten.
Natuurlijk is
het een omgeving die je in feite alleen van het vakantie vieren kent. Dat we er
nu leven vergt een omschakeling. In eerste instantie ging dit vlot en voelde ik
mij snel thuis. Het voelde ook als “thuis”. Dat is op zich niet veranderd en
inmiddels voel ik mij meer en meer thuis. Daarnaast merk ik da wij dingen doen,
die juist weer meer op vakantie lijken. Een middag varen op de boot van Hassan
en Wilma. Op zich wel lekker het water, maar ik ben niet meer zo een zeiler. Vroeger
was ik dat wel. Op het Alkmaardermeer. Dan had je wat te doen. Nu kijk je
vooral naar de omgeving, maar veel is er niet te doen. Met de afstanden hier ga
je af en toe eens overstag en verder is het voortsukkelen. Net als bij een
motorboot, alleen gaat die niet zo schuin. Op Facebook maakte ik als de
opmerking: zeilen is een actieve manier
om je te vervelen. Dat geldt natuurlijk ook voor het varen op een
motorboot. Nee, dan is Nederland in het voordeel.
Na de
boottocht gingen we eten bij de lokale pizzeria. Dan krijgt het vakantiegevoel
toch echt de overhand. Gisteren wandelden we eind van de middag naar het dorp,
om bij Blue een biertje te drinken. Omdat het Happy Hour was namen we ook een
cocktail. Tegen donker kwamen we thuis aan. Koken en eten, onderwijl nodigde de
buurvrouw (Kristina) ons uit voor een party. Na de laatste happen dus op naar
de buren voor een avond stevig doorzakken. Iets wat je doet op vakantie.
Overigens heb ik het zelf heel rustig aan gedaan, omdat ik enorme last van mijn
rug had. Vannacht speelde dat ook nog op. Ik heb me suf geslikt aan pillen en
ben wel vijf keer uit bed geweest. Dat is dan net weer Nederland. Ondertussen
mailen en bellen met de bank en de makelaars, post via de mail ontvangen en
vanmiddag gaan we via binnen weggetjes naar een strand verderop. Het ene moment
leef ik hier, het andere moment vier ik een soort vakantie. Het klinkt gek,
maar ik heb daar op de een of andere manier moeite mee. Gek, mede omdat ik mijn
structuren en neurotische gedrag toch redelijk in Nederland heb achter gelaten.
Misschien mis ik de nieuwe structuren,
of zijn die nog niet voldoende in mij geslopen. Ik weet het niet. Ik vraag mij
dan wel af, in zo een situatie, wat doe ik hier nu eigenlijk. Wat is de
bedoeling hier? Dan merk je het verschil tussen emotie en de ratio.
Waarschijnlijk is dat een logische ontwikkeling bij een stap als welke wij nu
gemaakt hebben. Ik weet het niet, maar brengt mij wel even in verwarring.
Een van de
dingen om naar Turkije was, voor mij, een zekere rust te vinden. Een kalm ritme
en een “we zien wel” mentaliteit er op na te houden. Ik voel me daarentegen
soms juist opgejaagd en minder vrij. Ik “moet” zo veel en kom aan de meeste
dingen niet eens toe. Het tempo is lager, dus zelfs op een drukke dag presteer
je minder dan in Nederland. Helemaal niet erg. Op zich wel lekker. Alle
feestjes en uitjes maken dit echter weer tot een verhoging van de druk. In
plaats van ontspanning brengt het mij op dit moment spanning, alhoewel ik de
vinger er dus niet op kan leggen hoe dit nu werk, of in elkaar zit. Vast voer
voor psychologen…
Bijzonder is
dat je met zo’n verhuizing blijkbaar diverse stadia door maakt. Zoals ik eerder
al beschreef heb je een periode dat je een heleboel dingen (onbewust) verwerkt.
Ook het besef dat je hier woont en geen vakantie viert is een proces wat ergens
in je hersenen af speelt. Al zeg ik over enkele maanden misschien dat ik met
hangende pootjes terug naar Nederland wil (wat ik mij overigens niet kan
voorstellen) ik heb een bijzondere ervaring opgedaan.
Qua wonen
hebben we de basis nu wel op orde. Ik kan daar goed mee leven. Dat moet ook
wel, want het weinige geld dat we er voor hadden hebben we goed moeten
besteden. Dat is gelukt, maar nu is het geld weer even een tijdje op. Ook een
soort vacuüm. We moeten nog een keer hout hebben om van de matrassen een echt
bed te maken. We moeten een keer op zoek naar een kachel en ook het koken vergt
nog een aanpassing, want het Campinggas stel blijft wel heel erg behelpen. En zo zijn er
meerdere zaken die nog geregeld moeten worden. Op dit moment kan er even niks,
maar gebeurt er ook even niks. Ook wat betreft zaken die geen financiële
gevolgen hebben, maar wel opgepakt moeten worden, zoals de verblijfsvergunning.
Anders moet je na drie maanden over de grens. Nu mogen we gedurende een half
jaar drie maanden hier zijn. Dat schiet niet op. Geld kost het niet, maar je paspoort
ben je wel vijf weken kwijt. Hoe dat nu weer zit wanneer ik in oktober naar
Nederland ga is ook lastig, want dan is de termijn weer net te krap. Moet ik in
Nederland weer een nieuw visum aanvragen.
Langzaam merk
je dat het leven in den vreemde ook een aantal verplichtingen met zich mee
brengt en dat je een aantal zaken moet regelen. In een land als Turkije voel je
jezelf al snel een soort analfabeet. Gelukkig hebben we hulp, maar er zijn dus
momenten dat ik het allemaal niet kan plaatsen. Ondertussen krijg ik kritiek
dat ik de hele dag (het was maar een halve overigens) zit te tekenen. Ja,
wanneer ik hier iets op wil bouwen moet ik juist tekenen. En moet ik
schilderen. Aan de dingen om het gewone leven op te pakken kom ik nog niet.
Geen onwil, maar er lijkt steeds iets anders te zijn, wat belangrijker is. Ik
ga dat niet ontkennen, maar het werkt niet in het voordeel voor een snelle
integratie. Zo ook met mijn Turks. Ik wil dat langzaam gaan leren. Op mijn
manier. Tot nu toe heb ik nog geheel geen rust gevonden, en geen gelegenheid,
hier een start mee te maken. Ik blijf maar hangen in “Merhaba”.
Ik wil niet
ontevreden over komen. Dat ben ik ook niet. Wel beschrijf ik weer een fase,
welke blijkbaar aan onze stap vast zit. Het zal ook zeker wel goed komen en de
boel regelt zich wel weer. Ook dat is Turkije. Ik heb nog geen moment spijt
deze stap genomen te hebben, maar ontdek wel dat het niet altijd even
lichtzinnig opgevat moet worden. Al kan dat per persoon natuurlijk ook
verschillen. Alleen al de manier waarop wij buiten leven… dat maakt bijna alles
goed….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten