De maakwereld

Inmiddels heb ik de stoute schoen aangetrokken. Nadat ik was had besteld heb ik het uitgepakt. Nu heb ik mijn vingers er lam op gedrukt. Een vorm, stukjes was en de weg naar resultaat.

Vroeger heb ik enkele jaren voornamelijk geleefd van mijn schilderijen, aquarellen en het geven van tekenlessen. Ik heb mij nooit kunstenaar willen noemen, maar noemde mijzelf createur.

In de loop der jaren veranderde de situatie. Het schilderen werd minder, maar ik ging animatiefilms maken. Klussen. Telkens was ik toch weer bezig met maken. Maken van dingen, waarvan ik een plaatje in mijn hoofd had, wat ik om wilde zetten in een ding,een product, object, of wat dan ook. De waan van alle dag ontnam tijd, rust en gelegenheid tot het maken. Een enkele keer had ik een korte opleving, een periode van (meestal) een paar maanden, dat ik weer echt schilderde. In de jaren negentig en rond 2007. De meeste periodes lagen mijn penselen onaangetast. Roerloos lagen de tubes te wachten weer eens een stukje uitgeknepen te worden.

Niet dat ik in de tussentijd niets maakte. Mijn vorige huis heb ik uitgebreid verbouwd en later opgeknapt en gestyled. Een tuin aangelegd... Het zit in mij, een onbedwingbare drang om iets te maken. Ik heb ongeveer een half jaar met een treinbaan in mijn woonkamer gezeten. Een winterlandschap, als voet voor de (kunst-) kerstboom. Drie kerstvieringen sierde hij de kamer, daarna weer gesloopt. Ook waar ik nu woon heb ik

gemaakt. Het begon met de vijver, en inmiddels heb ik de hele tuin gehad. En uit die tuin is voortgekomen dat ik wijn maak.

Mijn situatie is weer veranderd. Sinds dit voorjaar schilder ik weer. Bijna dagelijks. Langer en intensiever dan ooit tevoren en nog is het mij niet genoeg. Daarnaast heb een idee gekregen en ga ik kleine meubeltjes maken. Eigen ontwerp, ieder product uniek. Origineel? Ik weet het niet en het interesseert mij niet. Ik wil het gewoon maken.

Zo wil ik ook al jaren driedimensionaal werken. Daar ben ik nu aan begonnen. Ik w

eet niet of ik het kam. Ik ga het ontdekken, maar de eerste tekenen zijn niet verkeerd. Ik vind het ook leuk. Ik heb ideeën.

Kan ik al die dingen? Vroeger zou ik schuchter gereageerd hebben dat het mij niets kon schelen, maar gewoon wilde maken. Nu zeg ik nog steeds dat ik wil maken, maar durf er nu ook voor uit te komen dat ik het kan. Een eigen signatuur heb. Of mensen van mijn houden is een ander verhaal. Op zich kan mij dat minder schelen, alhoewel ik wel hoop dat er genoeg mensen mijn werk wél waarderen, mooi vinden en willen hebben. Voor het eerst en heel bewust heb ik de stap gezet; ik maak er mijn werk van. Ik ga er een beetje van leven. Ik hoop het. Ach, dat gaat gewoon lukken. Hier voel ik mij gelukkig mee. Dit wil ik doen. Ik wil weer echt die createur zijn. Ik bén het!

Wat is die drang toch, dat ik altijd maar wil maken? Dingen uit mijn hoofd zichtbaar, toonbaar wil maken. Heb ik zo een enorme fantasie, puilen mijn hersenen uit van ideeën? Bestaat hersen ADHD? Ik denk ik beelden, maar vraag mij af wat die enorme klemmende drang is om daar iedere keer weer iets mee te doen. En voorlopig kost het alleen maar geld, wat ik momenteel nauwelijks heb. Of het een schilderij is, een beeld, tuin, huis... Ik wil het maken. Met films (en video) heb ik dat ook gehad, maar dan moet je met andere mensen werken. Blijkbaar ben ik een individualist. Ja, ik ben inderdaad graag alleen. Ik kan niet meer zonder Reina, geen denken aan, maar verder.... Ik ben niet een echte prater. Dat zie je vaker bij doeners. Het integreert mij wel, hoe ik in elkaar zit. Toch angst, dat ik de verkeerde driften bezit, het mijn leven onvoldoende kan bepalen, het geen brood op de plank brengt. Maar, ik móét het doen. Dus, ik doe en dit keer ga ik door! Geen pauzes meer van jaren. Werken en creëren. Ik heb zelfs te weinig tijd al mijn gedachten op doek over te brengen... Het lijkt een instinct. Een drang als poepen, maar ik moet. Ik ben van de maakwereld, ik bén createur!

foto: Reinder Weidijk