Een lastig pakket. De macht van een kleine groep, welke een grote meerderheid lijkt te zijn. Deze weken zien we het in de Arabische wereld. Hevige rellen naar aanleiding van een film, waarin de profeet Mohammed wordt afgebeeld. Staat nu de hele Arabische wereld op z’n kop, of is er sprake van een aantal kleine felle groeperingen, die als een soort automaat aangezet worden? Dicht bij huis lijkt het zelfde aan de hand.
Vrijwel vanaf het begin van mijn politieke carrière in Velsen is de HOV (Hoog Openbaar Vervoer) onderwerp van gesprek. En is zijn voorstanders en tegenstanders. Inmiddels lijkt het of de gehele burgerbevolking tegen de HOV is. Naar mijn idee worden de tegenstanders door een klein groepje mensen gemobiliseerd en vooral ook opgejut.
Op dit moment ligt er een verzoek een Referendum te houden te stoppen met de verdere aanleg. Vanuit democratisch oogpunt zou ik het verzoek moeten steunen. Alhoewel, de achtergronden geven mij in dat er nogal wat rammelt aan het verzoek. Zo’n verzoek moet je toch niet steunen?
De afgelopen jaren heb ik veel gediscussieerd over die HOV. Er zijn twee soorten tegenstanders. Mensen die mordicus tegen zijn en mensen die tegen de huidige plannen van bepaalde deeltrajecten zijn en hier een alternatief op willen. De laatste groep zegt niet tegen de HOV te zijn. Nee, zij zijn zelfs voor de komst er van, maar op hun voorwaarden. Met het referendum hebben beide groepen de handen ineen geslagen… Vreemd dus.
Ten aanzien van de tegenstanders heb ik een hoop gediscussieerd, maar telkens viel mij op dat de tegenstanders absoluut niet naar de (mijn) tegenargumenten luisterden. Er was geen enkele opening mogelijk. Daarbij verhardde het standpunt van de tegenstanders keer op keer. En nu ligt hier dan het Referendumverzoek.
In mijn dorp, Driehuis, word ik regelmatig en van diverse kanten bestookt met mails en briefjes om tegen de HOV te zijn. Het wordt een soort indoctrinatie en ik durf nauwelijks meer aan te geven dat ik voor ben. Het lijkt in het dorp niet toegestaan, dat je voor die HOV bent. De druk is zo groot, dat je bijna niet meer tegen het Referendumverzoek kan stemmen zonder gezichtsverlies. Dit lijkt de democratie voorbij. Immers de democratische besluitvorming wordt opzij gezet voor een haast dictatoriale opstelling. Goed ingebed met (valse) sentimenten, verkeerde informatie, onvolledigheid en eenzijdigheid. Maar vooral met een stemming van: je mag niet tegen ons verzoek zijn.
De mensen die tegen de HOV zijn, zijn opgehitst. Dat staat voor mij buiten kijf. Opvallend is ook, dat de grootste tegenstanders in feite weinig met die HOV van doen hebben. Ze wonen niet langs de route, gebruiken vooral veel hun eigen auto en hebben altijd overal kritiek op.
Het proces verloopt goed. Ten aanzien van deeltrajecten is inspraak en overleg en dit leidt dan ook regelmatig tot kleine of wat grotere aanpassingen. Bij bewoners is sprake van veel beeldvorming, niet altijd ingegeven door de tegenstanders. Nee, men heeft onvoldoende kennis van zaken, gaat uit van vooringenomen standpunten en wil eigenlijk geen verandering. Mij valt op dat wanneer ik tijd en rust krijg om uit te leggen waarom de HOV er wel moet komen en wat de effecten zijn, men over het algemeen anders naar het verhaal gaat kijken. En sommige lieden knikken “ja”bij mijn verhaal, maar draaien zich om en blijven gewoon bij de tegenstanders. Sorry, maar daarmee is niet te regeren. Moeite heb ik ook met een aantal mensen die zich hebben verenigt in het tegenfront en dan zeggen: zelf ben ik wel voor, maar ik neem het voor de anderen/ mijn buurt op. Wat deze mensen willen… ik weet het niet. Van alle kanten wordt er stevig gemanipuleerd. Maar ik moet deze week besluiten of ik voor of tegen het Referendumverzoek ben. Een lastig pakket.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten