Belazerd?

Het leek een eenvoudig hamerstuk te worden, afgelopen donderdag in de raad. In werkelijkheid werd het een mini soap.

Als raadlid hadden wij al diverse brieven mogen ontvangen. Allemaal het zelfde, maar van verschillende afzenders. Als inwoner van Driehuis heb ik daar bovenop nog een regen van emails ontvangen met een oproep vooral naar de raadsvergadering te komen. Wat een hamerstuk zou zijn leek bijna te leiden tot een volksopstand. Misschien wel zoiets als in Haren, van dat meisje van 16.

Maar, waar ging het nu eigenlijk om.  Zonder in detail te treden zal ik het uitleggen. Er is een referendumverzoek  ingediend. Dat is mooi, maar het verzoek voldeed niet aan de juiste criteria. Het college had als hamerstuk de oproep aan de raad het verzoek om die reden niet te honoreren. Namelijk, in punt 5 van de verordening staat dat een referendumverzoek alleen mag gaan over een nog te nemen besluit. Dit verzoek betrof een besluit, wat al in 2008 genomen was. Ja, sommige burgers worden laat wakker en slapen wel heel erg flink uit. Dus, geheel terecht dat de raad niet instemde met het verzoek.

Daartegenover staat dat veel raadsleden van mening zijn dat de betreffende uitslapers niet correct behandeld zijn door het college, na hun ontwaken. Een aantal raadsleden vond het om die reden nodig toch in te gaan op het verzoek. Vreemd, want de raadsleden gingen dus direct akkoord met enkele tienduizenden euro’s aan kosten voor een referendum, terwijl de raadsleden aan gaven dat die burgers het toch niet zouden halen. Maar dat daar gelaten. Om het referendum mogelijk te maken moest gegrepen worden naar artikel 4 van de verordening, waarin vermeld wordt dat de raad een referendumverzoek kan doen wat wel mag na een genomen besluit. Er lag een amendement in de maak met dit voorstel. Alleen dat amendement was een beetje vreemd. In het amendement deed de raad dus een oproep voor een referendumverzoek, maar dan wel pas wanneer burgers het initiatief namen en 7500 handtekeningen wisten te verzamelen.  Ik noem zo iets een vreemde paradox. Bovendien slaat zo’n initiatief in feite nergens op.

Dat andere geluid leidde tot enige onrust met als gevolg dat alle 10 de fractievoorzitters voor de vergadering bijeen kwamen. Een van de fractievoorzitters (van de oppositie, en een van het vrouwelijk geslacht) gaf aan dat het raadsvoorstel van het college volledig correct was en wij dat dus moesten steunen. Zij gaf aan het aan een jurist te hebben voorgelegd (haar echtgenoot) en aan de hand van deze toets bleek er niets anders op te zitten dan het voorstel te steunen. Verder geen discussie en de zaak leek geheel duidelijk. Overigens gaf zij wel aan dat haar partij het amendement wel zou steunen. Haar goed recht en niks mis mee, wanneer je niet goed oplet.

Drie uur later ving de raadsvergadering aan. De verwachtte grote opkomst was toch wel een blamage. Een handjevol, meer niet, burgers kwamen op de oproepen naar het stadhuis. De meeste van deze mensen herkende ik als fervente tegenstanders van het betreffende onderwerp waarover het verzoek gedaan was. Desalniettemin legde onze burgervader (Frank Weerwind, 22-09-1964!) de raad voor dit punt als eerste op de agenda te bespreken. Een ieder was akkoord en aldus geschiedde.

Mijn mond viel vervolgens open. Zo laag, dat ik bijna aan een kaakklem vast zat. Mevrouw de fractievoorzitter van de oppositiepartij  stemde opeens tegen het raadsbesluit, en dus de aanbeveling van het college. Ik was helemaal verbaasd. Hoe is dit mogelijk…? Nu weet ik dat haar partij het zelfde tegenover het betreffende onderwerp staat als de groep burgers, maar jezelf zo verloochenen om je maar positief neer te zetten… Ik voelde mij belazerd! Hebben we overleg. Was zij uitermate duidelijk, en  nu draait ze 180 graden. Ik kan dit niet anders uitleggen dan directe volksverlakkerij. Stemmen winnen op valse gronden! Ze wist vast dat er toch geen meerderheid was tegen het voorstel, dus kon zij blijkbaar anders stemmen en zo zieltjes winnen. Heel erg vals!

Natuurlijk waren de burgers zeer gevleid door haar partij, vooral ook omdat in de verspreidde brieven ook nog eens fijntjes werd aangegeven dat de schrijvers hun stemgedrag nog weel eens af konden laten hangen van het besluit,  dat de partij in de raad zou nemen. Misschien heeft ze zieltjes gewonnen. GroenLinks heeft vast een enkele stem verloren, want de meerderheid van deze groep burgers is toch al geen GroenLinks aanhanger. Maar, ik mij, als raadslid en volkvertegenwoordiger, gehouden aan mijn taak en functie. Ja, dan kan je niet altijd populair zijn, maar wel betrouwbaar. IK heb naar eer en geweten mijn contolerende taak op mij genomen en naar juistheid mijn besluit genomen. Dat kan ik van die club van mevrouw dus niet zeggen. Ik zie dit als dat zij de boel electoraal verloochend hebben. Een zonde, in mijn ogen. En waarschijnlijk alleen maar vanwege  de gunst van de kiezer… omgekeerd kiezersbedrog! Maar helaas zullen in 2014 weer heel wat mensen in dit soort malafide politieke trucks trappen….

Vaak hoor je, als politicus, dat mensen de politiek niet vertrouwen. Dat wij niet luisteren, en vooral dat zij hun zin niet krijgen. Iemand krijgt, van mij, heus zijn zin, indien dit enigszins reëel is. En vanuit dat perspectief wil ik een betrouwbare politicus zijn, iemand waarvan men weet waar die staat en de boel niet zal belazeren. Nee, in dit geval voel ik mij zelfs als politicus zeer sterk belazerd, maar vrees dat ook kiezers hier weer behoorlijk belazerd door zijn.

Een manier voor sommigen om politiek te voeren?

Democratie is een heel erg moeilijke invulling van het politieke vlak. Ik blijf echter proberen dit oprecht en volgens mij op een (voor mij) heldere en eerlijke lijn te benaderen en de democratie uit te voeren. En al is men het niet ment ons eens, ik zal nooit iemand (bewust) belazeren!