Een geweldig debat!

Donderdag hebben wij weer een boeiende raadsvergadering gehad. Er gebeurde van alles en zelf zat ik er helemaal in. De onvoorspelbaarheid van een raadsvergadering werd weer eens benadrukt.

Om te beginnen waren vier van de 33 raadsleden afwezig. Op zich al veel. Een raadslid moest eerder weg en eentje kwam later. Er waren vier schorsingen. Normaal komt een schorsing niet zo vaak voor en als het voor komt meestal eentje, heel soms twee, tijdens de vergadering. Er waren vijf moties en amendementen. Twee werden ingetrokken en aangehouden en de overige drie werden unaniem aangenomen. Bij twee onderwerpen was er een raadslid die zich onthield van stemming, omdat er anders sprake zou zijn van belangenverstrengeling. Een debatonderwerp werd van de agenda gehaald, omdat aannemelijk werd gemaakt dat de informatie, waar de raad over beschikte, mogelijk niet correct was.

Voor de liefhebber van de politiek zijn dit ingrediënten voor een smakelijke avond. 

Maar we zijn er nog niet. De agenda werd omgegooid en de raad nam unaniem het antidiscriminatiebeleid aan, als eerste gemeente in onze politieregio. Dat betekende nog een officiële overhandiging van de voorzitter van het antidiscriminatiebureau.

Twee onderwerpen bleven er over, die aangemerkt stonden als debatstuk, gevolgd door besluitvorming. Het eerste raadslid (die het woord kreeg) begon duidelijk van papier voor te lezen. Niemand reageerde. Het tweede raadslid begon en niemand reageerde. Hierop nam ik het woord en stelde de vraag of zij nu bezig waren met het debat, of dat zij al bezig waren met een soort uitgebreide stemverklaring. Enige verwarring ontstond, maar al snel bleek het vooral om het laatste te gaan. Hierop vroeg de voorzitter of er wel behoefte was aan debat. Dit bleek dus niet het geval. Mijn idee is dat je dat als raad dan gewoon aan geeft, in plaats van stoïcijns je stukken voor te lezen. Laten we dan inderdaad met zijn allen duidelijk zijn en aangeven dat we wel een verklaring willen geven, maar geen behoefte aan debat hebben. Misschien een tip voor de agendacommisie om naast een hamerstuk en debatstuk ook verklaringsstukken te introduceren. Dan kan men meer dan alleen een stemverklaring kwijt, en natuurlijk blijft er gelegenheid tot vragen stellen. Een dergelijke oplossing maakt een hoop duidelijk. We weten allemaal dat wanneer er debat op de agenda staat gebruik gemaakt wordt van de ruimte de boodschap te verkondigen. Niemand zal zo snel het debat zelf ter discussie stellen. Dat deed ik dus wel. Bij het tweede agendapunt kwam een andere fractie met dezelfde vraag en de raad erkende gezamenlijk ook hier geen sprake was van debat, omdat iedereen het wel eens was met elkaar. Wel was er behoefte een aantal opmerkingen te uiten.

 

Ondanks alles was het nog maar ruim over half tien toen de vergadering over dreigde te zijn. Dreigde... Er lag nog een motie vreemd aan de orde van de dag. En iedereen dacht dat dit een eenvoudig hamerstuk zou worden. De indiener las het dictum voor, het college gaf aan de motie over te willen nemen...

Niet dus. Ik had een opmerking. Immers deze motie bracht ons in verlegenheid en soms moet je vanuit profilering van je laten horen. Dat was hier aan de orde. Wij hadden vragen gesteld aan het college, en voor wij ons antwoord binnen hebben (en dus iets kunnen doen) lag die motie er. Dan moet je niet over je heen laten lopen. Hierop kwam ik met een reactie en. Hierin gaf ik aan een onderdeel van die motie aan te willen passen, waarop ik mijn voorgestelde motietekst voorlas. Direct daarna vroeg ik een schorsing van 10 minuten. En masse reageerde de raad dat zij dit niet wilden (nee, velen hadden hun tas al gepakt en wilden naar de borrel). Hierop gaf ik aan dat iedere partij recht heeft op een schorsing. Er kwam dus een schorsing van vijf minuten... Na stemming. Soms wordt er vreemd met de eigen regels om gegaan.

Drukte alom. Na de schorsing bleek de indiener niet akkoord met het voorstel. Wel, dan dien ik mijn verlies te dragen... Maar er gebeurde iets anders. De raadsvoorzitter betitelde mijn inbreng als een amendement op een motie. nadat dit niet binnenkwam sprak hij over een submotie. De voorzitter vroeg mij mijn dictum (zo noem je de tekst van een motie of amendement zelf) op dicteersnelheid voor te lezen. Ondertussen werd de raad onrustig. In ieder geval heb ik heel duidelijk mijn punt gemaakt, en onze partij goed kunnen profileren, en dat stukje niet af laten pakken door de indiener van de motie (om maar even in politiek populaire termen te spreken). 

Tot slot werden er stemverklaringen gevraagd. Omdat iedereen inmiddels echt dorstig was bleek ik de enige te zijn, die het woord wilde. In de stemverklaring wilde ik aangeven onder protest en in het belang van het onderwerp met de motie in te stemmen. Ondertussen zat mijn fractiegenoot "nee" te knikken (wij stemmen vaker verschillend). Uiteindelijk werd de motie unaniem aangenomen!

Een puur staaltje politiek spel en ik zat perfect in mijn rol. Moest ook wel. Het onderwerp? De ruïne van Brederode. Niemand wil dat dit monument gesloten wordt voor publiek. Alleen, de gemeente kan er niets mee, want de ruïne is eigendom van het rijk. Hoe de vork exact in de steel zit weten wij formeel niet. Daarom hebben wij onze vragen gesteld. De fractie, die de motie heeft ingediend, deed beroep op externe deskundigheid. Wij vinden dat je daar niet op mag varen. Formeel is het college en de ambtenarij onze enige ware informatiebron. We hebben niet voor niets een controlerende taak als raad.

Vreemd overigens dat de aanwezige pers zich vooral richt op de inhoud van de raad en beide interventies van onze fractie nauwelijks enige aandacht krijgen. Gebeuren er eens wat leuke dingen, is het eens spannend en profileert een fractie zich echt als volksvertegenwoordiger wordt dit vooral als lastig gezien en is het niet interessant genoeg hier als media op in te springen. Ik deed het hier absoluut net om, maar achteraf vind ik het ook kneuzig van de media dit niet goed op te pakken. Maar goed, onze fractie is klein, onze partij heeft zwaar verloren. Dan ben je blijkbaar toch niet interessant genoeg meer. Gelukkig hebben internet, websites en... De blog! Ja, de kleintjes kunnen best van zich laten horen en zie, we doen het eigenlijk ook nog eens heel erg goed... Ja, en dat is voor sommigen dan misschien weer bedreigend. Maar dat een andere keer!