Bedelaartjes traditie

Een zachte avond, bijna windstil, droog en nog zondag ook. Gezien het aantal kinderen, de afgelopen jaren, heb ik flink wat snoep ingeslagen. Tot kerst heb ik nog ruim voldoende mijn resterende tanden te tarten met het snoepgoed.

Ja, Sint Maarten.... Een oude traditie, een van de laatste de wij nog kennen. En iedere keer valt mij op hoe divers men er tegenover staat. Reina heeft er weinig mee, mijn vorige relatie weigerde zelfs open te doen. Vandaag las ik nog een reactie van iemand die fel tegen Sint Maarten is omdat dit het bedelen van de kinderen versterkt. Ja, ik kan dat niet ontkennen. Eigenlijk is het, pedagogisch zeker, een heel verkeerd kinderfeest. In feite bedelen die kleintjes om snoep. Nog slecht ook. Wat dat betreft wordt het verhaal van de heilige Maarten wel uit z' n context getrokken. 

En dan de liedjes. De kinderen zingen over "mijn moeder is een dikzak", waarbij moeders een meter of wat verderop in het nachtelijk donker staat. Ik vraag de kinderen dan altijd nog een liedje te zingen, ongeacht de omvang van moeders. Je hoort ook veel liedjes, die ik vroeger zelf ook zong. Daarnaast worden er regelmatig nieuwe liedjes vertolkt. Niet altijd even leuk, of knap gevonden. Er zitten zelfs hele nare liedjes tussen. Soms word je echter verrast door een opvallend leuke nieuwkomer.

Een aantal kinderen zingen alleen de eerste zin, draaien zich om en willen dat je de zak vult met snoep. In dat geval laat ik ze zeker nog een liedje zingen. Dan wordt het echt bedelen om snoep. 

Vroeger had je een plastic tasje. Tegenwoordig draagt de meerderheid een rugzakje. Na het zingen draaien zij zich om en laten het zakje vullen. Voordeel, ze zien niet of je er veel of weinig in doet. Een enkeling controleert het dan toch nog even, door het zakje af te doen, of naar de voorkant te schuiven.

Daarnaast zijn er de brutaaltjes. Eigenlijk de leukste categorie. Soms uit zich dat met de zang, soms door een greep in de snoepbak. Ik heb wel eens van die kleintjes langs gehad, die tijdens het zingen langs mij heen liepen en de snoepbak pakten. Meestal was ik op tijd met ingrijpen, voordat de bak leeg was.

Andere brutaaltjes eisen direct snoep, lullen meer dan dat ze zingen, of spuien direct allemaal commentaar. Dat laatste over van alles wat ze door de deuropening zien.

In mijn jeugd maakten wij onze lampions op school of thuis. Een hele tijd zag je vooral gekochte lampionnen. Gelukkig zijn de zelfgemaakte exemplaren weer terug. En daar zijn leuke en creatieve modellen bij. Ieder jaar is er ook een trend waar te nemen. Dit jaar vooral gerelateerd aan Halloween. Vleermuizen en heksen, gingen aan de deur voorbij.

Ik weet nog dat het soms hard waaide. Dat leidde wel eens tot een brandje, als  het kaarsje niet eerder uitgewaaid was. Tegenwoordig zijn de lampjes elektrisch. De kwaliteit is overigens niet altijd even geweldig. Moeders verschonen de batterijtjes ook niet altijd. Dat ziet er best zielig uit.

Overigens, het verhaal van Sint Maarten is helemaal geen bedelverhaal, maar een verhaal van de barmhartige Samaritaan. Eigenlijk moeten die kinderen langs de deur gaan en overal iets weggeven. Omdraaien dus, die handel. Ik vrees dat het waarschijnlijk niet werkt. Laten ik mij maar tot de bestaande traditie houden.

Ja, Sint Maarten. Vandaag waren er maar weinig kinderen. Het was vast en zeker te mooi weer... Het moet koud zijn, waaien, regenen en doordeweeks... Dan is het druk... Of dreigt nu een volgende traditie verloren te gaan? Ik hoop het niet. Natuurlijk heb ik mijn bedenkingen bij Sint Maarten, maar we hebben al zo weinig tradities. Daarom zal ik ieder jaar snoep in huis hebben, al moet ik iedere keer zelf tot Kerst snoepen. Best een lekker nadeel.... Bedelen is natuurlijk niet goed. Zeker niet om kinderen zoiets aan te leren, maar voor een keer per jaar wil ik niet dogmatisch zijn. Even niet te principieel. Het heeft wel iets, dat Sint Maarten. Ik hoop dat er volgend jaar zoveel kinderen komen, dat ik niet tot Kerst door hoef te snoepen.