Waar gaat het naar toe? We moeten langer werken, maar er zijn minder banen. Banken stoppen veel geld in reclame, maar de klant wordt steeds meer aan banden gelegd. In de sport gaat veel geld om, maar iets meer belasting betalen wordt geweigerd.
Er zijn nu ongeveer 75000 vacatures, meer dan 500000 werklozen. Enkele jaren geleden waren dit er rond de 300000. Er zijn dus ruim 125000 minder banen. Doordat we langer moeten werken zijn er juist meer banen nodig. Dat we op de 700000 werklozen uit gaan komen is eerder een voorzichtige schatting, dan overdreven negativisme.
De politiek wil de duur van de werkloosheidsuitkering verkorten. Dat bij een toename van werklozen (vooral door afname van banen) is erg in strijd met elkaar. Mensen zijn straks eerder klaar met de uitkering, maar hebben minder kansen. Het effect zal een sterkere tweedeling in onze maatschappij creëren. Daarbij zijn het kleine aantal grootverdieners over het algemeen erg weinig maatschappelijk betrokken. Meer belasting willen ze niet betalen. Meer geld verdienen ze wel (alhoewel het percentueel wel langzamer gaat).
En dan nog de rijken, waarbij je heel veel vraagtekens kan zetten. Bijvoorbeeld de voetballers. Een aantal verdienen irreëel veel voor een potje voetbal. Ze worden nog arrogant ook en willen nog meer verdienen. Maar wie betaald die sprot eigenlijk allemaal? Juist: sponsors. En die sponsors ontvangen geld van de klant, waardoor producten weer duurder worden. In sommige gevallen kan je kiezen voor andere producten. In een aantal gevallen wordt dat lastiger. Bij banken bijvoorbeeld. Je moet tegenwoordig allemaal een bank hebben. Banken stoppen veel geld in sponsoring. Van jou geld sponsoren zij de sporters die weer veel geld opstrijken. Maar wanneer jezelf bij de bank aanklopt, geven ze al heel snel niet thuis.
Ziekenhuizen en de bedrijven die medicijnen maken. Toren hoge kosten. Meer efficiëntie in de medicijnen fabricage en ontwikkeling bespaart al zo’n 5 miljard! Maar de kosten van ziekenhuizen lopen de pan uit. Onder andere door kosten die vergoed worden, maar niet feitelijk worden gemaakt (de DBC; diagnose behandel contracten). Vergeet niet het vele geld wat bij zorgkantoren aan de strijkstok blijf hangen. 
Wanneer we al dit geld, al deze verkwisting eens bij elkaar op tellen… dan zijn we al aardig uit de problemen, wanneer hier eens het mes goed in gaat. Door het mes erin te zetten kunnen banen gecreëerd worden. Het leven wordt beter betaalbaar en het ravijn tussen de armen en rijken wordt meer een dal. 
In de politiek wordt nu van alles geroepen, want we gaan kiezen. Iedere partij geeft aan dat zij dat en dat gaan regelen. We weten nu al dat het niet zal lukken. Ze geven niet aan waar ze naar streven, maar ze zeggen dat zij dat en dat gaan realiseren. In Nederland moeten altijd compromissen gesloten worden, daar er geen partij zal zijn die in z’n eentje een ruime meerderheid verwerft. Maar over de compromissen hoor je ze niet. De hakken in het zand, tot het anders wordt. En het wordt anders, en dan zie je de ware geest van de partijen. Dan zie je hoe ver zij gaan met hun compromissen. En vrijwel niemand die hier in het stemhokje bij na denkt. Nee, want ze zullen het wel even regelen. Niet dus, en het gebeurt niet. Nooit. En daarom worden de echte problemen ook nooit goed aangepakt. En nu wordt dat wel eens echt nodig, want wanneer je jezelf afvraagt waar dit naar toe gaat: naar de verdoemenis. Met ups en downs hebben we al zestig jaar relatieve welvaart gekend. We hebben gevaren op luchtballonnen. Sommige zijn ontploft (ICT ballon, World Online bijvoorbeeld), maar steeds konden we de klappen opvangen en bleven wij in redelijke welvaart. Maar, dit houden we niet vol. Nu zijn we echt aan het afzakken, en niemand die hier reële in durft te zijn. Als politieke partij zal je met dit soort boodschappen de kiezers immers wegjagen, want niemand wil aan deze sombere realiteit. En ook dat draagt weer bij aan de teloorgang. We denken ons rijk. Een enkeling (relatief) zal er baat bij hebben, maar wij realiseren ons onvoldoende dat straks een grote meerderheid zwaar in de problemen komt. Wanneer een aantal grote zaken niet structureel aangepakt worden en dat niet durven, hebben wij dat echt aan ons zelf te danken. De tijd van dromen is voorbij… tenminste de dromen, zoals we gewend zijn. Het wordt tijd voor nieuwe dromen. Misschien moet er een nieuw idealisme geboren worden. Een variant tussen het kapitalisme en het marxisme. Allemaal minder, maar relatief goed. Nu eens even niet streven naar meer en beter, want we hebben het al zo enorm goed. We moeten nu gaan kijken hoe wij ons pijl kunnen vast houden. Helaas is onze hebzucht het, die ons ingeeft nog steeds naar meer en beter te willen. Een menselijke eigenschap, maar wel killing. 
Ja, soms word het mij allemaal te veel. Ik begin op zo’n moment aan te komen. Je zou er haast depressief van worden. Ik ga het anders doen. Ik ga mijn batterij even opladen. Ergens anders. In een andere wereld. Een wereld waar het goed is, waar ik even echt niet meer hoef, maar waar ik tevreden kan zijn. Even nergens aan denken, maar gewoon genieten. Vakantie heet dat. Ik heb het nodig. Anders wordt ik misschien wel depressief en ga ik de staat nog meer kosten. Dat wil ik niet. Dus, ik ga even op vakantie. Ik spreek u in september wel weer…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten