Fietsen voor het goede doel

lekker band bij de Rijn

Uitgebreid op tv: 2600 km fietstocht voor het goede doel naar de Oekraïne. Iedere zomer weer uitgebreid in het nieuws, in de krant of op tv: mensen die een fietstocht maken. Soms van 700 km, en soms wel tot 3000 km, maar bijna altijd voor het goede doel.

Een zomers terugkerend ritueel. Mensen die iets willen ondernemen en zich daarmee in het nieuws weten te lullen. Omdat de prestatie zelf eigenlijk niet opzienbarend is geeft men er een goed doel aan. Via dat goede doel haalt men de media… weet men de aandacht op zich te vestigen.

De route met overnachtingsplaatsen

4 juli 2007: Een verstokte roker, zonder conditie, met een zware hernia, half invalide voeten en ongeoefend verlaat, op de fiets, in de ochtend zijn woonhuis in Haarlem. Vijf weken later arriveert hij bij zijn einddoel: Interlaken, Zwitserland. Geen hond die het er over heeft.

Die man, die idioot, ja dat was ik. Grootspraak en man van woord. Iedereen was het vergeten, maar zelf heb ik mij aan mijn grote bek gehouden, toen ik in 2005 tegen mijn Zwitserse vrienden zei: over twee jaar kom ik op de fiets naar jullie toe. En zo geschiedde. Zeventien etappes en ruim 1400 km gefietst.

rechte wegen demotiveren

Het was afzien. De eerste dag was het amper 13 graden, regen en windkracht 5 (zuidwest). De dagen er op werd het weer niet beter. Twee dagen lang heb ik mijn geslacht niet gevoeld en leek mijn scrotum geheel afwezig. De campings waren leeg, of half verlaten. Iedere middag vond ik een camping om mijn tentje weer op te zetten. Voor het slapen gaan nam ik mijn dubbele dosis morfine. En dan nog waren de nachten niet altijd om tot rust te komen. Pas in Limburg kreeg ik twee dagen mooi weer, waarvan een dag mijn rustdag was. Bijgetankt trapte ik de Hoge Venen (België) over. Ondertussen werd ik nog een keer ingehaald door een van de wielen van mijn aanhanger. Met regen arriveerde ik in Monchau. Van daar dwars door de Eiffel. Zwaar afzien, maar ik ging door. Alles werd nat en doorweekter, maar eindelijk arriveerde ik bij mijn vrienden in Koblenz. Mijn eerste en legendarische woorden waren: over twee dagen neem ik de trein naar huis.

Na een week ging ik niet naar huis, maar volgde de Rijn tot in Zwitserland. Zware dagen volgden. Onweersbuien, wind en enkele mooie dagen. Pas vanaf Basel werd het weer beter. Ik was bijna bij mijn einddoel. Wanneer je er goed door heen zit, word je erg optimistisch. Maar niet zo heel lang daarna reed ik inderdaad Interlaken binnen.



veel gezelligheid op de camoing was er niet, door het
slechte weer



Onderweg (Mainz) kwam ik een meisje tegen. Op een gewone oude stadsfiets. Zij was op weg van Utrecht naar Bulgarije, voor een popfestival. Zo iemand verdient een medaille. Twee jongens op oude zwarte Gazelle fietsen kwam ik in de buurt van Straatsburg tegen. In twee weken fietsen zijn van Amsterdam naar Rome. Ze lagen op schema; ruim 200 km per dag. Chapeau. Van die gasten heb ik nooit iets in welke krant dan ook gelezen. Geen omroep die er een seconde aandacht aan heeft besteed.

alles smerig en nat

Binnen een week na mijn terugkomst thuis stond de krant bol en gaf Hart van Nederland er volle aandacht aan. Moeder en dochter hadden 700 km gefietst (een deel van route naar Compastello di Santiago (Spanje). Uitgerust en getraind in vol ornaat: sportfietsen, wielerbroekjes en wielershirts. Ze sliepen in jeugdherbergen. Maar het was nieuws. Zij fietsen voor kanker. Fietsen voor kanker is heel erg “in”. En het scoort. Gisteren op de televisie. Een meneer was die voor het voetbal dus naar de Oekraïne was gefietst. Maar hij deed het voor alle kankerpatiënten, dus kwam hij volop in het nieuws. Getraind, en in vol ornaat. Zelf droeg ik geen uiterlijke wielerkledij en ook dat meisje niet, die twee jongens evenmin. Nee, wanneer je jezelf niet stoer aankleed maak je het helemaal niet bijzonder. Een ex buurman van mij fietste vroeger (zeker vijftig jaar geleden) in een dag van Haarlem naar Maastricht. Op oude barrels.

We leven in een tijd van het prostitueren van de eigen ego, waarbij handig gebruik gemaakt wordt van het leed van anderen. Het scoort! Maar waarom fietsen die mensen nu eigenlijk? Dat doe je toch voor jezelf? Nee, dan ben ik eigenlijk maar blij dat ik mijn tocht in stilte heb volbracht. Toch ben ik wel van mening, dat ik eigenlijk een standbeeld verdien. Misschien moet er een groot standbeeld komen: de anonieme echte fietser….

Goldswil (Interlaken, Zwitserland); mijn einddoel. Om af te kicken sliep ik in de camoer naast het huis