in den vreemde: tijd (14)

bron: atlas-grow-how.blogspot.com

Hoe vaak keek ik, per dag, op mijn horloge? Geen idee, maar ik vermoed dat het heel erg veel was. De maatschappij draaide om tijd en ik kon er ook niet om heen. De redenen waren divers, alhoewel redenen ook regelmatig ontbraken. In mijn Nederlandse leven speelde tijd een cruciale rol, als een soort centrale van structuur, ritme, en zo voort. Het bezig zijn met tijd maakte ook gehaast, al had ik nergens rekening mee te houden.

Ook nu kijk ik regelmatig op mijn horloge. Dat kan ik niet ontkennen. Het aantal keren is echter drastisch afgenomen. Ook de wijze waarop ik de stand der wijzers aanschouw Is nu meer een vaststelling. Ik hoef er over het algemeen niets aan te verbinden. In Nederland speelde de televisie een rol in tijd; acht uur, het journaal. Of de tijd dat bepaalde programma's begonnen. Ook met afspraken was tijd belangrijk. Niet dat je alles op de minuut af wilde regelen, maar veel scheelde het niet. Bovendien, bij "echte"  afspraken was het mijn gewoonte vijf minuten voor tijd aanwezig te zijn, opdat ik niet te laat zou zijn. Natuurlijk speelt mijn neurotische karakter hierin een rol, wat niet weg neemt dat tijd toch een centrale factor in onze westerse welvaartsmaatschappij is. Met mijn vertrek naar Turkije lijk ik het juk van de tijdsdruk grotendeels afgeworpen te hebben. Te beginnen bij de ochtend. Zette ik in Nederland geen wekker, dan sliep ik absoluut door. Dus stond het wijzertje iedere dag rond acht uur, een mooie tijd om op te staan en aks werkloze toch enige

bron: You Tube

structuur te behouden. Sinds ons vertrek heb ik nog geen enkele keer een wekker gezet! Zelden dat ik later dan acht uur ontwaak. Des te normaler is dat ik ruim voor acht uur het bed al verlaat, om beneden op het terras de nieuwe dag tot mij door te laten dringen.

Naar bed ga ik als ik moe ben. Soms is dat een tijd waar ik in Nederland honend om moest lachen, zo vroeg, of anders een tijd die overeen komt met mijn vorige leven. Het maakt gewoon niet uit.  Ook overdag kies ik er soms voor gewoon even gestrekt te gaan. In de hangmat, of op bed. Meestal pit ik dat wel even. Prima.

Het leven zonder dat dit door een horloge geleid wordt wil niet zeggen dat er ook geen sprake is van een zekere structuur. Die is er absoluut. Alle dagen kennen een zekere structuur. Wakker worden, pis dweilen, brood halen, koffie, broodje, klussen, boodschappen, borrelen, lezen, Facebook, koeken en eten en daarna langzaam richting bed. En de meeste zaken die zich hier tussen voegen passen er zonder al te veel problemen in. Ga ik naar Fethiye, dan zal ik niet klussen. Of later.

Veel mensen idealiseren het leven in den vreemde. Leven in het buitenland is aks leven in

waar blijft de tijd, bron: sui.be

het paradijs. Inderdaad, er zijn tal van voordelen, maar vergis u niet. Kijk eens naar het door mij genoemde ritme. Wees eerlijk, het klinkt saai. En ja, het leven in den vreemde is ook saai. Soms zelfs saaier dan het Hollandse leven. We hebben geen tv (alleen af en toe Uitzending Gemist), de meest nabije bioscoop is in Fethiye, en wat er verder op cultureel gebied gebeurt ontgaat mij volledig. Ik herken daarin veel van het dagelijkse leven op Curaçao. In een zelfde omstandigheid zou ik het daar ook op een saaie structuur zien uitlopen. Dat is in zekere mate inherent aan het leven in het buitenland, mits je geen vaste baan of bedrijfje hebt. Toch verkies ik er voor met deze rust op relatief saaie wijze mijn tijd door te komen. Saai is niet zo erg. Alleen de gedachte van veel mensen dat leven in het buitenland zaligmakend is wil ik ten zeerste ontkennen. En tijd speelt daar zeker een rol bij. Tijd en ritme/structuur.

De dimensie van tijd staat niet vast. Ondanks dat een uur keurig is verdeeld in zestig minuten, een dag in vierentwintig uur en een week in zeven dagen. Tijd is in eerste instantie een beleving. Een uur niets doen en voor je uit staren is veel langer dan een uur winkelen. Doordat je in een andere omgeving bent, met andere prikkels vliegt de tijd om. Onmerkbaar veranderd dat en soms zijn er momenten dat ik denk; het schiet niet op. Gelukkig zijn die momenten schaars. Schaarser dan vroeger, in Nederland.

bron: bobbo.be

De heenreis duurde zes dagen, zeven eigenlijk. Het leek wel of wij een maand onderweg waren, maar eenmaal hier leek het een kort ritje. Dat wij nu zes weken hier leven en zeven weken uit Nederland zijn kan ik mij bijna niet voorstellen. Het lijkt zo veel langer. En straks vlieg ik alweer naar Nederland. Over krap drie weken, alhoewel dat heel kort lijkt. De tijd dat ik straks in Nederland ben lijkt daarentegen weer heel lang; ruim twee en een halve week. Is dat omdat ik helemaal niet naar Nederland wil? En lijkt de tijd daar zo lang, omdat ik nog geen concrete invulling heb? Toch heb ik straks veel te doen en te regelen. Tot die tijd hier kan ik rustig mijn gangetje gaan. Nee, de tijd die het horloge aan geeft zegt niet zo veel. Een hulpmiddeltje, meer niet. Tijd is pure beleving en het is aan jezelf wat de impact van tijd is. Leef je intensief dan lijkt de tijd om te vliegen, maar geeft de herinnering aan dat de dingen al snel "zo lang geleden waren". Over een paar weken word ik 58. Vroeger was je een oude man. Tegenwoordig gaat dat niet meer op en sta je nog midden in het leven. Als puber was ik bang dat ik snel al zo oud zou zijn. Wanneer ik nu terug kijk op mijn leven ben ik dagen zoet enige herinneringen boven te halen. Het zijn er zo veel, dat ik realiseer al een hele tijd op deze aardkloot rond te schuifelen. Dat de dood naderbij komt lijkt soms een bezoeker voor de deur, op het punt van aan kloppen. Er is dus geen zinnig woord over tijd te zeggen. Dat is wat ik mij de afgelopen weken realiseer. Tijd is een non-begrip. Dat wat ik met mijn leven doe, hoe ik het indeel en vooral de wijze waarop ik mijn leven beleef, dat is waar het om gaat. Maar, nu stop ik met deze blog. Ik wil eigenlijk voor twaalf uur op de markt zijn.....