Ga je naar een land als Turkije, dan verwacht je toch
enigszins ook een licht exotisch dierenrijk. Kort na De grens werd dit
inderdaad bewaarheid, leek. Op enkele tientallen hoge lichtmasten zaten tal van
ooievaars. Soms een, een enkele keer wel drie op een paal. De trek was
duidelijk begonnen. Turkije beloofde exotische dieren.
De eerste vogel in
onze nieuwe tuin was... een Vlaamse Gaai. Vervolgens mussen, kraaien en
natuurlijk ook de Turkse tortel. Die laatste is in Nederland ook helemaal
geïntegreerd, dus Dat stelt ook weinig voor. Tot op heden heb ik eigenlijk nog
geen dieren gezien, die ik Nederland ook niet met enige regelmaat zag. Door de
tuin scharrelt af en toe een egel. Weinig opzienbarend. Dacht ik een keer de
egel te horen, bleek het waarachtig iets anders te zijn; een kleine
landschildpad. Inmiddels heb ik het diertje al regelmatig gade geslagen. Meer
exotisch dierenrijk lijkt nauwelijks aan de orde. En de schildpad is dol op
afgevallen bloemblaadjes van de Bougainville. Dat is dan weer vertederend.
Nee, ik dacht in een
land te komen met schorpioenen, slangen, hagedissen, gekko's en meer en meer
van dat exotisch spul. Het zal er vast wel zijn. Verborgen voor mijn ogen. Van
Wilma hoor ik dat er bij haar op de berg wel slangen zitten. Veel zien zij ze
ook niet. Schorpioenen komen af en toe buurten. Wilma heeft wel haar vaste
gekko's... Nou ja, in mini formaat. Hier, bij ons, heb ik inmiddels ook een
paar keer een gekko waar mogen nemen. Leuke diertjes. Om nu te spreken van onze
vaste "huisgekko" gaat toch echt te ver. Twee kakkerlakken heb ik
gezien. Hier in huis, maar beiden waren al hartstikke dood. Een zeven
centimeter grote sprinkhaan voert nu toch echt de lijst aan van de meest
exotische, waargenomen, dieren. Wat dat betreft is het maar saai hier. Ook de
vogelpopulatie biedt weinig nieuws. Twee kleine vogeltjes, die we nog niet
kunnen determineren, naast de mus en koolmees.
De geiten, die zijn
hier wel wat anders. Ruiger en soms met grote hoorns. Dan houdt het wel op.
Toch wil dit niet
zeggen, dat Turkije geen interessant land is, wat dieren betreft. Begin maar
met de honden. Een normale hond loopt hier los. 's Avonds zie je een aantal,
steeds dezelfde, richting dorp lopen. Net hangjongeren, met dien verstande dat
iedere hond wel zijn eigen stekkie heeft, waar ie de baas is. Onze honden
hebben daar wel even flink aan moeten
wennen. Bovendien rent een Turkse hond
niet. Hij is wel gek, met die hitte. Nee, die van ons stelden zich in het begin
echt aan, maar integreren al snel. Gedurende de avond en nachtelijke uren is
hier een waar orkest van geblaf. Aan de overkant is er eentje met de zelfde
blaf als Ventje. Hoogst irritant. Verder kan het de hele nacht door gaan en
hoor je het blaffen zich verplaatsen. Inmiddels zijn die van ons juist de
stille honden. Alleen Ventje is een uitzondering. Niet wat blaffen betreft
(Noah blijft onze koploper), maar qua neurotisch gedrag. Sinds het kleine katje
zich hier meer en meer thuis voelt is Ventje helemaal verliefd. Du moment dat
hij de indruk heeft dat Elif in de buurt is loopt ie zenuwachtig heen en weer.
Treffen ze elkaar, dan is het ruiken, en wat met pootjes naar elkaar slaan.
Heel aandoenlijk.
In het dorp zie je
ook mensen met aangelijnde honden. Meestal Keeshondjes, en een oud mannetje er
naast. Verder vooral een enkele toerist en wij, met onze ongeleide
projectielen. Pas op het grasveldje voor Blue mogen ze los. Soms laten we ze in
de tuin lis (dat wil zeggen buiten hun afgezette terrein). Dan is de buurhond
er, Lucky, en Peppa wordt plots een jonge hond. Lijkt wel verliefd op d'r oude
dag.
Het grootste wonder
is toch onze kat Kato. In Driehuis leefde zij boven. Gescheiden van de honden.
Tijdens de reis was er zowaar toenadering en koude vrede. Eenmaal hier verdween
Ze snel weer uit zicht. Tot ze nog magerder werd, niet meer at en nauwelijks
dronk. Een bezoek aan de lokale dierenarts volgde. Een aardige jonge vent. Heel
bewogen voelde hij de kat. Uiteindelijk spoot hij het diertje vol met van
alles. In de namiddag kwam ie het beestje terug brengen. De kat leek al wat
levendiger. En jawel, Kato begon te eten. Dat niet alleen, Kato loopt nu rustig
tussen de honden door, staat naast Noah op de trap en vreet zich helemaal het
leplazerus. Er is een nieuwe kat geboren. En dat op haar veertiende... Zelfs
een kat is nooit te oud om te leren.
Maar, tot nu toe dus
niets exotisch. Toch een kleine teleurstelling. Zelfs geen hagedisjes of iets
dergelijks. Ik vrees dat de Turken hier zelf een beetje debet aan zijn. Eens
per week rijdt hier een pick-up langs, die een gifwolk achterlaat om de muggen
te doden. En wat sterft er wel niet met hen? Er zijn dus weinig insecten, in
het dorp. Dan krijg je dit later in de keten wel weer voor je kiezen. Weinig
insecten, weinig vogels en weinig koudbloedigen.
Op de berg is dat
anders. Daar wordt niet gespoten. Bij Wilma en Hassan zijn meer dieren. De
kippen houden ze ook om de slangen en schorpioenen weg te krijgen, evenals de
muizen. Wanneer de zon onder is hoor de de uilen. Zij vinden dat normaal. Zij
zijn ook niet het voorbeeld van de gemiddelde Turk. Alhoewel, gemiddeld.... de
Turk is in te delen in twee categories; dieren haters en dieren liefhebbers.
Zelfs bij onze hondjes zie je dat. Of ze gaat er met een grote boog om heen
(ook zelfs grote kerels), of ze komen helemaal naar je toe en ja, onze honden
zijn zelfs al diverse keren gefotografeerd. Wat dat betreft een land van
uitersten.
Op zich heeft het
wel iets. Je leeft ver van huis, in een andere wereld. Het weer is anders, het
tempo, de religie, maar op het gebied van dieren is het eigenlijk net als
thuis. Het enige echte verschil is hoe ze hier met dieren om gaan. In den vreemde is dus soms eigenlijk maar
vrij gewoontjes.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten