Op 20 oktober is
mijn verjaardag. Ieder jaar weer en eindelijk heb ik de eentonigheid van het
jarig zijn doorbroken. Geen cirkeltje met "visite" en de deuren en
ramen niet gesloten, of op een kier voor de niet- rokers. Ook geen gesteggel
over de muziek. Nee, dit keer was het totaal anders.
Om te beginnen had ik vandaag geen visite. Via alle moderne en sociale
media stroomden de felicitaties weliswaar binnen, maar verder bleef het hier
heerlijk rustig. Daar houd ik wel van. Over het algemeen ben ik iemand die de
gelegenheid tot een "feestje" of "gezellig samenzijn" graag
om arm. Maar nu vond ik het wel even welletjes. Niet alleen nu. Eigenlijk de laatste
jaren al. Maar dan zijn er toch altijd wat mensen, die toch komen. En dan wil
je het ook wel weer leuk maken. Heerlijk, die keuze hoefde ik niet te maken dit
jaar. Iedereen zat ver weg. Over twee jaar, weer een mijlpaal, dan vier ik het
wel weer.
Dus volop rust en geen cadeaus. Ook dat scheelt, want naarmate je ouder
wordt blijkt het voor mensen moeilijker een passend cadeau te vinden. Mijn opa
kreeg vroeger altijd sigaren en chocolade. Wat dat betreft zijn de tijden
gelukkig wel iets veranderd. Maar toch. Je krijgt leuke cadeaus, of cadeaus
waarvan je bij God niet weet wat je er mee moet doen. Die laatste categorie nam
de laatste jaren steeds meer toe. Ik kan iedereen verzekeren dat ik jaar geen
overbodige, nutteloze, of pretentieloze cadeaus heb hoeven te ontvangen. Best
een positief gevoel en je hoeft ook niet schijnheilig te doen. Nu is dat toch
al niet zo mijn stijl, maar soms ontkom je er echt niet aan soms heel
enthousiast te reageren, terwijl je onderwijl denkt aan de wijze waarop je
jezelf van het vruchteloze verjaardagsoffer kan ontdoen. Na zoveel jaar brengen
de feestjes over het algemeen weinig nieuws meer. Een herhaling van zetten. Ja,
je wordt echt ouder. Als kind smachtte ik er naar de cadeaus uit het papier te
rukken. Als kind moest ik ook al vaak teleurstellingen verwerken. Op de een of
andere manier is het lastig te ontvangen, wat je echt wenst. Dat terwijl ik
mijn hele leven toch wel mijn wensen heb en die ik over het algemeen ook
kenbaar poog te maken. Misschien dat de relatieve teleurstelling ook de
hunkering naar cadeaus af heeft doen nemen.
Dus, ik zie de vele voordelen van het jarig zijn in den vreemde. Er zijn
echter nog veel meer voordelen. Nu is 20 oktober een herfstdag. Dat betekende
altijd afwachten wat voor weer de dag bracht. Er zijn heel wat zonloze, natte
en/of kille verjaardagen aan mij voorbij gegaan. De zon laat zich niet graag
zien op 20 oktober. Alhoewel. Dit jaar stapte ik uit mijn bed in het volle
zonlicht. De hele dag heeft de zon geschenen. En het was warm. Tot nog ruim 28
graden! Dat is leuk. Alleen al omdat ik mijn korte broek aan kon trekken. Voor
het eerst van mijn leven, dat ik "thuis" mijn korte broek aan kon
trekken. En bijna de hele dag buiten zitten. Ik heb nog nooit gehad dat ik op
mijn verjaardag naast de bloeiende Bougainville zat. Absoluut een omgedraaide
wereld. Zit je in Nederland vooral naar buiten te gluren om te kijken wanneer
die zon nu eens komt En ondertussen beginnen de depressieve klachten de kop op
te steken Van de steeds korter wordende en sombere dagen, terwijl hier kijk je
naar buiten en denkt: een dagje bewolking en wat regen lijkt mij heerlijk
verfrissend. Een overkill aan zon krijg
niet en dat ding mag rustig volop blijven schijnen, maar een keertje niet maakt
geen moer uit. Een keertje wel, in Nederland, en het is feest.
Volledig onbegrijpelijk is de stilte in het dorp. Opeens zijn terrassen
gesloten, of is het tafeltjes gehalveerd. Uitstallingen blijven binnen, of in
zeer beperkte mate naar buiten gedragen. Het seizoen hier stopt op een min of
meer vooraf vastgestelde datum. En dan opeens is het heerlijk rustig.
Anderhalve toerist loopt nog wat verdwaast rond. De sinaasappelen beginnen nu
stevig te kleuren binnen hun compacte kronen van spits donkere bladeren. Aan
het weer merk je niets. Heel langzaam is de temperatuur van boven de dertig
naar iets onder de dertig graden gedaald. In de ochtend loop je te rillen, bij
23 graden. In Nederland bidden mensen dat ze een paar dagen die temperatuur
mogen ondergaan. De voordelen gaan zich nu echt manifesteren. Dat is een
ervaring, die mij duidelijk wordt. Een prettige ervaring. Eigenlijk alleen
vanuit een soort beschaafdheid heb ik
een paar keer een lange broek aan gehad. Nodig is het nog absoluut niet. Nog, want
ook hoer gaat het weer echt wel veranderen. En ja, in de avond trek ik nu een
vest aan, omdat het ook hier af koelt. Met dit klimaat sla je de winter
inderdaad over. Het wordt straks misschien wat fris. Waarlijk kan ik overdag
mijn korte broek blijven dragen. En hoe lang zal de Bougainville nog bloeien?
Er komen hier allemaal nieuwe bloempjes in. In Nederland had ik de boel al
"warm" gezet.
De stilte en relatieve koude duurt hier ook nog eens kort. Misschien dat je
twee maanden lang het gevoel hebt dat het herfst is. Daarna komt het voorjaar
al weer. Dan krijg je die oude kerels weer. Rondbanjerend in korte broeken en
ontblote bast. Enig begrip voor de Turkse cultuur is er niet. Trouwens, in
Nederland vond ik dat ook goor. In je blote bast loop je in de tuin, strand, of
zwembad. Maar niet over straat. Toeristen lijken daar regelmatig een andere
opvatting over te hebben. Soms schouw ik zo een beeld met plaatsvervangende
schaamte aan. En dan denk ik: ik kan wel in een korte broek lopen, maar word ik
er niet wat te oude voor? Nou leeftijd heeft er geen donder mee te maken, maar
let wel een beetje op je lijf, voordat ik in Bikini gaat schoppen. Respecteer
de ander, opdat zij ook jou accepteren. Een wijsheid, niet van mijzelf. Wel een
die ik een warm hart toe draag.
Nee, mijn verjaardag was dit jaar een vreemde dag. Ook misschien een moment
om te overwegen dat ik überhaupt nog wel in een korte broek over straat kan.
Alles is anders, jarig zijn in een vreemd land. Ik hou er wel van. En misschien
moet ik langzaam de korte broek aan banden leggen. Die spillepoten onder veel
te wijde pijpjes, tot net op de knie, of er net onder. Geen porem. Ach, waar
maak ik mij druk om. Ik geniet van het weer en draag wat ik er lekker bij vind.
Volgens mij blijft dat de komende jaren nog rustig, die korte broek. Moet ik zelfs
nog een keer naar de markt voor nieuwe korte (Turkse) broeken. Dat moet in november toch geen probleem zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten